Τριάντα τέσσερα χρόνια ζούσε στο σκοτάδι της άγνοιας και των αμφιβολιών για την τύχη των δικών της. Η ίδια ήταν αυτόπτης μάρτυς της τραγωδίας. Άκουσε τους πυροβολισμούς, είδε τους δικούς της πεσμένους στο έδαφος, αλλά μέσα στην αντάρα, όλα μοιάζουν αλλόκοτα. Κι αν επέζησαν, πού είναι;
Τριάντα τέσσερα χρόνια η απουσία την καταδίωκε. Τριάντα τέσσερα χρόνια χωρίς απάντηση στο αδυσώπητο ερώτημα: «Νεκροί ή ζωντανοί;». Τριάντα τέσσερα χρόνια ζητούσε ένα σημάδι, έστω ένα σημάδι τέλους. Να θάψει τους αγαπημένους της. Να τους κάμει κανονική κηδεία και ταφή. Να τους ανάψει το καντήλι...
Τριάντα τέσσερα χρόνια ξεκρέμαστο πένθος.
20 Ιουλίου 1974, στο χωριό Ελιά είδε τελευταία φορά τους δικούς της. Τρία χρόνια μετά το γάμο της χάνει σχεδόν τα πάντα. Το μόνο που της έμεινε ήταν τα δύο παιδιά της. Μόνη, ξεριζωμένη, φοβισμένη, απεγνωσμένη, χτύπησε πόρτες, έτρεξε, μίλησε, παρακάλεσε.
19 Ιουλίου 2008, γράφεται το τελευταίο κεφάλαιο του αγώνα της. Η κάθαρση. Οι ψυχές θα αναπαυθούν.
Και των τεσσάρων, τα λείψανα ανευρέθηκαν πρόσφατα στο κατεχόμενο χωριό Ελιά Κερύνειας στον ίδιο ομαδικό τάφο και ταυτοποιήθηκαν με γενετικό υλικό. Επιθυμία της, να μην μιλήσουν πολιτικοί στην κηδεία.
Μ' αυτόν τον τρόπο εξελίχθηκε η "κάθαρση" σ' αυτό το Νεο-ελληνικό αλλά με πολλές θύμισες από αρχαίο Ελληνικό Δράμα της σύγχρονης Αντιγόνης. Κυρία Χαρίτα δεν ξέρω αν ταιριάζει να σου πω για την κηδεία των δικών σου "συλλυπητήρια" θα σου ευχηθώ μόνο να είσαι γερή να τους θυμάσαι ανακουφισμένη πλέον από την κάθαρση που επήλθε τελικά.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου