Οι "άλλοι" Ολυμπιακοί Αγώνες

Δεν πρέπει να παρακολούθησαν πολλοί τους Παραολυμπιακούς Αγώνες, στην μετάδοσή τους από την ΕΤ-1. Και μάλλον δεν έφταιγε μόνο η δύσκολη, πρωινή ή μεσημεριανή ώρα της μετάδοσής τους ή το γεγονός ότι οι εφημερίδες και τα υπόλοιπα κανάλια ελάχιστα ασχολούνταν με όσα συγκλονιστικά συνέβαιναν στο Πεκίνο. Στα πρωτοσέλιδα, έμπαινε σε κάποια γωνία το κεφαλάκι ενός παραολυμπιονίκη, με μια λεζάντα λυρικοφανή ή κουρασμένη, στις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές αθλητικές ειδήσεις όμως, και πέντε μετάλλια να είχε πάρει κάποιος αθλητής, το πληροφορούμασταν αφού πρώτα μαθαίναμε καταλεπτώς τι συνέτρεξε στα ελληνικά και ξένα γήπεδα, ακόμα και στους αγώνες τρίτης κατηγορίας. Ούτε Ντιόγο ούτε Ζιλμπέρτο Σίλβα ούτε φυσικά Σίτο Ριέρα είναι ο Χαράλαμπος Ταϊγανίδης, ο Γιώργος Καπελλάκης η Ανθή Καραγιάννη ο Άλεξ Ταξιλδάρης.

Ο,τι κι αν λέμε, όσο κι αν ζορίζουμε τις λέξεις μας για να αποδώσουν αισθήματα αλληλεγγύης, συμπάθειας ή και θαυμασμού, τους Παραολυμπιακούς δεν τους αντιμετωπίζουμε σαν αυθεντικούς αγώνες, αλλά σαν ένα δωράκι που το κάνουμε εμείς οι «κανονικοί» στους «μη» που πρέπει να το καταναλώσουν κατ’ ιδίαν, σαν ένα χάπενιγκ προορισμένο αποκλειστικά για τους αθλητές και τις οικογένειές τους. Κι ακούγεται έτσι δυο φορές αληθινό το παράπονο του παραολυμπιονίκη Κώστα Φύκα («Δηλαδή, αν δεν κερδίσουμε τα μετάλλια, δεν θα μας αγαπάτε;»), αφού και μετάλλια που κερδίζουν, και κερδίζουν πολλά, δεν κατορθώνουν να αποσπάσουν τη δημόσια προσοχή. Δεν κατορθώνουν να αποσπάσουν ένα ενδιαφέρον που και μνήμη να έχει, να μη σβήνει δηλαδή όταν σβήνουν και οι προβολείς, και σε σχέδια να αποτυπώνεται, σε σχέδια ισότιμης ενσωμάτωσης· γιατί αυτό ζητούν οι αθλητές των Παραολυμπιακών, όπως κι όλοι όσοι δυσκολεύονται από κάποιο πρόβλημα, συγγενές ή επίκτητο.

Πολύ πιο εύκολο λοιπόν φαίνεται να διακριθείς στους Παραολυμπιακούς, αν οργανώσεις το πείσμα σου, παρά, αν είναι μειωμένη η όρασή σου ή κινείσαι με καροτσάκι, να διασχίσεις είκοσι μέτρα στο πάντοτε κατειλημμένο πεζοδρόμιο , να περάσεις με κάποια ασφάλεια στα φανάρια (ένα στα χίλια έχει κάποιο ηχητικό σήμα), να μπεις σε δημόσιο κατάστημα, σε θέατρο, σε κινηματογράφο ή σε εστιατόριο (στο οποίο μπορεί και να μη σε δεχτούν, για να μην «οχληθούν» οι κύριοι πελάτες). Ασημοι κι άδοξοι αυτοί οι Ολυμπιακοί της καθημερινότητας, είναι γεμάτοι παγίδες και εμπόδια. Διαρκές αγώνισμα είναι ο καθημερινός τους βίος, καμιά αμφιβολία. Αλλά γιατί θα πρέπει σε όσους ήδη δυσκολεύονται να φορτώνουμε και τη βαρύτατη αδιαφορία μας, που μασκαρεύεται σε έγνοια δίχως να πείθει;