Οι ευχές δεν έχουν καμιά αποτελεσματικότητα, αλλά δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από την επιθυμία να συμπέσει η πραγματικότητα με τις προσδοκίες μας ή να μην επαληθευτούν οι φόβοι μας.
Το 2008 μάς αφήνει με μια πικρή γεύση, αλλά είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε αισιόδοξοι, ακόμη κι αν δεν ντύνουμε με αμεριμνησία το 2009. Είθε ο νέος χρόνος να μας φέρει λιγότερες ιστορίες σκότους. Ισως τα λιγότερα είναι περισσότερα.
Χυμένος μόλυβδος. Έτσι έχουν ονομάσει οι Ισραηλινοί την νέα πολεμική επιχείρηση από αέρος εναντίον στόχων της Χαμάς, στη Λωρίδα της Γάζας. Στο ερώτημα «γιατί τώρα», αρκετοί συνδέουν την «αποφασιστικότητα» των Ισραηλινών με τις βουλευτικές εκλογές του Φεβρουαρίου. Το κράτος του Ισραήλ δικαιολογεί την επιχείρηση με τις συνεχιζόμενες ρίψεις πυραύλων Κασάμ από μαχητές της Χαμάς εναντίον της ισραηλινής επικράτειας.
Οι επικεφαλής της ισλαμικής οργάνωσης, καλούν τώρα σε αντίποινα κι αν δεν συμβεί κάποιο θαύμα, θα γίνουμε μάρτυρες ενός νέου ανοιχτού πολέμου με ανυπολόγιστες συνέπειες. Είναι και η τελευταία απόδειξη, ότι οι υποσχέσεις των συμμετεχόντων στη διάσκεψη της Ανάπολης τον Νοέμβριο του 2007, ότι εντός του 2009 θα υπήρχε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μια ειρηνευτική συμφωνία, ήταν μια κούφια υπόσχεση. Αν τελικά ο ανοιχτός αυτός πόλεμος ξεκινήσει σε λίγες μέρες, αυτό δεν θα έχει καμιά σχέση με τους πυραύλους Κασάμ της Χαμάς. Θα έχει με το πισωγύρισμα του Ισραήλ και της ισλαμικής οργάνωσης σε μια περίοδο του παρελθόντος που ελλείψει οράματος και σχεδίου για την ειρήνη, χρησιμοποιήθηκε βία. Βία που έφερε βία και οδήγησε σε ένα φαύλο κύκλο με θύματα τους λάθος ανθρώπους, τον άμαχο πληθυσμό.
DEUTSCHE WELLE
Γιώργος Σεφέρης
Γυμνοπαιδία – Σαντορίνη
Σε λίγες μέρες η γυναίκα μου κι εγώ αφήνουμε την Αθήνα ύστερα από οκτώ ευτυχισμένα χρόνια στη χώρα σας – πρώτα στη δεκαετία του ’80 και για δεύτερη φορά αυτά τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα ήταν καλή μαζί μας. Μας χάρισε τον πρώτο μας γιο, που γεννήθηκε εδώ πριν από 23 χρόνια. Μας χάρισε πολλούς φίλους. Μας χάρισε πολλές στιγμές ευτυχίας. Και ποτέ, μα ποτέ δεν μας άφησε να πλήξουμε.
Η Ελλάδα και οι Ελληνες ασκούν έντονη επίδραση στους ξένους. Ο Βρετανός συγγραφέας Lawrence Durrell έγραψε: «Αλλες χώρες μπορούν να σε κάνουν να ανακαλύψεις έθιμα ή παραδόσεις ή τοπία. Η Ελλάδα σου προσφέρει κάτι πιο σκληρό: την ανακάλυψη του εαυτού σου». Στην Ελλάδα εμείς οι Βορειοευρωπαίοι αφήνουμε πίσω μας λίγη απ’ την ψυχραιμία και την επιφυλακτικότητά μας και γινόμαστε πιο εξωστρεφείς, αναζητάμε πιο πολύ τη συντροφιά των άλλων ανθρώπων. Δεν εκπλήσσομαι που η λέξη privacy δεν μεταφράζεται ακριβώς στα Ελληνικά. Αλλά, πάλι, ούτε η λέξη παρέα μεταφράζεται στα Αγγλικά.
Η Ελλάδα άναψε τον πόθο του ταξιδιού σε γενιές και γενιές Βρετανών, και η Μαριάν κι εγώ προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε τα βήματά τους. Η μυρωδία του καπνού του ξύλου που καίγεται ένα φθινοπωρινό απόγευμα στην Ηπειρο, τα λιβάδια με τ’ αγριολούλουδα στην Πελοπόννησο την άνοιξη, τα κρυστάλλινα γαλανά νερά του Ιονίου το καλοκαίρι είναι μερικές από τις αναμνήσεις που θα πάρουμε μαζί μας φεύγοντας.
Οι Ζουλού λένε ότι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι μέσα από άλλους ανθρώπους. Η Ελλάδα δεν θα σήμαινε τόσα πολλά για μας αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι που γνωρίσαμε εδώ. Η γιαγιά που μας φίλεψε ροδάκινα απ’ το καλάθι της όταν χάλασε το αυτοκίνητο της παρέας μας, στη Θεσσαλία το 1975. Το ζευγάρι που μας παραχώρησε το διαμέρισμά του, παρόλο που μόλις μας είχε συναντήσει, στο Ρέθυμνο το 1984. Ο ταξιτζής στη Χίο, το 1992, που όταν ο γιος μου ο Κρίστοφερ ζαλισμένος από το ταξίδι έκανε εμετό κι έκανε χάλια και το ταξί και τον ίδιο, αυτός ανησυχούσε μόνο αν ήταν εντάξει το παιδί. Θα μας λείψουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην Ελλάδα, που μας έδωσαν τη φιλία τους και τη συντροφιά τους.
Θα θέλαμε επίσης, η Μαριάν κι εγώ, να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς που ήταν τόσο επιεικείς και συγχωρητικοί όσο εμείς κατακρεουργούσαμε την ελληνική γλώσσα. Θέλω να ζητήσω ιδιαιτέρως συγγνώμη από μια κυρία που γνώρισα σε μια δεξίωση πριν από λίγα χρόνια. Τη ρώτησα τι δουλειά έκανε ο άντρας της. Μου απάντησε ότι ήταν γεωπόνος. Δυστυχώς, μπέρδεψα τη λέξη γεωπόνος με τη λέξη Γιαπωνέζος. Καθώς η συζήτηση προχωρούσε, διαπίστωσα με έκπληξη ότι δεν ήξερε σχεδόν τίποτε για την Ιαπωνία. Και καθώς επέμενα με τις ερωτήσεις μου για τον ιαπωνικό πολιτισμό, έβλεπα σιγά σιγά τον πανικό να φουντώνει στα μάτια της.
Θα ήθελα ακόμη να ζητήσω συγγνώμη κι από τον προβεβλημένο εκείνον υπουργό, που παρέμεινε ατάραχος όταν τον ρώτησα πώς σκόπευε να αντιμετωπίσει όλες τις προσκλήσεις και όχι τις προκλήσεις του τομέα ευθύνης του. Τώρα ήρθε ο καιρός να πάμε σε μιαν άλλη χώρα. Χαιρόμαστε με την προοπτική των νέων εμπειριών, των νέων ενδιαφερόντων που πάντα φέρνει ένα νέο διπλωματικό πόστο. Οπως λέει κι ο ποιητής:
«Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένες πρωτοϊδωμένους»
Aλλά, δεν θα είναι Ελλάδα.
Αυτό για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι ότι θα επιστρέψουμε. Δεν νομίζουμε ότι η Ελλάδα μας έχει δώσει ακόμη την άδεια να την εγκαταλείψουμε οριστικά. Και όταν επιστρέψουμε δεν θα το κάνουμε μόνο για τους ανθρώπους ή για το τοπίο, αλλά και γιατί η Ελλάδα είναι μια χώρα που θαυμάζουμε για πάρα πολλά πράγματα.
Αλλά αυτό που ιδιαίτερα θαυμάζουμε εδώ είναι η σημασία που δίνουν οι Ελληνες στους οικογενειακούς δεσμούς και τη φιλία, την επιμονή σας να χαίρεστε τη ζωή, την ανοιχτόκαρδη διάθεσή σας, τη γενναιοδωρία σας και την αίσθηση αξιοπρέπειας και ευπρέπειας. Το ταλέντο των Ελλήνων ξεχειλίζει σε κάθε τομέα, από τις καλές τέχνες ώς τον κάθε χώρο δουλειάς και δημιουργίας. Ενα από τα προνόμια που είχα ως πρέσβης στην Ελλάδα ήταν η ευκαιρία που μου έδωσε να συναντήσω τόσους προικισμένους, ζωντανούς ανθρώπους από φοιτητές μέχρι δισεκατομμυριούχους.
Ομολογώ ότι ακόμη και τώρα, μετά οκτώ χρόνια στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμη μερικά πράγματα που δεν καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω την ελληνική μανία να βουτάνε όλοι στη θάλασσα κάθε φορά που η θερμοκρασία ανεβαίνει πάνω από τους δέκα βαθμούς. Εγώ μεγάλωσα σε μια χώρα που η θάλασσα ήταν κρύα και γκρίζα και, γενικώς, έπρεπε να αποφεύγεται. Δεν καταλαβαίνω γιατί τα κινητά είναι τόσο δημοφιλή, ενώ τόσες και τόσες Ελληνίδες σε διακοπές έχουν τη συνήθεια να φωνάζουν τόσο δυνατά και σε τόσο ψηλές νότες ώστε οι φωνές τους να σκίζουν τον αιθέρα και λόγγοι και ραχούλες να αντηχούν «έλα Τούλααα…». Θαυμάζουμε το πάθος των Ελλήνων για προσωπική ελευθερία και ελευθερία του λόγου. Ακόμη δεν έχω καταλάβει τα παραθυράκια στην τηλεόραση. Πώς καταλαβαίνει ο ένας τι λέει ο άλλος όταν όλοι μιλούν ταυτόχρονα; Ο στρατηγός Ντε Γκολ αναρωτήθηκε κάποτε πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που παράγει 246 διαφορετικά είδη τυριών. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που έχει σχεδόν τόσους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς όσα τυριά έχει η Γαλλία. Αυτό που καταλαβαίνω και ξέρω καλά είναι ότι η Μαριάν και εγώ αισθανόμαστε τεράστια τρυφερότητα, ευγνωμοσύνη και θαυμασμό για μια χώρα που μας φέρθηκε τόσο καλά.
Σ’ ευχαριστώ, Ελλάδα.
Ο κ. Σάιμον Γκας είναι απερχόμενος πρεσβευτής της Μεγάλης Βρετανίας στην Ελλάδα.
Αποχαιρετίστε τα «χιόνια στο καμπαναριό» ανήμερα τα Χριστούγεννα λένε οι ερευνητές. Θα μας τα στερήσει η υπερθέρμανση του περιβάλλοντος και η μεταβολή των κλιματικών συνθηκών που προκαλείται από το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Σήμερα είναι 50% λιγότερο πιθανό να δούμε «άσπρη μέρα» τα Χριστούγεννα συγκριτικά με τον προηγούμενο αιώνα, ενώ οι πιθανότητες χιονόπτωσης θα περιορίζονται όλο και περισσότερο έως το 2100.
Ακόμα και αν η ισχυρή φετινή κακοκαιρία εξασφαλίσει ονειρεμένο τοπίο για το χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν σε τμήματα της Ασίας, της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής η αλήθεια παραμένει μία: από το 1900 έως σήμερα η μέση παγκόσμια θερμοκρασία έχει αυξηθεί κατά 0,7 βαθμούς Κελσίου.
Οι επιστήμονες, όμως, προβλέπουν περαιτέρω αύξηση των θερμοκρασιών έως το 2100.
«Η πιθανότητα να δούμε τα πάντα καλυμμένα από χιόνι την ημέρα των Χριστουγέννων είναι σημαντικά μικρότερη συγκριτικά με το τι ίσχυε πριν από μισό αιώνα. Σε πολλά σημεία του πλανήτη το χιόνι θα είναι πραγματικά σάνιο μετά το 2050» εξηγεί ο Φρίντριχ - Βίλχελμ Γκερστενγκάρμπερ, ειδικός κλιματολόγος του Ινστιτούτου Ερευνας Κλίματος του Πότσνταμ. Ακόμα και στo Βερολίνο οι πιθανότητες να καλυφθούν τα πάντα από χιόνι την παραμονή, ανήμερα και την επομένη των Χριστουγέννων μειώθηκε από 20% (το 1908) σε 15% το 2008. Το 2100 αυτές οι πιθανότητες χιονόπτωσης δεν θα ξεπερνούν το 5%. Χιονισμένα χριστούγεννα είναι ακόμα σπανιότερα σε πόλεις όπως το Λονδίνο και το Παρίσι όπου η συχνότητα δεν ξεπερνά τη μία φορά στα εκατό χρόνια.
Ο Πάαλ Πρέστρουντ, διευθυντής του Κέντρου Διεθνούς Κλιματικής και Περιβαλλοντικής Ερευνας στο Οσλο, εξηγεί ότι «λευκά χριστούγεννα» όπως περιγράφονται στο τραγούδι White Christmas του Ερβιν Μπερλίν, που έγινε διάσημο όταν το τραγούδισε ο Μπινγκ Κρόσμπι, θα αποτελέσουν τα ερχόμενα χρόνια ένα εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο, ακόμα και σε βόρειους τόπους όπως το Οσλο.
«Η πιθανότητα χιονισμένων Χριστουγέννων μειώνεται με ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα σε μέρη όπως το Οσλο όπου οι μέσες χειμερινές θερμοκρασίες έχουν ανέλθει περίπου κατά 1 βαθμό Κελσίου και οι πρώτοι μήνες του χειμώνα είναι ιδιαίτερα θερμοί. Σήμερα έχουμε κατά μέσο όρο 100 ημέρες κατά τις οποίες το χιόνι φτάνει τα 25 εκατοστά. Το 1900 ξεπερνούσαν τις 150» εξήγησε ο δρ Πρέστρουντ.
Ωστόσο, κάποιοι μετεωρολόγοι όπως ο Γκέρχαρντ Μίλερ - Γουεστερμάιερ, της Γερμανικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας, επιμένει ότι δεν θα πρέπει να απογοητευόμαστε και τόσο εύκολα, καθώς θα εξακολουθήσουμενα να χαιρόμαστε «λευκά Χριστούγεννα» σε πολλά μέρη του κόσμου.
Βρέθηκε ζωντανή ύστερα από 3 μέρες
Ενα χριστουγεννιάτικο θαύμα συντελέστηκε στο Ανκάστερ του Καναδά. Η Ντόνα Μόλχαρ ξεκίνησε για ψώνια πριν από τρεις ημέρες ενόσω άρχισε ισχυρή χιονοθύελλα και θερμοκρασία 15 βαθμούς Κελσίου υπό το μηδέν.
Ομως, δεν γύρισε ποτέ. Λίγες ώρες αργότερα ο σύζυγός της, συνεργεία διάσωσης και η αστυνομία άρχισαν να ψάχνουν σπιθαμή προς σπιθαμή την περιοχή.
Κι εκεί που πλέον είχαν χάσει κάθε ελπίδα, τρεις ημέρες από την εξάφανισή της, ένας διασώστης αντιλήφθηκε κάτι θαμμένο κάτω από το χιόνι.
Πλησιάζοντας είδε ένα χέρι να κινείται. Είχε βρει την Ντόνα ζωντανή! Σήμερα η γυναίκα νοσηλεύεται στο νοσοκομείο και η υγεία της δεν εμπνέει ανησυχία. Η επιβίωσή της αποτελεί ένα ανεξήγητο θαύμα.
REUTERS
«Οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει ήρωας», πιστεύει η Μέμορι Φίρι. Κι έχει δίκιο. Ζωντανό παράδειγμα, άλλωστε, αποτελεί η ίδια.
Μικροσκοπική, με μάτια μεγάλα, μοιάζει με μαθήτρια καθώς κάθεται σε μια αίθουσα του Royal Albert Hall για να μιλήσει στην «Independent». Κατάγεται από τη Ζάμπια, όπoυ έπεσε θύμα βιασμού σε ηλικία εννέα ετών. Και σήμερα, στα είκοσί της, είναι μια από τις μαχητικότερες ακτιβίστριες κατά του AIDS. Με την ιδιότητά της αυτή μίλησε αυτή την εβδομάδα ενώπιον 4.000 ανθρώπων στο Λονδίνο.
Πριν από έντεκα χρόνια, η Μέμορι και η 14χρονη αδελφή της δέχθηκαν την πρόταση ενός οδηγού φορτηγού να τις οδηγήσει στο σπίτι τους ύστερα από μια επίσκεψη σε ένα νοσοκομείο της Ζάμπια. Αφού άφησε την αδελφή της στο σπίτι, βίασε την εννιάχρονη Μέμορι. Την ίδια χρονιά πέθανε η μητέρα της (ο πατέρας της είχε πεθάνει δύο χρόνια νωρίτερα) και τα αδέλφια χωρίστηκαν. Τα αγόρια πήγαν να ζήσουν με τη γιαγιά και εκείνη την έστειλαν σε μια θεία.
Οταν ήταν 13 ετών, η θεία της την έστειλε σε ένα ορφανοτροφείο έξω από την πρωτεύουσα, που προσφέρει δωρεάν στοιχειώδη εκπαίδευση σε 16.000 ορφανά σε μια χώρα όπου το ένα τρίτο των παιδιών ηλικίας 7 ως 13 ετών δεν πηγαίνει στο σχολείο. Οταν φτάνει ένα κορίτσι στο ορφανοτροφείο, υποβάλλεται σε ιατρικό έλεγχο. Κι έτσι οι καλόγριες που το διευθύνουν διαπίστωσαν ότι η Μέμορι ήταν φορέας του AIDS. «Δεν μου το είπαν αμέσως», θυμάται το κορίτσι. «Ημουν το μόνο από τα 84 κορίτσια που ήταν φορέας. Οι καλόγριες κλείστηκαν σε ένα δωμάτιο και συζήτησαν για το τι πρέπει να κάνουν». Αλλά μια άλλη οικότροφος άκουσε τη συζήτηση. Κι ύστερα από λίγες ημέρες γράφτηκε το πρώτο σύνθημα στους τοίχους: «Η Μέμορι Φίρι έχει AIDS».
Τα άλλα κορίτσια αρνήθηκαν να συνεχίσουν να παίζουν μαζί της. Δεν ήθελαν καν να τρώνε στο δωμάτιο όπου βρισκόταν εκείνη. «Πήγα να δω την επικεφαλής καλόγρια, την Αδελφή Μαρία, η οποία με έστειλε να δω ένα σύμβουλο. Εκείνος άρχισε να μου δίνει πληροφορίες για το AIDS. Στην αρχή δεν καταλάβαινα γιατί μου έλεγε αυτά τα πράγματα. Και ξαφνικά κατάλαβα, κι άρχισα να κλαίω. Ηταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου. Η γιαγιά μου είχε μόλις πεθάνει. Τα μικρότερα αδέλφια μου ήταν 8 και 10 ετών. Ποιος θα τα φρόντιζε;».
Η Μέμορι, μαζί με την Αδελφή Μαρία, αποφάσισαν τότε να καλέσουν τα άλλα κορίτσια ανά ομάδες και να τους πουν την αλήθεια. Εκείνα άκουγαν και έκλαιγαν. «Μέχρι τότε νόμιζαν ότι για να προσβληθείς από τον ιό πρέπει είτε να είσαι πόρνη, είτε να κοιμάσαι με πολύ κόσμο. Κι άλλα κορίτσια είχαν πέσει θύματα βιασμού, και δεν είχαν τολμήσει να το αποκαλύψουν. Ηλθαν και το είπαν σε μένα. Η ατμόσφαιρα άλλαξε».
Οι σύμβουλοι του οικοτροφείου εντυπωσιάστηκαν από τον τρόπο που χειρίστηκε την κατάσταση και φρόντισαν να περάσει από εκπαίδευση, ώστε να γίνει κι εκείνη σύμβουλος για το AIDS. Παράλληλα άρχισε να παίρνει φάρμακα και η κατάστασή της να βελτιώνεται.
«Πρέπει να παίρνω τα φάρμακά μου στις 7 το πρωί και τις 7 το απόγευμα, και δεν πρέπει να καθυστερώ περισσότερα από 30 λεπτά», λέει. «Πρέπει επίσης να τρώω λαχανικά. Αλλά είναι επίσης σημαντικό να τρέφω το μυαλό μου. Αμα λες "θα πεθάνω σύντομα", τότε θα πεθάνεις. Οταν έχεις ένα αυτοκίνητο είσαι εσύ ο οδηγός και λες στον ιό, που είναι επιβάτης, πού θα τον πας».
Η διαδικασία αυτή τη βοήθησε να εκλογικεύσει και τον βιασμό της. «Ηταν ένας ξένος, αλλά θυμάμαι το πρόσωπό του. Στην αρχή σκεφτόμουν τα χειρότερα πράγματα γι'αυτόν. Σιγά-σιγά, όμως, κατάλαβα ότι το πρόβλημα δεν είμαι εγώ, αλλά αυτός. Στην αρχή αισθανόμουν ότι αν τον συναντήσω θα τον σκοτώσω. Σήμερα ξέρω ότι δεν θα του ρίξω περισσότερο από μια ματιά. Χρειάστηκε πέντε με έξι χρόνια, όμως, για να φτάσω σ' αυτό το σημείο».
Σήμερα στη χώρα της τη θεωρούν ηρωίδα. Εχει γίνει αφίσα σε σχολεία, κλινικές και νοσοκομεία και έχει μιλήσει σε διεθνή συνέδρια στη Νότια Αφρική, το Μαλάουι, τη Νιγηρία και τη Νέα Υόρκη. «Αισθάνομαι υπερήφανη», τονίζει. «Οταν πεθάνω, θα ξέρω πως έκανα ό,τι μπορούσα».
Πηγή: The IndependentΟ Χένρι Ντέιβιντ Θορό ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε απλώς να τον αφήνουν ήσυχο. Ζούσε σε καλύβα δίπλα σε μια λίμνη στο δάσος που περιέβαλε το χωριό του. Αποτελούσε κάτι αξιοπερίεργο στην μικρή κοινότητα του Κόνκορντ διότι «γυρνούσε στα δάση, χωρίς καν να έχει όπλο». Σύμφωνα με τον μέντορά του, τον συγγραφέα και φιλόσοφο Ράλφ Γουόλντο Εμερσον, ο Θορό «δεν άσκησε ποτέ κανένα επάγγελμα. Ζούσε μόνος του δεν παντρεύτηκε ποτέ. Δεν ψήφισε ποτέ, δεν πήγε στην εκκλησία ποτέ, δεν πλήρωσε φόρους ποτέ. Δεν έφαγε ποτέ κρέας. Δεν ήπιε ποτέ κρασί και αρνιόταν την χρήση καπνού. Παρ’ όλο που ζούσε στη Φύση δεν χρησιμοποιούσε όπλο ή παγίδες ζώων. Δεν είχε το ταλέντο να γίνει πλούσιος, αλλά ήξερε πώς να είναι φτωχός χωρίς να επιτρέπει ούτε ένα σημάδι κακομοιριάς ή έλλειψης καλαισθησίας... Επέλεξε να γίνει ο εργένης της σκέψης και της Φύσης».
Παρ’ όλα αυτά ο Θορό δεν ήταν ξεκομμένος από τα πολιτικά και φιλοσοφικά ρεύματα της εποχής του. Ήταν ένθερμος υποστηρικτής του ελάχιστου κράτους και σφοδρός πολέμιος της δουλείας. Μετείχε στους κύκλους των στοχαστών του «υπερβατισμού» (transcendentalism), ένα ρεύμα ιδεών που αναπτύχθηκε στην Νέα Αγγλία τον 19ο αιώνα, πατριάρχης του οποίου ήταν ο Ράλφ Γουόλντο Εμερσον.
Ο Θορό έγραφε πολύ, κυρίως πράγματα που είχαν σχέση με τη Φύση, αλλά τα έργα του (ακόμη και το κορυφαίο «Waldo») θα ήταν μια υποσημείωση της ιστορίας αν ένα πρωί δεν χτύπαγε την πόρτα της καλύβας του ο έφορος της Μασαχουσέτης.
Ήταν η εποχή που οι ΗΠΑ είχαν ξεκινήσει έναν κατακτητικό πόλεμο κατά του Μεξικού (που κατέληξε στην προσάρτηση του Τέξας και άλλων εδαφών μέχρι την Καλιφόρνια), πόλεμο στον οποίο εναντιώνονταν όλα τα φιλελεύθερα πνεύματα των ΗΠΑ και, φυσικά, ο Θορό. Ήταν, επίσης, η εποχή που ανθούσε η δουλεία. Ο Θορό, όπως και πολλοί άλλοι (κυρίως «Κουάκεροι»), αρνούνταν να πληρώνουν φόρους με τη λογική ότι δεν ήθελαν να συμβάλλουν σε έναν άδικο πόλεμο που θα ενίσχυε τον θεσμό της δουλείας. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Θορό αρνήθηκε να πληρώσει άδικο φόρο. Οπως διηγήθηκε ο ίδιος, στα 1835 «το Κράτος με συνάντησε εκ μέρους της Εκκλησίας και με διέταξε να πληρώσω ένα συγκεκριμένο ποσό για έναν κληρικό, τη λειτουργία του οποίου ο πατέρας μου παρακολουθούσε, αλλά όχι εγώ. “Πλήρωσε”, μου είπαν, “ή θα πας φυλακή”. Αρνήθηκα, αλλά δυστυχώς κάποιος άλλος πλήρωσε εκ μέρους μου. Δεν έβλεπα τον λόγο γιατί ο δάσκαλος έπρεπε να πληρώσει τον παπά και όχι ο παπάς τον δάσκαλο, αφού δεν ήμουν δάσκαλος της Πολιτείας, αλλά στηριζόμουν σε μη υποχρεωτικές συνδρομές (των μαθητών)... Πάντως, έπειτα από απαίτηση των αρχών, συμφώνησα να κάνω μια γραπτή δήλωση που έλεγε περίπου τα εξής: “Εγώ, ο Χένρι Ντέιβιντ Θορό δηλώνω σε όλους ότι δεν επιθυμώ να είμαι μέλος οποιασδήποτε κοινότητας στην οποία δεν έχω κάνει αίτηση να ενταχθώ”».
Κατόπιν αυτού, ουδείς του ξαναζήτησε εκκλησιαστικό φόρο, αλλά ούτε φόρο εισοδήματος (επειδή δεν είχε εισόδημα) ούτε φόρο ακίνητης περιουσίας (επειδή δεν είχε ακίνητη περιουσία). Ομως, τον Ιούλιο του 1846 εκλήθη να πληρώσει αναδρομικά «εκλογικό φόρο» έξι ετών που στην ουσία είναι «κεφαλικός φόρος». Φυσικά αρνήθηκε (δεν ψήφιζε καν) και καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Αρνήθηκε να εξαγοράσει την ποινή του και οργίστηκε όταν (πιθανότατα) η αδελφή του πλήρωσε για να βγει από τη φυλακή. Η μία νύχτα όμως που πέρασε στο κελί ήταν για τον ίδιο μια τρομαχτική εμπειρία. Τότε κατάλαβε, όπως έγραψε στο ημερολόγιό του, την τρομαχτική δύναμη του κράτους να παραβιάζει τη συνείδηση και τα πιστεύω των πολιτών.
Αυτή η εμπειρία έγινε διάλεξη και η διάλεξη άρθρο για να καταλήξει σε μια κλασική πολιτική πραγματεία με το όνομα «Πολιτική ανυπακοή», η οποία εξετάζει πώς και υπό ποιες προϋποθέσεις οι άνθρωποι υπακούουν στους νόμους, ακόμη κι αν πιστεύουν ότι οι νόμοι είναι άδικοι. Το έργο πέρασε απαρατήρητο τα επόμενα 50 χρόνια ώσπου ένας Ινδός δικηγόρος στη Νότιο Αφρική το έκανε ευαγγέλιο του κινήματος της «μη-συνεργασίας με τις αρχές». Ο Μαχάτμα Γκάντι ήταν ο πρώτος που έκανε πράξη τις ιδέες του Θορό, ακολούθησε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και πολλοί άλλοι.
Η πολιτική ανυπακοή απαντάται για πρώτη φορά στον Σοφοκλή. Μόνο που το αίτημα της Αντιγόνης δεν είναι πολιτικό, είναι ηθικό. Η ηρωίδα της τραγωδίας παραβαίνει τον άδικο για τους Θεούς νόμο και θάβει τον αδελφό της.
O Θορό –αν και περιέργως πως δεν αναφέρει πουθενά την Αντιγόνη στην πραγματεία του– ξεκινάει μεν από την ηθική των ατόμων που είναι πιο ιερή από τους νόμους του κράτους, αλλά κάνει το αίτημα πολιτικό. Για την ακρίβεια, η μεγαλύτερη συμβολή του Θορό δεν είναι ότι ενέπνευσε ειρηνικές επαναστάσεις, οι οποίες άλλαξαν τον κόσμο. Η μεγαλύτερη συμβολή του είναι ότι επαναστατικοποίησε την ιδέα της επανάστασης. Μέχρι το «Civil Disobedience» η ιδέα της επανάστασης ήταν συνυφασμένη με τη βία και το αίμα. Ο Θορό αντέτεινε ότι ένας πολίτης, στηρίζοντας έναν άδικο νόμο μέσω της υπακοής ή της χρηματοδότησης, κατ’ ουσίαν τροφοδοτεί την αδικία. Οι άνθρωποι με συνείδηση μπορούν να πολεμήσουν την αδικία χωρίς να καταφύγουν στη βία. Μπορούν να επιβραδύνουν και τελικά να σταματήσουν την μηχανή της αδικίας χρησιμοποιώντας την τριβή της «μη-συνεργασίας».
Ο μεγάλος φιλόσοφος του Δικαίου Τζον Ρολς πήγε την πολιτική ανυπακοή ένα βήμα παραπέρα. Έθεσε τους κανόνες της. Όταν κάποιοι πολίτες νιώθουν ότι ο νόμος προσβάλλει τα δικαιώματά τους, οφείλουν να τον παραβούν τηρώντας όμως τρεις προϋποθέσεις: 1) η παραβίαση του νόμου να μην εμπεριέχει βία 2) να γίνεται δημόσια (δηλαδή και χωρίς κουκούλες) 3) οι παραβάτες να πληρώνουν το τίμημα της παράβασης. Το τελευταίο είναι κρίσιμο. Πρώτον, πιστοποιεί ότι οι παραβάτες δεν εξυπηρετούν ίδιον όφελος παραβαίνοντας το νόμο και δεύτερον μεγιστοποιείται το αποτέλεσμα της πολιτικής ανυπακοής. Είτε επικοινωνιακά είτε διά της νομολογίας που εκδίδει κάποιο δικαστήριο.
Μετά απ’ όλα αυτά, πρέπει να αναλογιστούμε κάτι σε σχέση με τα ελληνικά πράγματα: πόση «Πολιτική ανυπακοή» και πόσο απολιτικό μπάχαλο ζήσαμε αυτές τις μέρες; Όχι μόνο κατά τη διάρκεια της νεολαιίστικης εξέγερσης, αλλά γενικώς.
Βιβλιογραφία
- Ντέιβιντ Χένρι Θορό, «Πολιτική ανυπακοή - Ζωή χωρίς αρχές - Περπατώντας», τρία δοκίμια, εκδ. «Διεθνής Βιβλιοθήκη»
- Τζον Ρολς, «Θεωρία της Δικαιοσύνης», εκδ. Πόλις
- Τζον Ρολς, «Η δίκαιη κοινωνία», εκδ. Πόλις
Άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Του Brady Kiesling από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στις 14/12/08 (O κ. Brady Kiesling είναι πρώην διπλωμάτης των ΗΠΑ. Παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ κι έκτοτε ζει μόνιμα στη χώρα μας)
Στις 6 Δεκεμβρίου, ένας Έλληνας αστυνομικός παραβίασε τους σαφείς διατυπωμένους κανόνες εμπλοκής της υπηρεσίας του και χρησιμοποίησε παρανόμως το όπλο του. Ήταν τόσο άτυχος, ώστε να σκοτώσει ένα μικρό παιδί. Οι καταστροφές που ακολούθησαν δεν είχαν όμως καμιά σχέση με την τύχη. Δεκάδες Έλληνες δημοσιογράφοι έσπευσαν να βάψουν τα χέρια τους με το αίμα του Αλέξη. Χωρίς να περιμένουν την αυτοψία, τα αποτελέσματα της βαλλιστικής εξέτασης ή το πόρισμα των ανακριτικών αρχών, αποφάνθηκαν ότι η αστυνομία «δολοφόνησε εν ψυχρώ το νεαρό». Προσέθεσαν δε ότι ο θάνατος του Αλέξη ακολουθεί τη λογική παρόμοιων περιπτώσεων στο παρελθόν και ενισχύει τον ισχυρισμό ότι η ελληνική αστυνομία είναι εκτός ελέγχου. Η δέουσα αντίδραση της κοινωνίας απεικονίστηκε από τον ταλαντούχο σκιτσογράφο της «Καθημερινής», Ηλία Μακρή, ο οποίος στις 9 Δεκεμβρίου ζωγράφισε μια πένα να διαπερνά τρεις αστυνομικούς με την επισήμανση «συγγνώμη, εξοστρακίστηκε».
Καθώς περπατούσα στη Φιλελλήνων και έβλεπα τους εμπόρους να μαζεύουν τις σπασμένες βιτρίνες των καταστημάτων τους, μου ήλθε στο μυαλό η «Kristallnacht», η «Νύχτα των Κρυστάλλων». Ας μην λησμονούμε άλλωστε ότι οι βανδαλισμοί των καταστημάτων των Εβραίων από τους Ναζί, το 1938, ξεκίνησαν από τη δολοφονία ενός Γερμανού διπλωμάτη στο Παρίσι από έναν Εβραίο θερμοκέφαλο. Το ιδεολόγημα της συλλογικής ενοχής, το οποίο έχει εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια από κάθε πολιτισμένο λαό, ζει και βασιλεύει στον κόσμο της ελληνικής δημοσιογραφίας. Οι αστυνομικοί είναι φονιάδες. Γι’ αυτό πρέπει να τους λούσουμε με βενζίνη και φωτιά. Για να τους φέρουμε σε απόσταση βολής, δεν πρέπει να διστάσουμε να σπάσουμε καταστήματα ή να προβούμε σε εμπρησμούς.
Αναμφίβολα, οι Έλληνες δημοσιογράφοι θα προσβληθούν από την εν λόγω σύγκριση. Άλλωστε, το πογκρόμ των τελευταίων ημερών δεν στράφηκε εναντίον Εβραίων ή Αθίγγανων, αλλά εναντίον των τρισκατάρατων αστυνομικών. Για να μην τους προκαλέσω περισσότερο λοιπόν, τους καλώ να διαβάσουν την προκήρυξη της 17 Νοέμβρη μετά το θάνατο του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από τον αστυνομικό Μελίστα. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν σήμερα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης ελάχιστα διαφέρει από εκείνη που χρησιμοποιούσε τότε η τρομοκρατική οργάνωση. Η διαφορά βεβαίως είναι ότι οι Έλληνες δημοσιογράφοι δεν χρειάζεται να παγιδεύσουν το αμάξι ενός αστυνομικού με εκρηκτικά, για να κατακτήσουν το δικαίωμα να παροτρύνουν άλλους να το κάνουν.
Η Νύχτα των Κρυστάλλων, ήταν ένας εκτραχηλισμός που απλώς περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να ξεσπάσει. Το ίδιο συνέβη και στη σημερινή Αθήνα. Όταν όσοι έχουν κύρος στην ελληνική κοινωνία – δάσκαλοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι – καθιστούν σαφές στους νέους ότι η καταστροφική τους μανία αποτελεί ένδειξη πολιτικής αρετής και δεν θα τύχει οιασδήποτε τιμωρίας, μία μικρή μεν, ικανή δε, ομάδα εξ αυτών θα εκμεταλλευθεί την ελευθερία κινήσεων που της παρέχεται. Για όσους δεν ζουν μόνιμα στην Ελλάδα, η άποψη ότι η Ελληνική Αστυνομία αποτελείται από αυταρχικούς φονιάδες φαντάζει τουλάχιστον βλακώδης. Έκπληκτοι οι τουρίστες παρακολουθούν τους Έλληνες οδηγούς να παραβιάζουν κάθε κανόνα οδικής κυκλοφορίας και ασφάλειας και να παραμένουν ατιμώρητοι. Σε άλλες χώρες, θεωρείται κοινός τόπος ότι ο σεβασμός στους νόμους σώζει πολύ περισσότερες ζωές από όσες καταστρέφει. Στην Ελλάδα όμως, τα ελληνικά σχολεία θρηνούν εκατοντάδες συμμαθητές του Αλέξη κάθε χρόνο, λόγω της ανοχής της κοινωνίας στη δολοφονική συμπεριφορά των οδηγών, στη διαφθορά των επιθεωρητών εργασίας και στην απόρριψη των τοξικών αποβλήτων των εργοστασίων στα ποτάμια.
Ο ανεπαρκής εξοπλισμός και εκπαίδευση και το πεσμένο ηθικό της ελληνικής αστυνομίας είναι συμπτώματα και όχι αιτίες της κατάρρευσης του κράτους δικαίου. Κάθε μήνα, το ελληνικό κοινοβούλιο ψηφίζει και έναν καινούργιο κακογραμμένο νόμο για να κατευνάσει την οργή της κοινής γνώμης για κάποια περίπτωση κατάχρησης εξουσίας. Οι Έλληνες, από την πλευρά τους, χειροκροτούν την ψήφιση αυτών των νόμων, αλλά αντιτίθενται στην εφαρμογή τους. Το ίδιο και οι πολιτικοί. Οι ανεφάρμοστοι νόμοι και οι εξευτελιστικοί μισθοί εγγυώνται την άνθηση της διαφθοράς στην ελληνική αστυνομία. Η διαφθορά οδηγεί μαθηματικά στην καταρράκωση του κύρους της. Η έλλειψη κύρους και σεβασμού για τα σώματα ασφαλείας αποτελούν μία πολύ βολική λογική εξήγηση για την ανομία σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας.
Πράγματι, υπάρχουν θερμόαιμοι στους κόλπους της αστυνομίας, οι οποίοι ενίοτε υιοθετούν βίαιες συμπεριφορές απέναντι σε όσους μετανάστες πέφτουν στα χέρια τους. Αλλά οι νταήδες αυτοί είναι ταυτόχρονα και δειλοί, ενώ η δημογραφική ομάδα των ανυπεράσπιστων τους οποίους μπορούν να βασανίσουν ατιμώρητα είναι μικρή και συρρικνώνεται συνεχώς. Οι αστυνομικοί που παραβιάζουν τον όρκο τους διακινδυνεύουν την ίδια βραδυκίνητη και επιφυλακτική απονομή δικαιοσύνης που περιμένει κάθε Έλληνα που παρανομεί.
Ο σεβασμός του κράτους δικαίου απαιτεί ο θάνατος του Αλέξη να τύχει παραδειγματικής και ταχείας τιμωρίας. Οι δικαστές και οι ένορκοι, έχοντας κατά νου όλα τα στοιχεία της υπόθεσης, οφείλουν να ζυγίσουν από τη μία πλευρά το δικαίωμα της αυτοάμυνας κάθε ανθρώπινου όντος –συμπεριλαμβανομένων και των αστυνομικών– και από την άλλη την υποχρέωση των οργάνων της πολιτείας να προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή ακόμη και με κίνδυνο της δικής τους. Η ελληνική κοινωνία θα γίνει υγιέστερη μόνο αν τιμωρηθεί το ίδιο το έγκλημα και όχι αυτό που τα ΜΜΕ αντιλαμβάνονται ως έγκλημα.
Κάθε Νύχτα των Κρυστάλλων αποτελεί πλήγμα για τον αυτοσεβασμό ενός έθνους. Αφού διασκεδάσαμε ολόκληρο τον κόσμο με την ανικανότητα της ελληνικής αστυνομίας να υπερασπίσει την Αθήνα ενάντια σε μερικές εκατοντάδες ταραξίες, τώρα μερικοί υπεύθυνοι δημοσιογράφοι αλλάζουν γραμμή προκειμένου να συντονιστούν με τον προβληματισμό της κοινής γνώμης. Ισως τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας να εντάσσονται σε μία ευρύτερη διαδικασία ωρίμασης. Οι δημοσιογράφοι είναι τα χαϊδεμένα παιδιά της ελληνικής κοινωνίας. Ας τους αφήσουμε να δικαιολογήσουν τις ναρκισσιστικές επαναστατικές τους ασκήσεις, παίζοντας το ρόλο της νομιμοποιημένης εκδοχής της 17 Νοέμβρη, αντί να υπερασπιστούν με σθένος, ως οφείλουν, το κράτος δικαίου σε μία στιγμή που το κράτος αποτυγχάνει, όπως τώρα, να προστατεύσει τους πολίτες του.
Το πόρισμα της βαλλιστικής εξέτασης, που παραδόθηκε σήμερα στον 9ο τακτικό ανακριτή, επιβεβαιώνει τα όσα είχαν αποκαλυφθεί εδώ και ημέρες.
Ότι δηλαδή η μία πλευρά της βολίδας είναι χτυπημένη, πράγμα που σημαίνει ότι προσέκρουσε σε σκληρό αντικείμενο, πριν χτυπήσει το θύμα.
«Η μορφολογία της παραμόρφωσης της βολίδας, η θέση της, το ανέπαφο της κορυφής της, η ύπαρξη πεπλατυσμένης επιφάνειας, είναι στοιχεία απολύτως συμβατά με την πρόσκρουση της βολίδας σε σκληρή ανένδοτη επιφάνεια με το πλαϊνό τμήμα της, και στην συνέχεια εποστρακισμού της, από την επιφάνεια αυτή», αναφέρει η έκθεση.
Η έκθεση, δεν αναφέρει ρητώς ότι η βολίδα εξοστρακίστηκε, όμως «φωτογραφίζει» εξοστρακισμό. Από την άλλη, το πόρισμα αναφέρει ότι η βολή εβλήθη σε χαμηλό ύψος από το έδαφος και όχι από τα πάνω προς τα κάτω, στοιχείο που δικαιώνει τους αυτόπτες μάρτυρες, οι οποίοι κάνουν λόγο για ευθεία βολή.
«Από το πόρισμα μπορούν να είναι όλοι ευχαριστημένοι», σχολιάζουν νομικοί κύκλοι. «Ακόμη και το κοινό περί δικαίου αίσθημα ικανοποιείται. Επιβεβαιώνεται ο ειδικός φρουρός που επιμένει ότι η σφαίρα εξοστρακίστηκε, αλλά και οι αυτόπτες μάρτυρες που επιμένουν ότι ο δράστης σκόπευσε σε ευθεία γραμμή. Και επειδή ο εξοστρακισμός δεν αποκλείει δόλο και πρόθεση εκ μέρους του δράστη, ικανοποιείται και η αγανάκτηση του κόσμου», συνεχίζουν με νόημα οι ίδιες πηγές.
Κατά την εξέταση ήταν παρόντες τεχνικοί σύμβουλοι από την πλευρά του θύματος, αλλά και από την πλευρά των κατηγορουμένων ειδικών φρουρών.
Στο Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών «Δημόκριτος», η βολίδα υπεβλήθη και σε χημική εξέταση, κατά την οποία εντοπίστηκαν «επίκτητα» υλικά, όπως αλουμίνιο, νάτριο, ασβέστιο κ.α. από τα οποία ορισμένα μπορεί να προέρχονται από το σώμα του νεκρού, άλλα όμως, δεν μπορεί παρά να προέρχονται από το σημείο πρόσκρουσης της βολίδας.
Ο χημικός εργαστηριακός έλεγχος έδειξε ακόμη ότι η σφαίρα έφερε σωματίδια διοξειδίου του πυριτίου, ενός πολύ διαδεδομένου ορυκτού που περιέχεται σε πολλά οικοδομικά υλικά.
Στο μεταξύ, δεκτά έκανε ο ανακριτής τα αιτήματα που έχει υποβάλει η πολιτική αγωγή για τη διενέργεια βλητικής εξέτασης και αυτοψίας στην οδό Τζαβέλλα, για να αποδειχθεί πού ακριβώς χτύπησε η σφαίρα, από ποια απόσταση βλήθηκε και πού στόχευε ο δράστης.
Επίσης, θα πραγματοποιηθεί συλλογή υλικών από το σημείο του περιστατικού, ώστε να καταστεί δυνατή η σύγκριση με τα υλικά που βρέθηκαν πάνω στη βολίδα.
Διαβάστε ολόκληρη την έκθεση πραγματογνωμοσύνης:
Έκθεση πραγματογνωμοσύνης Μέρος 1ο
Έκθεση πραγματογνωμοσύνης Μέρος 2ο
Επιμένουν στη δολοφονία οι δικηγόροι της οικογένειας του 15χρονου
Επιμένουν στην άποψη περί δολοφονίας του 15χρονου οι δικηγόροι της οικογένειας του μαθητή μετά και τα αποτελέσματα της βαλλιστικής εξέτασης που παραδόθηκαν στον ανακριτή.
Οι δικηγόροι της οικογένειας του 15χρονου, οι οποίοι μαζί με τους συνηγόρους των ειδικών φρουρών ενημερώθηκαν για τα αποτελέσματα της βαλλιστικής εξέτασης εμφανίζονται βέβαιοι ότι πρόκειται για ανθρωποκτονία από πρόθεση.
Όπως δήλωσε η κ. Βλασία Σεργάκη: «έστω κι αν αναφέρει εξοστρακισμό η βαλλιστική εξέταση αυτό θα κριθεί σε συνδυασμό με την βλητική εξέταση και την αυτοψία του χώρου όπως ζητούν οι τεχνικοί σύμβουλοι για να καθοριστεί η ακριβής πορεία και κατεύθυνση της σφαίρας».
Σύμφωνα με την κ.Σεργάκη: «χωρίς την βλητική εξέταση και την αυτοψία δεν μπορούν αυτή την στιγμή να υπάρξουν ασφαλή συμπεράσματα καθώς η ιατροδικαστική έκθεση και η βαλλιστική έρευνα χρήζουν ιδιαίτερα ενδελεχούς μελέτης».
Από την άλλη πλευρά, ο συνήγορος των ειδικών φρουρών Αλέξης Κούγιας υποστήριξε ότι το αποτέλεσμα της βαλλιστικής δικαιώνει τον ισχυρισμό του κατηγορουμένου ότι πυροβόλησε στον αέρα.
Ο τρίτος κάλυκας
Στο μεταξύ, καμία σχέση με το τραγικό περιστατικό της δολοφονίας του 15χρονου δεν έχει, σύμφωνα με πληροφορίες, ο κάλυκας σφαίρας, τον οποίο βρήκε και παρέδωσε μία γυναίκα, υποστηρίζοντας ότι τον βρήκε στην οδό Βαλτετσίου.
Η γυναίκα εμφανίστηκε αυτοβούλως στον ανακριτή τις προηγούμενες ημέρες, παραδίδοντας τον κάλυκα, χωρίς ωστόσο να έχει διαπιστωθεί μέχρι στιγμής πότε ακριβώς βρέθηκε.
Οι αυτόπτες μάρτυρες από την πρώτη στιγμή στις καταθέσεις τους μιλούσαν για δύο πυροβολισμούς και επιμένουν ότι η συμπεριφορά των παιδιών προς τους ειδικούς φρουρούς δεν ήταν απειλητική, ενώ υποστηρίζουν ότι δεν παρατήρησαν να εκσφενδονίζουν αντικείμενα εναντίον τους. Επίσης, χαρακτηρίζουν ως προκλητική τη συμπεριφορά των ειδικών φρουρών προς τα παιδιά.
Όπως μάλιστα αναφέρει η Αυστριακή, που τράβηξε το βίντεο, που αποτύπωσε το περιστατικό, ο ένας αστυνομικός επέδειξε τα γεννητικά όργανά του και είπε δυνατά τη φράση «ελάτε ρε μ..... » ή κάτι τέτοιο. Στην ουσία, προσέθεσε, τους προκαλούσε να κατευθυνθούν προς αυτόν.
Η γυναίκα αναφέρει επίσης ότι είδε και τους δύο αστυνομικούς να βγάζουν τα όπλα από τη θήκη και να τα προτάσσουν σε ευθεία γραμμή, σημαδεύοντας ευθεία εμπρός.
Ωστόσο, ο ιδιωτικός υπάλληλος, που βρισκόταν στην καφετέρια «Μύλος», υποστηρίζει ότι στο οπτικό πεδίο του, είχε μόνον ένα αστυνομικό, τον οποίο και είδε να πυροβολεί σε ευθεία γραμμή δύο φορές συνεχόμενα.
(από το Zougla.gr...... του ξερόλα Μάκη, που τα άρπαξε από τον Μπόμπολα)Η ταχύτητα με την οποία συσσωρεύτηκαν σύννεφα οικονομικού ζόφου πάνω από την παγκόσμια οικονομία υπήρξε εντυπωσιακή σε όλο τον κόσμο. Η αλλαγή ήταν όμως ιδιαίτερα αιφνίδια στις δύο χώρες με τους μεγαλύτερους πληθυσμούς: την Κίνα και την Ινδία. Μέχρι πρόσφατα, και οι δύο αυτές ταχύτατα αναπτυσσόμενες οικονομίες αισθάνονταν προστατευμένες από την κρίση που έπληττε τον πλούσιο κόσμο. Οι πιο αισιόδοξοι ήλπιζαν μάλιστα ότι αυτές οι τεράστιες αγορές θα αποτελούσαν τον κινητήρα που θα έβγαζε τον κόσμο από την ύφεση. Τώρα, μερικοί φοβούνται το αντίθετο: ότι η κρίση θα συμπαρασύρει την Κίνα και την Ινδία, προκαλώντας μαζική ανεργία σε δύο χώρες που, παρά τις επιτυχίες τους, εξακολουθούν να είναι φτωχές.
Αυτή η απαισιοδοξία ίσως να είναι υπερβολική, γράφει ο Εκόνομιστ. Η Κίνα και η Ινδία εξακολουθούν να αποτελούν τα πιο δυναμικά κομμάτια της παγκόσμιας οικονομίας. Αντιμετωπίζουν όμως σημαντικές πολιτικές και οικονομικές δυσκολίες.
Η Ινδία δέχθηκε ένα διπλό πλήγμα: από την οικονομική κρίση κι από τις σφαίρες των τρομοκρατών. Η αυτοπεποίθησή της ήταν αποτέλεσμα της ανάπτυξής της (που την τελευταία πενταετία έφτασε κατά μέσο όρο το 8,8%) και της αύξησης της παγκόσμιας επιρροής της. Η Ινδία δεν συνδεόταν πια με το Πακιστάν, αλλά με την Κίνα, ήταν το δεύτερο συστατικό της «Κινδίας». Οι επιθέσεις στη Μουμπάι, όμως, αναζωπύρωσαν τους φόβους μιας περιφερειακής σύγκρουσης. Και τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης έγιναν αισθητά: οι εξαγωγές τον περασμένο Οκτώβριο μειώθηκαν κατά 12% σε σχέση με τον Οκτώβριο του 2007. Εκατοντάδες μικρές υφαντουργικές επιχειρήσεις χρεοκόπησαν. Η κεντρική τράπεζα αναθεώρησε προς τα κάτω την εκτίμησή της για τον φετινό ρυθμό ανάπτυξης, που στην καλύτερη περίπτωση δεν θα ξεπεράσει το 8%. Τον επόμενο χρόνο, ίσως να πέσει στο 5,5%, που θα είναι το μικρότερο ποσοστό από το 2002.
Αν πέσει και ο ρυθμός ανάπτυξης της Κίνας σε αυτά τα επίπεδα, θα πρόκειται για καταστροφή. Η χώρα αυτή γιορτάζει αυτόν το μήνα τα 30 χρόνια από την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεών της, που είχαν ως αποτέλεσμα μια ετήσια ανάπτυξη της τάξης του 9,8%. Τα τελευταία οικονομικά στοιχεία, όμως, δεν είναι ούτε κι εδώ αισιόδοξα. Οι εξαγωγές τον περασμένο Νοέμβριο μειώθηκαν κατά 2% και οι εισαγωγές κατά 18% σε σχέση με πέρυσι. Η παραγωγή ενέργειας μειώθηκε κατά 7%. Αν και η Παγκόσμια Τράπεζα εκτιμά ότι ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας θα φτάσει το 7,5% το 2009, το ποσοστό αυτό είναι χαμηλότερο από το 8% που θεωρείται το ελάχιστο για την αποτροπή μιας κοινωνικής έκρηξης. Οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες πολλαπλασιάζονται, καθώς απολυμένοι εργάτες συναντούν στους δρόμους τους αγρότες που έχασαν τη γη τους, τους οικολόγους που διαμαρτύρονται για τη μόλυνση του περιβάλλοντος και τα θύματα της αστυνομικής καταστολής.
Τα καλά νέα για την Κίνα είναι ότι έχει ένα δημοσιονομικό πλεόνασμα και μικρό χρέος. Η Ινδία, αντίθετα, έχει ένα δημοσιονομικό έλλειμμα που ισοδυναμεί με το 8% του ΑΕΠ. Και η εργατική της δύναμη αυξάνεται κάθε χρόνο κατά 14 εκατομμύρια. Εχει όμως δύο πλεονεκτήματα σε σχέση με την Κίνα. Πρώτον, διαθέτει εμπειρία για την αντιμετώπιση οικονομικών κρίσεων. Δεύτερον, έχει ένα πολιτικό σύστημα που μπορεί να αντιμετωπίσει την κοινωνική δυσαρέσκεια χωρίς να κινδυνεύει να καταρρεύσει.
Οσο ανθούσε η κινεζική οικονομία χωρίς να φαίνονται πουθενά ενδείξεις ενός πολιτικού φιλελευθερισμού, πολλοί άρχισαν να πιστεύουν ότι η... ινδική δημοκρατία αποτελεί πολυτέλεια.
Καθώς η Κίνα εισέρχεται σε μια χρονιά με πολλές επετείους - 50 χρόνια από την καταστολή της εξέγερσης στο Θιβέτ, 20 χρόνια από την αιματηρή καταστολή των διαδηλώσεων στην πλατεία Τιεν Ανμέν, 60 χρόνια από την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας - καλό είναι να θυμόμαστε ότι τον χειμώνα του 1978 δεν ξεκίνησαν απλώς κάποιες μεταρρυθμίσεις, αλλά άνθησε για λίγο καιρό και η ελευθερία της έκφρασης. Ο Ντενγκ, όπως και ο Μάο πριν από αυτόν, ανέχθηκε το κίνημα των διαφωνούντων για όσο καιρό εξυπηρετούσε τους σκοπούς του και στη συνέχεια το συνέτριψε. Αλλά η Κίνα εξακολουθεί να χρειάζεται τη δημοκρατία.
The Economist
Εκτενές άρθρο για τις συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες των μαθητών στη χώρα μας φιλοξενεί η εφημερίδα της Κολωνίας Kölner Stadt Anzeiger κάνοντας λόγο για αναποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα.
«Όπως στον τομέα της υγείας, όπου οι ιδιωτικές κλινικές επωφελούνται από τις ελλείψεις των κρατικών νοσοκομείων, έτσι και στην παιδεία έχει καθιερωθεί ένα παράλληλο σύστημα, στο οποίο διακινούνται τριψήφια νούμερα εκατομμυρίων. Πολλά χρήματα για λίγη εκπαίδευση. Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση δεν πρόκειται για την μετάδοση αξιών, κριτικής σκέψης ή την υποστήριξη της ιδίας μάθησης», σημειώνει η γερμανική εφημερίδα και συνεχίζει:
«Όλο το σύστημα στηρίζεται σε ένα και μόνο στόχο: στις εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο στις “Πανελλαδικές”. Και εκεί οι μαθητές θα πρέπει να αναπαράγουν ότι αποστήθισαν. Δέκα με δώδεκα ώρες σκληρής εργασίας καθημερινά. Δεν μένει πια χρόνος για φιλίες, για ενδιαφέροντα, για διάβασμα, για αθλητισμό για μουσική».
«Το αποτέλεσμα της μιζέριας στο εκπαιδευτικό σύστημα: Η Ελλάδα έχει το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας μεταξύ των νέων. Το 23% αυτών που ψάχνουν εργασία κάτω των 25 χρόνων δεν βρίσκουν καμία δουλειά», καταλήγει το άρθρο.
Deutsche Welle
H βίαιη απώλεια της ζωής του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου 2008 ήταν η σπίθα.
Τα έκτροπα του 2005 στα υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού, της Μασσαλίας και του Στρασβούργου ξεκίνησαν με τον θάνατο δυο παιδιών στη γαλλική πρωτεύουσα.
Το 2001 στη Γένοβα οι νεανικές διαμαρτυρίες για τη σύνοδο κορυφής των 8 ισχυρότερων χωρών του κόσμου εξετράπησαν σε ταραχές μετά τη δολοφονία του Κάρλο Τζουλιάνι από την αστυνομία.
Ο βάναυσος ξυλοδαρμός του μαύρου οικοδόμου Ρόντνει Κινγκ οδήγησε στις ταραχές του Λος Άντζελες το 1992.
Και όταν το 1981 λεωφορείο του δήμου σκότωσε στο Βερολίνο τον νεαρό Κλάους Γκίργκεν Ράταϊ, ξέσπασαν οι περίφημες οδομαχίες του Κρόιτσμπεργκ.
Το κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο και τα κίνητρα υπήρξαν διαφορετικά. Ωστόσο, έπαιξε και παίζει σημαντικό ρόλο η ανταρσία της νέας γενιάς στην αυτοψία του κόσμου των μεγάλων, το όνειρο για το καλύτερο. Που μπορεί τελικά να μην έρθει. Και που αν έρθει, μπορεί μετά από χρόνια πολλά να κριθεί φαύλο από τα παιδιά των παιδιών. Αλλά έτσι προχώρησε η ιστορία.
Οι ταραχές στην Ελλάδα είναι τοπικό φαινόμενο ή θα μπορούσαν να μεταδοθούν και στην υπόλοιπη Ευρώπη; Ο διευθυντής της Εταιρείας Σπουδών Νοτιοανατολικής Ευρώπης Χάνσγιεργκ Μπράι το αντιμετωπίζει κατ' αρχήν ως τοπικό φαινόμενο, αλλά παραδέχεται πως εκείνο που δεν συνιστά ελληνική ιδιαιτερότητα, είναι «η δυσφορία που έχει συσσωρευτεί. Τέτοιο δυναμικό υπάρχει βεβαίως και σε άλλες χώρες».
Ο κοινωνιολόγος από τη Βρέμη, καθηγητής Φρικ Χουίσκιν θεωρεί ότι «πρόκειται για το ξέσπασμα ενός θυμού, μιας οργής από απογοητευμένους νέους, οι οποίοι περιμένουν περισσότερα από το κράτος τους». Δε βλέπει στις εξεγέρσεις έναν επαναστατικό χαρακτήρα, που παραπέμπει σε καθολική ανατροπή.
Ο κοινωνιολόγος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μπίλεφελντ Κλάους Χούρελμαν δεν εκπλήσσεται καθόλου ότι σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, αρκεί μια σπίθα για να ανάψει η φωτιά.
Η άθλια κατάσταση στην παιδεία και η αγωνία για το μέλλον που κατεβάζουν τα παιδιά στους δρόμους θα μπορέσει να φέρει μακροπρόθεσμες αλλαγές.
«Στην Ελλάδα θα μπορούσε να διαμορφωθεί μια καινούργια κατάσταση. Και θα μπορούσε μάλιστα να μεταφερθεί και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Γιατί εδώ πρόκειται για μορφωμένους νέους, με πολλά προσόντα, με πολιτικά ενδιαφέροντα... Και όταν βλέπω πόσο λίγο ασχολούνταν με την πολιτική οι νέοι μας, προβλέπω ότι αυτό στο μέλλον θα αλλάξει και οι νέοι θα ασχοληθούν και πάλι με την πολιτική. Και αυτό που ζούμε τώρα είναι τα πρώτα σημάδια».
DEUTSCHE WELLE
Μαζί με τη φανέλα του Όλιβερ Νόιβιλ, θα κληρωθούν και άλλες δύο φανέλες με τις υπογραφές των παιχτών του Αρη και του Πανθρακικού.
Ο κάθε λαχνός θα κοστίζει ένα (1) ευρώ και τα έσοδα θα διατεθούν στο τμήμα Αιματολογίας και Ογκολογίας του Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία».
Καλούμε όλους τους φιλάθλους και τους συμπολίτες μας να βοηθήσουν στην προσπάθεια αυτή και να συμβάλλουν ώστε τις Άγιες Μέρες των Χριστουγέννων να απαλυνθεί (όσο γίνεται) ο πόνος των παιδιών με νεοπλασματικές ασθένειες.
Τονίζουμε ότι οι φανέλες έχουν συλλεκτική αξία και η κλήρωση θα γίνει στο ημίχρονο του αγώνα Πανθρακικός – Αρης.
Οι “αγώνες” δεν διεξάγονται μόνο μέσα στα γήπεδα.
ΟΛΗ Η ΠΟΛΗ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ – ΟΛΗ Η ΠΟΛΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΑ
«Η εξέγερση προέρχεται από τα μεσαία στρώματα, είναι ελληνική, αλλά στρέφεται εναντίον Ελλήνων, εναντίον ενός σάπιου κράτους, εναντίον ενός πελατειακού συστήματος και εναντίον των βεβιασμένων μεταρρυθμίσεων.
Από πού πηγάζει όμως η ανεκτικότητα έναντι των παραβάσεων της έννομης τάξης;
Χωρίς την τραυματική ιστορία της Ελλάδας στον 20ου αιώνα δεν είναι ερμηνεύσιμη. Οι παππούδες, αυτών που βρίσκονται στο δρόμο, υπέφεραν στην ναζιστική κατοχή, μετά την κατοχή ακολούθησε ο εμφύλιος και το μακελειό ακόμη και όποιου έμοιαζε με κομμουνιστή.
Οι πληγές του παρελθόντος είναι λοιπόν που τροφοδοτούν την παρούσα ανεκτικότητα.
Η Ελλάδα δεν βιώνει την επανάσταση των καταραμένων, αλλά την εξέγερση των καλομαθημένων, που σήμερα στέκονται μπροστά στο τίποτα.
Πρόκειται για ένα ευρωπαϊκό, πολύ σύγχρονο φαινόμενο...
Ξέρουν δύο με τρεις ξένες γλώσσες και πέντε διαφορετικά προγράμματα στο κομπιούτερ... δεν βρίσκουν δουλειά, και αν έχουν, δεν μπορεί να ζήσουν απ' αυτή.
Τους καλούς βαθμούς ακολουθούν κακοπληρωμένες δουλειές.
Όμως κάθε Έλληνας ξέρει τουλάχιστον κάποιον που έκανε καριέρα με κακούς βαθμούς, αλλά με κάποιο θείο σε κόμμα εξουσίας.
Στους δρόμους της Αθήνας μαίνονται "οι δήθεν επαναστάτες", που θέλουν να ξαναζωντανέψουν το μύθο του χθες.
Το ελληνικό δίλημμα: Η παρούσα κατάσταση είναι απαράδεκτη, αλλά οι αλλαγές είναι ακόμη πιο απαράδεκτες. Στο διλημμα αυτό ο Λένιν και ο Στάλιν είχαν σαφώς μεγαλύτερη έμπνευση
Η εξέγερση των Ελλήνων θα βρει μιμητές και στην υπόλοιπη Ευρώπη».
Από την ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ εφημερίδα "DIE ZEIT"
Νοέμβριος 1980. Κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας. Μαζική διαδήλωση. Η εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου, 21 ετών, πέφτει νεκρή, χτυπημένη από τα κλομπ των αστυνομικών, ενώ ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής, 26 ετών, σκοτώνεται από πυροβόλο όπλο. Η υπεσχημένη «εξονυχιστική έρευνα» και η «παραδειγματική τιμωρία των ενόχων» έμειναν λόγος κενός. Κανένας ένοχος δεν βρέθηκε, για να δοθεί έτσι το σήμα ατιμωρησίας προς τις δυνάμεις ασφαλείας. Έκτοτε, κάποιοι, φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί ζουν με το βάρος δύο αδικοχαμένων ψυχών· αλλά στη δική τους ψυχή δεν πρέπει να ήταν ιδιαίτερα μεγάλο το βάρος αυτό.
Νοέμβριος 1985. Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Εξάρχεια. Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας σκοτώνει τον μαθητή Μιχάλη Καλτεζά η σφαίρα βρίσκει τον δεκαπεντάχρονο στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Ο υπερυπουργός Μένιος Κουτσόγιωργας παραιτείται «για λόγους ευθιξίας», αλλά η παραίτησή του δεν γίνεται αποδεκτή από τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου· η ευθιξία πάντως ή υπάρχει ή δεν υπάρχει, δεν υπακούει σε κανένα νόμο σχετικότητας, δεν εξαρτάται από τη βούληση κανενός ανωτέρου. Ο Μελίστας καταδικάζεται πρωτοδίκως σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή και στο εφετείο αθωώνεται. Το σήμα ατιμωρησίας ξαναδίνεται.
Δεκέμβριος 2008. Εξάρχεια. Ενας ειδικός φρουρός, που οι συνάδελφοί του τον αποκαλούν «Ράμπο», σκοτώνει τον μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο η σφαίρα βρίσκει τον δεκαπεντάχρονο στο στήθος. Οι δεκάδες αυθόρμητες μαρτυρίες, στην τηλεόραση και στο Διαδίκτυο δεν επιτρέπουν στις δυνάμεις ασφαλείας να προωθήσουν το απαλλακτικό σενάριο του «αστυνομικού εν αμύνη» και του «βρασμού ψυχής». Οι αυτόπτες βεβαιώνουν ότι ο αστυνομικός εκτέλεσε εν ψυχρώ το παλικαράκι ύστερα από ασήμαντο φραστικό επεισόδιο και αμέσως έπειτα αποχώρησε μαζί με τον συνάδελφό του, αφήνοντάς το να ξεψυχάει. Ο υπερυπουργός Π. Παυλόπουλος και ο υφυπουργός Π. Χηνοφώτης υποβάλλουν την παραίτησή τους «για λόγους ευθιξίας». Ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής δεν αποδέχεται την παραίτησή τους· η ευθιξία ωστόσο υπάρχει ή δεν υπάρχει, δεν υπακούει σε κανέναν νόμο σχετικότητας.
Συγκλονισμένοι οι μαθητές από τον φόνο του αδελφού τους διαδηλώνουν την οργή τους. Με την πικρή γνώση ότι η φωνή τους δεν θα ακουστεί, καταθέτουν στον Αγνωστο Στρατιώτη λουλούδια και βιβλία, Αρχαία, Λογοτεχνία, Μαθηματικά, όσα διαβάζει ένα παιδί. Ανάμεσα στα βιβλία ίσως διακρίνουμε κι ένα αντίτυπο του Συντάγματος, με υπογραμμισμένα δύο σημεία:
Στις 2 Δεκεμβρίου χιλιάδες άτομα συμμετείχαν σε εκδήλωση διαμαρτυρίας στην Πρίστινα κατά της ανάπτυξης της ευρωπαϊκής αποστολής EULEX στο Κόσοβο.
Τη διαμαρτυρία οποία οργάνωσαν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις των Αλβανών του Κοσόβου.
Μιλώντας στους συγκεντρωθέντες, ο ηγέτης του Κινήματος Αυτοδιάθεση, Αλμπιν Κούρτι, δήλωσε ότι το ουδέτερο καθεστώς της ευρωπαϊκής αποστολής «σημαίνει κατ' ουσίαν ότι δεν αναγνωρίζει την ανεξαρτησία του Κοσόβου».
«Στο Κοσσυφοπέδιο δεν υπάρχει καμία σταθερή προοπτική, κανένα σταθερό κόμμα, καθόλου σταθερές σχέσεις – τα πάντα μπορούν να συμβούν. Ασφαλώς το πρόβλημα δεν είναι ότι μια τόσο ασταθής χώρα έγινε ανεξάρτητη, αλλά το ζήτημα έγκειται, στο αν επιτρέπεται να είναι ανεξάρτητη.
Η ανεξαρτησία δεν είναι κάτι που απονέμεται πανηγυρικά από την Ε.Ε., τα ΗΕ ή από οποιονδήποτε άλλον.
Η ανεξαρτησία κατακτάται και κατόπιν έρχονται οι άλλοι να την αναγνωρίσουν. Οι δυτικές δυνάμεις και οι ξένοι γενικά δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματα μεταξύ Πρίστινας και Βελιγραδίου, ούτε ανάμεσα στις αλβανικές και σερβικές εθνότητες του Κοσόβου.
Η κυβέρνηση του Κοσσυφοπεδίου, που επαίρεται για την ανεξαρτησία, δεν επέδειξε στην εξωτερική πολιτική την παραμικρή πρωτοβουλία, δεν έστειλε κανένα θετικό μήνυμα.
Περιορίστηκε σε συμβολικές χειρονομίες, αλλά δεν σχεδίασε, ούτε ανέπτυξε κάποια πολιτική έναντι της μειονότητας», σχολιάζει η Frankfurter Rundschau.
Deutsche Welle
Στο 35% η ανεργία, η παραοικονομία στο 30-40% του ΑΕΠ, ο μέσος μισθός των εργαζομένων μεταξύ 100 και 120 ευρώ.
Kαι δεν είναι μόνο τα οικονομικά προβλήματα, αλλά και πολιτικά, που θέτουν σε δοκιμασία τη σταθερότητα της ΠΓΔΜ, με κυρίαρχο το άλυτο πρόβλημα της ονομασίας, που βάζει φρένο στις ευρωατλαντικές βλέψεις τους.
Αυτό ήταν το θέμα ημερίδας που διοργάνωσαν στις 3 Δεκεμβρίου στο Βερολίνο το Ίδρυμα Φρίντριχ Έμπερτ –που πρόσκειται στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα- και η αποκαλούμενη «Γερμανομακεδονική Εταιρεία». Καλεσμένοι; Από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας της ΠΓΔΜ, Μπράνκο Τσερβενκόβσκι, ως τον πρόεδρο των Συνδικάτων, επιστήμονες, εκπρόσωποι αλβανικών κόμματων και της αντιπολίτευσης.
Ο κ. Τσερβενκόβσκι τήρησε σαφείς αποστάσεις από την επιλογή Γκρούεφσκι να προσφύγει στη Χάγη.
«Υποστηρίζω στο θέμα του ονόματος έναν έντιμο συμβιβασμό, ο οποίος δεν θα θέτει σε αμφισβήτηση την εθνική, γλωσσική και πολιτιστική ταυτότητα και θα επιτρέψει στη Δημοκρατία της Μακεδονίας να ενταχθεί στις ευρωπαϊκές δομές.
Κάθε άλλο βήμα, ανεξαρτήτως της αναμφίβολης νομιμότητάς του, θα σήμαινε απώλεια πολύτιμου χρόνου. Μια τέτοια στάση θα ήταν ανεπίτρεπτη για ένα μικρό κράτος με περιορισμένους πόρους στην καρδιά της ταραχώδους Βαλκανικής, και αυτό επειδή θα ήταν σε βάρος της ευημερίας των σημερινών και μελλοντικών γενεών».
O άλλοτε Γερμανός υφυπουργός Εξωτερικών, Christoph Zöpel, κάλεσε τις δύο πλευρές να αναλογιστούν τι παρελθόν επικαλούνται: «Αμφότερες οι πλευρές θα έπρεπε να σταματήσουν με αυτήν την ανοησία να ταυτίζονται με την αρχαιότητα και μάλιστα με μια δουλοκτητική κοινωνία».
Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε η ομιλία του άλλοτε πρέσβη της FYROM στο Λονδίνο και νυν καθηγητή Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο των Σκοπίων, Giorgji Spasov. Ο κ. Spasov κατήγγειλε την μόνιμη πρακτική των συντηρητικών κυβερνήσεων στη χώρα του να «αναμασούν τον μύθο για τον Μέγα Αλέξανδρο και να ανάγουν την προέλευση των σύγχρονων στους αρχαίους Μακεδόνες. Αυτό προκαλεί πραγματικά προβλήματα με τους γείτονες μας».
Σε αυτήν την κατάσταση συνέβαλε κατά την άποψη του κ. Spasov και «η άτεγκτη στάση της Ελλάδας, που επιδιώκει να καθορίσει αυτή την ταυτότητα του σλαβικού πληθυσμού της FYROM και το όνομα της χώρας... Μια ρεαλιστική λύση θα ήταν π.χ. το Βόρεια Μακεδονία με το δικαίωμα των Μακεδόνων να χαρακτηρίζουν την γλώσσα τους μακεδονική.
Νομίζω ότι αυτό ούτε στην Ελλάδα θα δημιουργούσε προβλήματα, ούτε στη διεθνή επικοινωνία».
Deutsche Welle
Εξάλλου, επιχειρήσεις σε Βρετανία και Ευρωζώνη παραπονούνται ότι συνεχίζει και είναι πολύ δύσκολη και ακριβή η πρόσβασή τους σε δάνεια. Και η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ETUC) απηύθυνε έκκληση προς την ΕΚΤ για μείωση του κόστους δανεισμού κατά 100 μονάδες βάσης, για την αντιμετώπιση της ύφεσης και του αποπληθωρισμού.
Mε την οικονομική επιβράδυνση να έχει αρνητικό αντίκτυπο στις αγορές των καταναλωτών, οι πωλήσεις λιανικής στη Ζώνη του Ευρώ σημείωσαν μεγαλύτερη του αναμενομένου μείωση τον Οκτώβριο -για πέμπτο διαδοχικό μήνα-, υποχωρώντας κατά 2,1%, όπως προκύπτει από στοιχεία της Eurostat
Mε την αμερικανική οικονομία να βρίσκεται επισήμως σε ύφεση -σύμφωνα με διαπίστωση της Εθνικής Υπηρεσίας Εθνικών Ερευνών (NBER)-, η Fed αναμένεται να μειώσει περαιτέρω το κόστος δανεισμού αυτό το μήνα.Ο Μπαράκ Ομπάμα θα ορκιστεί πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών στις 20 Ιανουαρίου. Και ορισμένοι οργανώνουν ήδη την «Ταξιαρχία της 23ης του Γενάρη», δηλαδή την ομάδα των υποστηρικτών του που τρεις ημέρες μετά την ορκωμοσία θα είναι ήδη απογοητευμένοι από τον πρόεδρό τους. Άλλοι δεν περιμένουν καν τον Ιανουάριο. Οι μπλόγκερ και οι αρθρογράφοι που πρόσκεινται στην πιο προοδευτική πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος έχουν ξεκινήσει σφοδρή κριτική για τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν την επόμενη κυβέρνηση. Είναι υπερβολικά μετριοπαθείς, λένε. Υπερβολικά κεντρώοι. Και μόνο ο ενθουσιασμός που δείχνουν οι αγορές, προσθέτουν, είναι ύποπτος.
Τα πράγματα τόσο στο εσωτερικό της Αμερικής όσο και στον υπόλοιπο κόσμο γίνονται όλο και δυσκολότερα, γράφει στην «Εl Pais» ο Μοϊσές Ναϊμ. Οι κρίσεις επεκτείνονται με μεγάλη ταχύτητα και, αν δεν αντιμετωπιστούν, μπορεί να λάβουν καταστροφικές διαστάσεις.
Είναι γνωστό ότι ο Τζορτζ Μπους αφήνει στον διάδοχό του πολύ δύσκολα προβλήματα σε όλους σχεδόν τους τομείς. Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι ένα από τα πιο πολύπλοκα μέτωπα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο Ομπάμα δεν το κληρονομεί από τον Μπους. Δεν πρόκειται ούτε για μια εσωτερική ούτε για μια διεθνή κρίση. Πρόκειται για τη σχέση που θα έχουν ο νέος πρόεδρος και η κυβέρνησή του με το αμερικανικό Κονγκρέσο.
Πολλοί νομίζουν ότι επειδή τόσο ο πρόεδρος όσο και το Κογκρέσο ανήκουν στο ίδιο κόμμα, οι πρωτοβουλίες των βουλευτών και των γερουσιαστών θα βρίσκονται σε αρμονία με εκείνες του προέδρου, και αντιστρόφως. Αλλά δεν είναι έτσι. Ο Ομπάμα και το επιτελείο του θα βρίσκονται πιο δεξιά από το Κογκρέσο. Οι δηλώσεις του Ομπάμα, και πάνω απ' όλα οι επιλογές του για τα υπουργεία, δείχνουν καθαρά ότι η επόμενη αμερικανική κυβέρνηση θα έχει κεντροδεξιό προσανατολισμό. Το οικονομικό του επιτελείο (Γκάιτνερ, Σάμερς, Ρόμερ, Βόλκερ) αποτελείται από πεπειραμένους. Το ίδιο και τα τρία πρόσωπα που θα είναι επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ του Πενταγώνου και της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας (Χίλαρι Κλίντον, Ρόμπερτ Γκέιτς, Τζέιμς Τζόουνς). Εμπειρος είναι και ο πρώην γερουσιαστής Τομ Ντασλ, που θα αναλάβει τη μεταρρύθμιση της υγείας.
Η ομάδα αυτή κατηγορείται για υπέρμετρο πραγματισμό. Δεν συμβολίζει, λένε, την αλλαγή που υποσχέθηκε ο Ομπάμα. Δεδομένων όμως των διεθνών κρίσεων, θα ήταν πρέπον η νέα αμερικανική κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει την εξουσία για να επιβάλει τολμηρά πειράματα;
Όχι, απαντά ο αρθρογράφος, που είναι διευθυντής του περιοδικού Foreign Policy. Όταν η κατάσταση στον κόσμο είναι εκρηκτική, οι καλύτεροι οδηγοί είναι ο πραγματισμός και η ιδεολογική σεμνότητα.
Το επόμενο Κογκρέσο, πάλι, θα έχει διαφορετικό χαρακτήρα. Οι γερουσιαστές και οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν έναν πληθυσμό που έχει δεχθεί πολλά πλήγματα και είναι απογοητευμένος. Το αίσθημα που επικρατεί είναι «να λιντσάρουμε τους ληστές της Γουολ Στριτ» και «να πετάξουμε έξω τους μετανάστες που μας κλέβουν τις δουλειές». Με αυτό το πνεύμα θα αντιμετωπίσει το Κoγκρέσο τις προτάσεις του Ομπάμα για τις συνθήκες ελευθέρου εμπορίου, για τη μεταρρύθμιση της φορολογίας ή της υγείας, για την εξωτερική πολιτική, για τον έλεγχο της οικονομίας. Ο κεντρώος πραγματισμός θα συγκρούεται συνεχώς με την αγανάκτηση του πληθυσμού. Η μάχη αυτή του Ομπάμα στο ίδιο του το σπίτι θα είναι πολύ σημαντική.
Πηγή: El Pais,Ο αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους τονίζει σε τηλεοπτική του συνέντευξη, η οποία θα προβληθεί σήμερα, πως «δεν ήταν προετοιμασμένος να κάνει πόλεμο» όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του και πως η αποτυχία της αμερικανικής αντικατασκοπείας στο Ιράκ θα παραμείνει η μεγαλύτερη τύψη του στην οκτάχρονη θητεία του στην προεδρία.
«Πιστεύω πως δεν ήμουν προετοιμασμένος για πόλεμο», εξομολογείται ο Μπους στο δίκτυο ABC, όταν ερωτήθηκε για ποιο πράγμα ήταν λιγότερο έτοιμος όταν ανέλαβε τον Λευκό Οίκο τον Ιανουάριο του 2001.
«Με άλλα λόγια, δεν έκανα προεκλογική εκστρατεία λέγοντας: ψηφίστε με, είμαι ικανός να αντιμετωπίσω μία επίθεση. Με άλλα λόγια, δεν γύρεψα τον πόλεμο», τόνισε ο Μπους, υπογραμμίζοντας τον τελείως αναπάντεχο χαρακτήρα των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου, που τον οδήγησαν να υψώσει τη σημαία του «παγκόσμιου πολέμου κατά της τρομοκρατίας».
«Η πιο μεγάλη τύψη για όλη την προεδρία μου θα είναι η αποτυχία των πληροφοριών για το Ιράκ», τόνισε ο Μπους, μιλώντας για τα όπλα μαζικής καταστροφής που η κυβέρνησή του επικαλέσθηκε, κατηγορώντας τον Σαντάμ Χουσέιν, για να κηρύξει τον αμφιλεγόμενο πόλεμο στο Ιράκ το 2003. Οι Αμερικανοί ουδέποτε ανακάλυψαν το οπλοστάσιο που διατείνονταν ότι κατείχε το Ιράκ.
Ωστόσο, εκείνο που άφησε αναπάντητο ο Μπους είναι το ερώτημα εάν θα σήκωνε πόλεμο εάν γνώριζε πως ο Σαντάμ δεν διέθετε τέτοιο οπλοστάσιο. «Είναι μία ενδιαφέρουσα ερώτηση. Όμως θα αφορούσε μία επιστροφή πίσω στα όσα κάναμε, κι αυτό είναι ένα πράγμα που δεν μπορώ να το κάνω», τόνισε.
Ο ίδιος πρόσθεσε πως δεν ήταν μόνον ο ίδιος που εμπιστεύθηκε τις λανθασμένες πληροφορίες για τον Σαντάμ, αλλά επίσης κι άλλοι πολλοί ξένοι ηγέτες, και αμερικανοί κοινοβουλευτικοί.
«Θα εγκαταλείψω την προεδρία με το κεφάλι ψηλά», τόνισε ο Μπους, του οποίου η δημοτικότητα βρίσκεται στο ναδίρ, λιγότερο από δύο μήνες προτού παραδώσει τα ηνία των ΗΠΑ στον Μπαράκ Ομπάμα.
Ο ίδιος δηλώνει πως ευελπιστεί ότι οι Αμερικανοί θα τον σκέπτονται ως κάποιον «ο οποίος ουδέποτε πούλησε την ψυχή του στην πολιτική, ως κάποιον που έπρεπε να λάβει δύσκολες αποφάσεις και που το έκανε πάντοτε τηρώντας τις αρχές τους».
Ο ίδιος εξήγησε πως μία από τις αρχές αυτές ήταν κι η απόφαση να μην διατάξει την επιστροφή των στρατιωτών από το Ιράκ και να υποκύψει στην πίεση της κοινής γνώμης. «Άκουσα πολλές φωνές που εκφράζονταν για το θέμα αυτό, αλλά στο τέλος εκείνη η φωνή που άκουγα ήταν η ακόλουθη: δεν πρόκειται να αφήσω τα παιδιά σας να πεθάνουν μάταια, πιστεύω πως θα νικήσουμε, θα κάνω τα πάντα για να νικήσουμε στο Ιράκ», δηλώνει ο αμερικανός πρόεδρος.
Ο Μπους επανέλαβε πως εκείνο που θα του λείψει περισσότερο θα είναι η αρχηγία του στρατού, αλλά επίσης κι οι συναντήσεις με τις οικογένειες των νεκρών στρατιωτών, διότι αυτές τις συναντήσεις «μας εμπνέουν τόσα πράγματα». «Εκείνος που είναι ο επικεφαλής παρηγορητής (ο πρόεδρος), καταλήγει να είναι εκείνος τον οποίο παρηγορούν οι άλλοι», δήλωσε εμφατικά ο Μπους.
καραφατμέ : ανεκδιήγητος όπως πάντα ....... η τέλεια μαριονέτα των επιχειρηματικών συμφερόντων ...... ο λάθος άνθρωπος , στην λάθος θέση , στην λάθος στιγμή για την ανθρωπότητα.
Όταν μιλάμε για τις χώρες όπου είναι πιο έντονο το πρόβλημα της τρομοκρατίας, συνηθίζουμε να αναφερόμαστε στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν. Εδώ και πολύ καιρό, όμως, σε αυτή την κατηγορία περιλαμβάνεται και η Ινδία.
Χρειάζεται βέβαια να συμβαίνουν επιθέσεις όπως αυτές της Βομβάης για να το καταλάβουμε. Κι όμως, φέτος γίνονται στην Ινδία κάπου 100 τρομοκρατικές επιθέσεις τον μήνα. Ορισμένους μήνες, μάλιστα, ο αριθμός των επιθέσεων ήταν μεγαλύτερος από εκείνον που σημειωνόταν την ίδια περίοδο σε άλλες χώρες.
Οπως γράφει στην «El Pais» ο Φερνάντο Ρεϊνάρες, διευθυντής του Προγράμματος για την Παγκόσμια Τρομοκρατία στο Real Instituto Elcano της Μαδρίτης, οι τελευταίες επιθέσεις αποτελούν ουσιαστικά μια ενισχυμένη έκδοση επιθέσεων που σημειώνονταν ήδη στην Ινδία στο παρελθόν. Στις περισσότερες περιπτώσεις χρησιμοποιούνταν βόμβες, αλλά δεν ήταν λίγες οι φορές που οι επιθέσεις γίνονταν με αυτόματα όπλα ή χειροβομβίδες και συνοδεύονταν από απαγωγές.
Οκτώ στα δέκα θύματα αυτών των επιθέσεων είναι άμαχοι, ποσοστό που μεγαλώνει ακόμη περισσότερο αν λάβουμε υπόψη μας τους τραυματίες.
Είναι σαφές ότι οι τρομοκρατικές οργανώσεις που δρουν στην Ινδία αποτελούν ένα πολύ ετερογενές σύνολο. Υπάρχουν μαοϊκοί και αυτονομιστές, ισλαμιστές και «τζιχαντιστές», αλλά και οργανώσεις που συνδυάζουν αυτές τις ιδιότητες. Σε άλλες περιπτώσεις ο χαρακτήρας τους είναι ενδογενής και σε άλλες οι τρομοκράτες έχουν σχέση με τις γειτονικές χώρες, και ιδιαίτερα το Μπανγκλαντές και το Πακιστάν. Παρόλο που για τέσσερις από τις οργανώσεις που ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία υπάρχουν ενδείξεις ότι συνδέονται με την αλ-Κάιντα, δεν είναι εξακριβωμένο ότι το τρομοκρατικό αυτό δίκτυο έχει δική του παρουσία στο ινδικό έδαφος.
Eνα κομμάτι αυτής της τρομοκρατίας, και ιδιαίτερα οι ισλαμιστές και οι «τζιχαντιστές», εξελίσσεται με τρόπο που διαφεύγει από τον έλεγχο των δυνάμεων ασφαλείας. Πολλές από τις οργανώσεις αυτές συνδέονται με τους Ινδούς Μουτζαχεντίν, που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά τον Νοέμβριο του 2007 με μια σειρά επιθέσεων σε τρεις πόλεις του Ουτάρ Πραντές. Στη συνέχεια, θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για επιθέσεις στο Τζαϊπούρ (Μάιος, 60 νεκροί), στο Αχμενταμπάντ (Ιούλιος, 50 νεκροί) και στο Δελχί (Σεπτέμβριος). Στις τρεις αυτές περιπτώσεις, οι τρομοκράτες χρησιμοποίησαν ως πρόσχημα τις διακρίσεις του δικαστικού συστήματος εναντίον τους, χωρίς αυτό να οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η «ατζέντα» τους έχει αποκλειστικά εθνικό χαρακτήρα. Το πρώτο από τα ανακοινωθέντα τους άλλωστε, που εκδόθηκε πριν από ένα χρόνο, ξεκινούσε ως εξής: «Ο πόλεμος των πολιτισμών μεταξύ μουσουλμάνων και απίστων άρχισε στο έδαφος της Ινδίας».
Ο σχεδιασμός και η εκτέλεση των επιθέσεων στη Βομβάη δεν παραπέμπουν πάντως σε μια συγκεκριμένη τρομοκρατική οργάνωση. Ισως το όνομα με το οποίο ανέλαβαν την ευθύνη να κρύβει ένα μίγμα εξτρεμιστών, από τους Μουτζαχεντίν της Ινδίας μέχρι την οργάνωση Λασκάρ-ε-Ταϊμπα (με έδρα το Πακιστάν) ή τη Χαρκάτ ουλ Τζιχάντ ουλ Ισλάμι (με έδρα το Μπανγκλαντές).
Στην Ινδία οξύνεται ένα πρόβλημα που ήδη υπήρχε. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό αν λάβουμε υπόψη μας ότι η Ινδία είναι μια πυρηνική χώρα, που γειτονεύει με μία άλλη πυρηνική δύναμη, το Πακιστάν.
Οι ινδικές αρχές, καταλήγει ο αρθρογράφος, θα πρέπει να καταλάβουν ότι η μουσουλμανική κοινότητα της χώρας είναι κι αυτή ευάλωτη στη διαδικασία βίαιης ριζοσπαστικοποίησης που λαμβάνει χώρα ήδη σε αντίστοιχες κοινότητες άλλων χωρών. Δεν είναι περίεργο ότι οι τρομοκράτες έχουν επικαλεστεί για κάποιες από τις επιθέσεις τους αυτά που συμβαίνουν στην Τσετσενία.
El Pais
H Βομβάη γνώριζε τα τελευταία χρόνια σημαντική οικονομική άνθηση, με τον τομέα των ακινήτων να αναπτύσσεται ταχύτατα προσελκύοντας διεθνείς επενδυτές. Η τεράστια αυτή πόλη της Ινδίας είχε μάλιστα φιλοδοξίες να εξελιχθεί σε διεθνές χρηματοοικονομικό κέντρο, ανταγωνιστικό στο Χονγκ Κονγκ και τη Σιγκαπούρη.
Οι πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις της Τεάτρης, κοντά στο χρηματιστήριο και στα πιο ακριβά ξενοδοχεία της πόλης, πιθανότατα θα βάλουν φρένο στα σχέδια αυτά.
Οι επιθέσεις πλήττουν σοβαρά την εικόνα της Βομβάης και ολόκληρης της Ινδίας, καθώς δίνουν την εικόνα μίας χώρας εκτός ελέγχου. Το πρώτο οικονομικό πλήγμα θα έρθει πιθανότατα στη μορφή της κάμψης του τουρισμού, αλλά το μεγαλύτερο ίσως να είναι η απομάκρυνση των επενδυτών.
Τα τελευταία δύο χρόνια οι επιχειρήσεις της Wall Street είχαν πιστέψει στις προοπτικές του Μουμπάι και θέλησαν να ενισχύσουν την παρουσία τους στην πόλη αυτή, που διαθέτει ισχυρό ανθρώπινο κεφάλαιο, αλλά και έναν διεθνώς αναγνωρισμένο τομέα υπηρεσιών τεχνολογίας της πληροφορίας. Η Morgan Stanley δαπάνησε 425 εκατ. δολάρια για να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο της JM Financial, κοινοπραξίας που είχε ιδρύσει με ινδική εταιρεία.
Οι Goldman Sachs και Merrill Lynch επίσης προώθησαν δικές τους ανεξάρτητες δραστηριότητες. Η πιστωτική κρίση ωστόσο τις ανάγκασε να προβούν σε περικοπές του δυναμικού τους στην Ινδία.
Ισχυρό πλήγμα δέχθηκε και ο τομέας των ακινήτων με τις τιμές των ακινήτων στη Βομβάη τον Οκτώβριο να είναι μειωμένες κατά 20% σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2007. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις και το κλίμα αστάθειας, που δημιουργείται, έρχονται να επιδεινώσουν περαιτέρω την κατάσταση.
ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
Tα τελευταία δέκα χρόνια η εξέλιξη των μισθών δεν ήταν ανάλογη των ρυθμών ανάπτυξης. Το αντίθετο συνέβη. Το ποσοστό των μισθών επί του ΑΕΠ μειώθηκε, ενώ παράλληλα αυξήθηκε το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων. Σύμφωνα με την παγκόσμια έκθεση της ILO, η ψαλίδα των μισθών άνοιξε περισσότερο τα τελευταία χρόνια στα δύο τρίτα των χωρών που εξετάστηκαν. Η Γερμανία και Οι Ηνωμένες Πολιτείες ανήκουν στις χώρες εκείνες που διευρύνθηκε το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Αντίθετα, Γαλλία και Ισπανία κατάφεραν τα τελευταία χρόνια να μειώσουν τις διαφορές μεταξύ υψηλών και χαμηλών εισοδημάτων.
Kαι τώρα με την οικονομική κρίση τι γίνεται; Η εμπειρία των τελευταίων ετών καταδεικνύει ότι οι μισθοί των εργαζομένων πλήττονται περισσότερο σε σύγκριση με το ΑΕΠ από τις οικονομικές κρίσεις. Eτσι μια υποχώρηση του ΑΕΠ κατά μία ποσοστιαία μονάδα ισοδυναμεί με την μείωση των μισθών κατά 1,5%. Εάν η αντιστοιχία αυτή επιβεβαιωθεί και στην παρούσα κατάσταση, θα έχουμε σαφή επιδείνωση της κρίσης, εκτιμά η Μανουέλα Τομέι, οικονομολόγος της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO) και διευκρινίζει: «Εάν οι εργαζόμενοι έχουν στη διάθεσή τους λιγότερα χρήματα προκειμένου να αγοράσουν αγαθά ή υπηρεσίες τότε η κατανάλωση θα σημειώσει υποχώρηση. Και η μείωση της κατανάλωσης θα οξύνει ακόμη περισσότερο την κρίση και θα καθυστερήσει την πορεία προς την ανάκαμψη. Δεν απορρίπτουμε σε καμία περίπτωση την αναγκαιότητα επενδύσεων για την έξοδο από την κρίση. Αλλά νομίζουμε ότι η εισοδηματική πολιτική διαδραματίζει μεγαλύτερο ρόλο στην επιτυχή διαχείριση της κρίσης».
DEUTSCHE WELLE
Ένα αυτοκίνητο και ένα σπίτι. Αυτό ονειρεύονται οι χιλιάδες μετανάστες που φτάνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και σε χώρες με κουλτούρα της ιδιοκτησίας όπως είναι η Ισπανία. Και δεν είναι μόνο αυτοί. Το ίδιο όνειρο έχουν πολίτες με χαμηλά εισοδήματα, που τα τελευταία χρόνια εκπλήρωσαν το όνειρο της ιδιοκτησίας, χάρη στους χαλαρούς όρους με τους οποίους πήραν δάνεια. Το νοίκι πέρασε σε δεύτερη μοίρα, μόνο για ανθρώπους που ήθελαν μια προσωρινή κατοικία, όπως είναι οι νέοι, οι πρόσφατα διαζευγμένοι και οι «φρέσκοι» μετανάστες.
Αλλά αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Οι πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ισπανίας, της Ιρλανδίας ή της Βρετανίας ξυπνούν απότομα από το όνειρο της αγοράς ενός σπιτιού. «Το όνειρο ήταν στην πραγματικότητα εφιάλτης», λέει ο Ουίλιαμ Γκούτζμαν, διευθυντής του Διεθνούς Κέντρου Δημοσιονομίας του Γέιλ. Η κουλτούρα της ιδιοκτησίας είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Ισπανία (με ποσοστό 82% επί του συνόλου), στην Ιρλανδία (79%) και στην Ελλάδα (74%), ενώ το αντίθετο συμβαίνει στη Γαλλία (56%), τη Γερμανία (51%) και την Ολλανδία (54%). Όσο για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Μπους έθεσε εξαρχής ως πρώτη προτεραιότητα την επίτευξη μιας «κοινωνίας των ιδιοκτητών».
Αλλά η «κοινωνία των ιδιοκτητών» αποδείχθηκε φιάσκο. Στις αρχές του 2007, το 69,1% των Αμερικανών ζούσαν σε ιδιόκτητο σπίτι. Σήμερα, το ποσοστό αυτό έχει μειωθεί σε 67,8% και η πτώση αυτή είναι η μεγαλύτερη της τελευταίας εικοσαετίας.
Αυτοί που αγόρασαν περισσότερα σπίτια τα τελευταία χρόνια ήταν οι μειονότητες, και κυρίως οι Ισπανόφωνοι και οι Ασιάτες. Οι μισοί από αυτούς είχαν πέρυσι δικό τους σπίτι, αλλά με την κρίση των ενυπόθηκων δανείων υψηλού ρίσκου (subprimes) πολλοί πρέπει τώρα να τα εγκαταλείψουν. Αυτό εξηγεί την τεράστια αύξηση των ενοικίων. Το κέντρο μελετών του Χάρβαρντ είχε προβλέψει ότι από το 2005 ως το 2015 θα υπήρχαν 1,8 εκατομμύρια επιπλέον ενοικιαζόμενα σπίτια, αλλά ο αριθμός τους έχει υπερβεί ήδη το 1,5 εκατομμύριο. «Σε όλες τις πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών παρατηρείται μια δραματική πτώση των τιμών, από 10% ως 20%», λέει ο Γκούτζμαν. «Καλιφόρνια, Φλόριντα, Τέξας, Νέα Υόρκη. Η κατοικία δεν αποτελεί πλέον την καλύτερη επένδυση».
Η κρίση αυτού του κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου ξεκίνησε στις ΗΠΑ, αλλά «κτύπησε» και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, κυρίως στην Ισπανία, την Ιρλανδία και τη Βρετανία. Η πτώση των τιμών κατά 15% επιτρέπει μόνο σε 600.000 άτομα να αγοράσουν σπίτι. Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι η ζήτηση ενοικιαζόμενων αυξήθηκε κατά 50% μέσα σε ένα μόνο χρόνο. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, 1,6 εκατομμύρια Βρετανοί ηλικίας 18 ως 40 ετών καταφεύγουν στο νοίκι.
Όπως λέει ο βρετανός οικονομολόγος Σάιμον Ρούμπινσον, «οι τράπεζες δεν έφτασαν να δώσουν δάνεια με εξόφληση σε 50 χρόνια, όπως έγινε στην Ισπανία, αλλά οι όροι ήταν κι εδώ πολύ χαλαροί», τονίζει. «Όχι μόνο μείωσαν τα επιτόκια, αλλά χρηματοδοτούσαν το 100% της αξίας του ακινήτου, που τώρα μειώνεται. Όλα αυτά οδήγησαν σε μια ανατροπή. Οι τράπεζες δεν θέλουν να παίρνουν ρίσκα».
Το νοίκι αρχίζει πλέον να αποτελεί τη λύση και στην Ισπανία. Οι αγοραπωλησίες μειώθηκαν κατά 50% μέσα σε ένα χρόνο και ο αριθμός των κατοικιών που δεν μπορούν να πουληθούν έφτασε τις 675.000. Σε αυτές πρέπει να προστεθούν οι κατοικίες που αγοράστηκαν για να πουληθούν σε μια δεύτερη φάση. Υπολογίζεται ότι στην Ισπανία υπάρχουν σήμερα 1 με 1,5 εκατομμύριο κενά διαμερίσματα. Και πολλοί είναι εκείνοι που μετάνιωσαν που αγόρασαν. Η Έλενα Ράμος, για παράδειγμα, διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε πλέον να πληρώνει τη μηνιαία δόση των 1.147 ευρώ για το διαμέρισμα που αγόρασε πέρυσι στη Βαρκελώνη αντί 240.000 ευρώ. Έχει έναν ακαθάριστο μισθό 900 ευρώ το μήνα, μια σύνταξη 200 ευρώ από τον πρώην άνδρα της και δύο παιδιά να μεγαλώσει. Όταν η τράπεζα της πρότεινε να ακυρωθεί το δάνειο και να μείνει σε σπίτι με νοίκι 550 ευρώ, δέχθηκε αμέσως.
EL PAIS (Ισπανίας)
Το 1997 όταν ο τότε διευθύνων σύμβουλος της Citigroup Σάντι Γουέιλ, συμφώνησε στην ανταλλαγή μετοχών αξίας 70 δισ. δολαρίων με την Travelers ενημέρωσε επί του θέματος τον υπουργό Οικονομικών, Ρόμπερτ Ρούμπιν, ο οποίος γύρισε και τον ρώτησε: «Μήπως αγοράζετε την κυβέρνηση;», αναφερόμενος χαρακτηριστικά στο μέγεθος της Citigroup.
Ένδεκα χρόνια αργότερα, οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Η Citigroup έλαβε χθες ένα άκρως γενναιόδωρο πακέτο διάσωσης: 20 δισ. δολάρια σε κεφάλαιο πέραν των 25 δισ. δολαρίων που έχει ήδη υποσχεθεί να διαθέσει το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών, μαζί με εγγυήσεις της Φέντεραλ Ριζέρβ για ριψοκίνδυνο ενεργητικό αξίας 306 δισ. δολαρίων για μία δεκαετία.
Το μάνατζμεντ και το διοικητικό συμβούλιο της Citigroup θα παραμείνουν στις θέσεις τους και η τράπεζα δεν πρόκειται να προβεί σε σημαντικές αλλαγές ως αντάλλαγμα για το κυβερνητικό πακέτο διάσωσης.
Πρόκειται για το είδος της -χωρίς δεσμεύσεις- οικονομικής στήριξης που όλα τα στελέχη της Wall Street θα επιθυμούσαν. Αθετεί επίσης κάποιες από τις κατευθυντήριες γραμμές που έχει θέσει η κυβέρνηση για τέτοιου είδους παρεμβάσεις, παρά το γεγονός ότι η Citigroup ανέλαβε περισσότερο κίνδυνο σε νομισματικούς όρους απ' ό,τι η Lehman Brothers και η Bear Stearns από κοινού. Βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά που η αμερικανική κυβέρνηση παρενέβη ή εκλήθη να παρέμβει για την αντιμετώπιση προβλημάτων της Citigroup.
Η επιτυχία της τράπεζας για την εξασφάλιση κυβερνητικής βοήθειας οφείλεται τόσο στον Ρούμπιν, υπουργού Οικονομικών επί κυβερνήσεως Κλίντον και στον παρασκηνιακό μεσάζοντα της Citigroup Νίκολας Κάλιο που ασκούσε επιρροή στους Ρεπουμπλικάνους. Η ύπαρξη της Citigroup στη σημερινή μορφή της έχει να κάνει με τις προσπάθειες του Ρούμπιν ο οποίος αποφάσισε να καταργήσει το Νόμο Glass-Steagall, κίνηση που άνοιξε το δρόμο στη Citigroup να εξελιχθεί σε τεράστιο χρηματοοικονομικό όμιλο που όχι μόνο μπορούσε να δανείζει χρήματα σε καταναλωτές και χρηματοοικονομικούς ομίλους αλλά και να δημιουργεί περίπλοκα χρηματοοικονομικά προϊόντα, όπως ακριβώς και οι επενδυτικές τράπεζες.
Τεχνικά, η Citigroup αγόρασε τον ασφαλιστικό όμιλο Travelers προτού ακόμη της το επιτρέψει ο Νόμος αφού η συγχώνευση έγινε το 1997 και ο Νόμος Glass-Steagall, που απαγόρευε τέτοιου είδους συγχωνεύσεις έπαψε να ισχύει δύο έτη αργότερα. Το γεγονός και μόνο ότι επετράπη στη Citigroup να προχωρήσει στη συμφωνία αποτελεί απτή απόδειξη της τεράστιας επιρροής της στην Ουάσιγκτον.
από την ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
Προτού καν ενηλικιωθεί η εγχώρια μπλογκόσφαιρα, το ’ριξε στην εσωστρέφεια… Μια πρόσφατη έρευνα για την πολιτική κουλτούρα των Ελλήνων μπλόγκερ (περιοδικό Monthly Review και VPRC) και κάποιες μετρήσεις των δημοφιλέστερων μπλογκ–στόχων κρατούν αναμμένες τις συζητήσεις. Οι οποίες συζητήσεις, οντολογικές, φαινομενολογικές, επιστημολογικές, ψυχαναλυτικές, ουδέποτε έπαψαν, από το καλοκαίρι του 2007.
Ουσιαστικά, λίγο πριν από το καλοκαίρι του ’07 τα μπλογκ ανακαλύφθηκαν από τα παραδοσιακά μίντια κι άρχισε το hype: η υπερεπένδυση, η υπερερμηνεία, η υπερκατανάλωση. Δικτυακά αναλφάβητοι και τεχνοσπασίκλες μίγδην διείδαν στα μπλογκ έναν μιντιακό Μεσσία, που έδινε φωνή τους πολίτες, μετασχημάτιζε τη δύσθυμη δημοκρατία, αναδιένειμε ισχύ. Μπλόγκερ έσπευσαν στα μικρόφωνα και στις κάμερες, έγιναν κόλουμνιστ, σπίκερ, ευθυμογράφοι, διδάσκοντες σε σχολές, σύμβουλοι σε κόμματα. Εμφανίστηκε νέο επάγγελμα: μπλόγκερ.
Ενάμιση χρόνο μετά τις βουβές διαδηλώσεις, τα μπλογκ στοχάζονται τους εαυτούς τους. Κάποιοι μυκτηρίζουν τον λαϊκισμό, την ανωνυμογραφία και τον υποκειμενισμό· κάποιοι άλλοι λοιδορούν τις μετρήσεις και τις μεθοδολογίες· άλλοι συνεχίζουν να μπλογκάρουν σαν να μην τρέχει τίποτε… Ωστόσο, κάτι έχει αλλάξει πράγματι.
Κατ’ αρχάς έχει αυξηθεί ο αριθμός των μπλογκ, έχουν αυξηθεί οι αναγνώστες, έχει αυξηθεί η εμβέλεια, έχει σωρευτεί άφθονο περιεχόμενο και σωρεύεται καθημερινά. Κι έχουν διαμορφωθεί φυσιογνωμίες, στυλ, είδη. Σύμφωνα με τις μετρήσεις επισκέψεων, τα πιο πολυσύχναστα μπλογκ είναι τα δημοσιογραφικού ή παραδημοσιογραφικού περιεχομένου, τα οποία συγκροτούνται με πλήθος αναδημοσιεύσεων από τον Τύπο, με την προσθήκη παραπολιτικών, κουτσομπολιών, μικρολιβέλων – στη πλειονότητά τους ανωνυμογραφήματα.
Η μέθοδος μετρήσεως αμφισβητείται, αλλά γεγονός παραμένει ότι στο τρέχον Top 50 των ελληνόφωνων μπλογκ λίγα είναι τα λεγόμενα ποιοτικά, όσα θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τις δάφνες του Νέου Μέσου, της Νέας Δημοσιογραφίας, της Δημοσιογραφίας των Πολιτών κ.ο.κ. Γεγονός είναι επίσης ότι τη δυναμική του νέου μέσου έσπευσαν πολύ γρήγορα να εκμεταλλευτούν δημοσιογράφοι των «παλαιών μέσων», χαμηλού δυναμικού και αισθητικής, πολιτικοί ξύλινης γλώσσας, πικραμένοι και φανατικοί – το εν γένει οικοσύστημα της εγχώριας δημοκρατίας. Αλλά είπαμε: Το νέο μέσο είναι δημοκρατικό.
Η κατάληψη της μπλογκόσφαιρας από αδαείς ως προς τη γλώσσα του μέσου και την αισθητική του, και από λαϊκιστικό–εντυπωσιοθηρικό περιεχόμενο, δίνει τον τόνο – αν όχι τον κυρίαρχο, πάντως ισχυρό. Εφόσον συνεχιστεί αυτή η τάση, με σαφείς εμπορικές βλέψεις, ο χαρακτήρας της ελληνομπλογκόσφαιρας θα αλλάξει ριζικά: Θα μοιάσει με τα φθίνοντα σήμερα λαϊκά κανάλια και ταμπλόιντ. Μιλάμε πάντα για τα πιο πολυσύχναστα μπλογκ.
Στην άλλη όχθη, πιθανόν να παραμείνουν ολίγοι, εκλεκτοί, μα οπισθοφύλακες, με λίγες επισκέψεις, οι πρωτοπόροι, όσοι έχτισαν την κρίσιμη μάζα της μπλογκόσφαιρας, συνεισφέροντας ουσιώδες περιεχόμενο, φρέσκια γλώσσα, σύγχρονες φόρμες, προσωπικά στυλ. Αυτή η γενιά των πρωτοπόρων ίσως βγάλει (έχει αρχίσει ήδη…) και τα πρώτα επαγγελματικά στελέχη για τα δικτυακά μέσα δεύτερης και τρίτης γενιάς.
Η εσωστρεφής, μάλλον η αναστοχαστική, διάθεση αφορά ακριβώς αυτούς τους πιο «προχωρημένους» μπλόγκερ, όσους η έρευνα Monthly Review/VPRC βρίσκει τώρα σε δεσπόζουσα θέση: Ανώτερης εκπαίδευσης, με υψηλή εξοικείωση στο δίκτυο και στα νέα μέσα, αριστεροί και σκεπτικιστές, αναγνώστες εφημερίδων. Αυτοί οι σοφιστικέ μπλόγκερ συγκροτούν ήδη μια κοινότητα γραφιάδων και αναγνωστών, αλληλοανθολογούνται, «μπαζάρουν», δηλαδή προτείνουν και προβάλλουν τα πιο προκλητικά κείμενα εγχώριας και διεθνούς παραγωγής, συχνά προσφέρουν συναρπαστικούς σχολιασμούς στα μπλογκ ή στα ανθολόγια (λ.χ. στο buzz.reality-tape.com).
Τα μέλη τούτης της ελίτ, δημιουργοί και αναγνώστες, ιδρυτές και λειτουργοί της φαντασιακής μπλογκοκοινότητας, πιθανότατα θα είναι οι πρώτοι που θα εγκαταλείψουν το μαζικό τετριμμένο μπλόγκινγκ, για να μεταπηδήσουν στο Επόμενο Μέσο, στο Web 3.0, στο Web ν+1. Μάλλον, το Επόμενο Μέσο θα το υλοποιήσει και στελεχώσει η γενιά των τωρινών εφήβων, ψηφιακή – δικτυακή από τα γεννοφάσκια, που ελάχιστα ενδιαφέρεται για το παρόν μπλόγκινγκ και συγκινείται περισσότερο με τα δικτυακά RPG, με τη φαντασία σε πρώτο ρόλο.
Εως ότου δούμε όμως το Επόμενο Μέσο τα μπλογκ θα παρέχουν δυνατότητες και δυναμικό για ανανέωση: Της έκφρασης, της πρόζας, της επικοινωνίας, της κυκλοφορίας ιδεών.
(Άρθρο του Νίκου Ξυδάκη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Η «Θεία Κωμωδία» του Δάντη, η 9η Συμφωνία του Μπετόβεν, «Το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι» του Βερμέερ, η Magna Carta, φωτογραφίες από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, απέχουν μόλις ένα κλικ από τις οθόνες των υπολογιστών, μετά τη λειτουργία της ηλεκτρονικής βιβλιοθήκης με έργα της ευρωπαϊκής κληρονομιάς σε ψηφιακή μορφή.
Η Europeana ( www.europeana.eu ) προσφέρει πρόσβαση σε πολλές γλώσσες σε 2 εκατομμύρια βιβλία σε ψηφιακή μορφή και άλλα έργα πολιτιστικής και ιστορικής αξίας, τα οποία υπάρχουν σε περισσότερα από 1.000 ιδρύματα στις 27 χώρες μέλη της Ε.Ε.
"Η Europeana προσφέρει ένα ταξίδι στο χρόνο, πέραν των συνόρων και σε νέες ιδέες για το τι είναι ο πολιτισμός μας. Επιπλέον συνδέει τους ανθρώπους με την ιστορία τους και, μέσω διαδραστικών σελίδων και εργαλείων, και μεταξύ τους", σημειώνει η Επίτροπος που είναι αρμόδια για την Κοινωνία της Πληροφορίας Βίβιαν Ρέντινγκ.
Από περισσότερα από 10 εκατομμύρια κλικ την ώρα κατακλύστηκε η Europeana, που έως το 2010 εμπλουτίζεται με 10 εκατομμύρια έργα.
Reuters
«Είναι από άσκοπη έως αντιπαραγωγική αυτή η ενέργεια. Και συνιστά βεβαίως μια εσφαλμένη τακτική έναντι της Ελλάδας. Και αυτό για τρεις λόγους: πρώτον, είναι αμφίβολο εάν το Διεθνές Δικαστήριο κάνει δεκτή την προσφυγή, και αυτό γιατί το δικαστήριο είναι διστακτικό όταν πρόκειται για διμερή ζητήματα που αφορούν στην ερμηνεία διμερών συμφωνιών.
Δεύτερο, ακόμη και εάν η Χάγη κάνει δεκτή την προσφυγή, η ελληνική πλευρά θα φέρει τα δικά της επιχειρήματα. Οπως διαφαίνεται από τις πρώτες αντιδράσεις, η Ελλάδα θα υποστηρίξει ότι πρώτη η FYROM παραβίασε συγκεκριμένους όρους της συμφωνίας και νομίζω ότι θα είναι δύσκολο για το Διεθνές Δικαστήριο να εκδώσει μια σαφή απόφαση.
Και τρίτο, ακόμη και εάν αρχίσει η διαδικασία αυτή θα απαιτηθούν χρόνια -νομίζω τουλάχιστον τρία- μέχρι να βγει η απόφαση. Πρόκειται για σφάλμα τακτικής», τονίζει ο γερμανός αναλυτής της Tageszeitung και της Le Monde Diplomatique, Νιλς Καντρίτσκε, σχολιάζοντας στη Deutsche Welle την προσφυγή της κυβέρνησης Γκρουέφσκι στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Ο Καντρίτσκε χαρακτηρίζει ολέθρια τη γραμμή του πρωθυπουργού Γκρουέφσκι, δεν κατανοεί γιατί τα Σκόπια επιμένουν στη χρήση συμβόλων από την αρχαία Μακεδονία (στη φωτογραφία κυβερνητικό κτήριο στα Σκόπια με αγάλματα αρχαίου κλέους), και εκτιμά ότι «η στάση των ΗΠΑ στο ζήτημα του ονόματος δεν θα προσεγγίσει σημαντικά τη θέση της Ελλάδας. Η νέα αμερικανική κυβέρνηση θα ασκεί παρασκηνιακά λιγότερες πιέσεις, σε σύγκριση με την κυβέρνηση Μπους».
Deutsche Welle
Η κατάληψη ενός σαουδαραβικού σούπερ-τάνκερ, με φορτίο πετρελαίου αξίας 100 εκατομμυρίων δολαρίων, αποτελεί το αποκορύφωμα της πειρατικής δραστηριότητας των Σομαλών.
Η κατάρρευση της σομαλικής κυβέρνησης το 1991 άνοιξε το κουτί της Πανδώρας, και αλιευτικά πλοία από όλο τον κόσμο πλημμύρισαν την περιοχή με αποκλειστικό στόχο την λεηλασία του θαλάσσιου πλούτου της χώρας.
Aρχικά οι πολίτες χρησιμοποιούσαν τα πλοία τους για να προστατεύσουν τα νερά τους από παράνομα πλοία, που είχαν φτάσει να αποκομίζουν έως 90 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο, κυρίως από την αλίευση τόνου.
Με το πέρασμα των χρόνων, η ημιαυτόνομη επαρχία της Πούντλαντ, έγινε ένα από τα βασικά ορμητήρια των πειρατών.
Σε κάθε επίθεση χρησιμοποιούνται συνήθως τρία ταχύπλοα, τα οποία μεταφέρουν έξι με δέκα βαριά οπλισμένους άντρες.
Μεταχειρίζονται καλά τους αιχμαλώτους, προσδοκώντας σε λύτρα, τουλάχιστον 10.000 δολ. Τα μεγαλύτερα πλοία αποδίδουν κατά μέσο όρο περίπου 2 εκατομμύρια δολάρια, ενώ σύμφωνα με τον βρετανικό οίκο Chatham το ύψος του ποσού που οι πειρατές είχαν υφαρπάξει μέχρι τον Οκτώβριο κυμαίνεται μεταξύ 18 έως 30 εκατομμυρίων δολαρίων.
Τα χρήματα ίσως να επενδύονται στη διακίνηση του "κχατ", φυτού από το οποίο παράγεται ένα μαλακό ναρκωτικό, με επίδραση παρόμοια με της αμφεταμίνης.
Οι κάτοικοι της Πούντλαντ λένε ότι οι περισσότεροι πειρατές είναι γνωστοί σχεδόν σε όλους, καθώς οι πιο πλούσιοι από αυτούς έχουν χτίσει παραθαλάσσια μέγαρα, οδηγούν υπερπολυτελή αυτοκίνητα και παντρεύονται περισσότερες γυναίκες.
ΥΓ Το πολεμικό μας πλοίο "Θεμιστοκλής" πήγε στα νερά του κόλπου του Άντεν για περιπολίες, όμως δεν μπόρεσε να αποτρέψει το ρεσάλτο σε ένα ελληνικό φορτηγό πλοίο.
ΑΠΕ-ΜΠΕ, Reuters
Αναρτήσεις
Όλα τα σχόλια
