Τα τενεκεδένια μετάλλια των αναβολικών.

Στη «φωλιά του πουλιού», αυτή τη φορά στο μακρινό, Πεκίνο, στα κινέζικα, στο κίτρινο χρώμα του χρυσού του άκρατου ανταγωνισμού (που έχει αντικαταστήσει την άμιλλα του πράσινου φύλλου της ελιάς, υποδηλώνοντας τη χρυσωμένη του ψυχή), ξαναπαίζεται το ίδιο πολυτελές, συνάμα και ευτελές, δαπανηρό, διεφθαρμένο, έργο, που βλέπουμε κάθε τέσσερα χρόνια. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ή αγγλιστί, «Olympic games».

Τα Ολυμπιακά Παιχνίδια, λοιπόν:

Των γελοίων «αθανάτων».

Των εστεμμένων φελλών (ο δικός μας πλέον, σκέτος φελλός, άνευ στέμματος).

Των λαπάδων εκπροσώπων του δήθεν πολιτισμού.

Των καπάτσων χρηματοβόρων του χρήματος.

Των φουσκωμένων-ντοπαρισμένων υπεραθλητών.

Των τενεκεδένιων μεταλλίων, κι ας χρυσοπληρώνονται με εκατομμύρια.

(Τη δεκαετία του ’90, το ελληνικό κράτος αποτιμούσε, το χρυσό μετάλλιο 65 εκατομμύρια δραχμές, το αργυρό 45 και το χάλκινο 25 εκατομμύρια δραχμές, αφορολόγητα).

Οι σύγχρονες ολυμπιάδες, εκφυλισμένες σε παγκοσμιοποιημένες έμπορο-ανθρωποπανηγύρεις, όπου διαπλέκονται «αθλητικά» κορμιά (με ημερομηνία ταχείας λήξεως) και τεράστια συμφέροντα των οργανωτών των αγώνων, των θανατηφόρων «αθανάτων», που προσφέρουν το φύλλο συκής του ιδεολογήματος της άμιλλας, και από κάτω του, προσπαθούν να κρύψουν τη βιομηχανία του Ολυμπιακού θεάματος, με χορηγούς και ποικίλους κερδοσκόπους.

Οι ολυμπιακοί αγώνες καμιά σχέση δεν έχουν, πια, με το αθλητικό ιδεώδες της άμιλλας, κι’ ας ψέλνουν το τροπάρι της, κάθε τέσσερα χρόνια Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, κι εφέτος, Κινέζοι. Και «αθάνατοι» λογάδες.

Οι διοργανωτές της ολυμπιακής ζωοπανηγύρεως (περί αυτού, στην ουσία, πρόκειται, από τη μεριά των λογής διοργανωτών. Εκτρέφουν, στο εκτροφείο του σουπε-πρωταθλητισμού, δίκην ίππων ιπποδρομιακών αγώνων, τους σούπερ-πρωταθλητές τους) δεν είναι, παρά ένας θεσμός εμπόρων και συμφεροντολόγων, παντός είδους συμφερόντων, που ίδρυσαν και τροφοδοτούν το χρηματιστήριο της εκμετάλλευσης του ανθρώπινου σώματος και ανεβοκατεβάζουν τις μετοχές του, ανάλογα με τα ρεκόρ και τις επιδόσεις.

Από τη μεριά των υπεραθλητών, ο στόχος δεν είναι το «ευ αγωνίζεσθαι» και η προσπάθεια, αλλά η κατάρριψη των ρεκόρ. Ρεκόρ, τα οποία και ιεραρχούνται, στο χρηματιστήριο του αθλητισμού των μπίζνες: Ρεκόρ αγώνων, ρεκόρ χώρας , Ευρωπαϊκό ρεκόρ, ρεκόρ ολυμπιακών αγώνων, με αποκορύφωμα και μόνιμο στόχο, του χημικού σούπερ-πρωταθλητή, το παγκόσμιο ρεκόρ. Που κι αυτό, όταν το κατακτήσει, πρέπει να το σπάσει.

17 φορές το έσπασε ο Σεργκέι Μπούμκα, που παρέλαβε το ρεκόρ, στο άλμα επί κοντώ, στα 5,85 μέτρα και το παρέδωσε στα 6.17 μέτρα. Το έσπασε πόντο-πόντο και μαζί με τη NIKE- NIKE, την εταιρία αθλητικών ειδών, που ήταν χορηγός του και αυτός διαφημιστής των προιόντων της. «Κράτα με να σε κρατώ ν’ ανεβούμε στο βουνό» (στην περίπτωσή μας, ν’ ανεβούμε στο βάθρο του νικητή και του άφθονου, άφθονου, άφρονου χρήματος).

Ο ναός του αθλητισμού, οίκος εμπορίου του σούπερ-πρωταθλητισμού.

Αλλά πώς; Με ποιον τρόπο, επιτυγχάνονται αυτά τα εξωπραγματικά ρεκόρ; Και πώς, ακόμη πιο περίεργο, συνεχώς καταρρίπτονται;

Είναι η επιμονή, η υπομονή, η θέληση για την επίτευξη του σκοπού, ξεχωριστών ανθρώπων, που επιτυγχάνει το θαύμα;

Φτάνει αυτό, για τις ταχύτητες των δρομέων, που σπάνε το φράγμα του ήχου;

Αρκεί αυτό για τις υπεράνθρωπες, σούπερ γυναίκες, Τζόουνς και τις όμοιες, με τους μυώδεις, υπερφυσικούς για φυσιολογική γυναίκα, γλουτούς και μηρούς. Με τις ουλές της ανδρογόνου ακμής στο πρόσωπο;

Το ξεπέρασμα του εαυτού με τη θέληση, την υπομονή, την επιμονή, προφανώς και σύμφωνα με την κοινή λογική, που δεν είναι τόσο κοινή όσο κοινώς νομίζεται (το -ται με «αι». Νομίζεται, από πολλούς), δεν αρκεί για τον πρωταθλητισμό και τον σούπερ-πρωταθλητισμό, των επαγγελματιών των παγκοσμίων αθλητικών αγώνων,

Εδώ μετράει, και μετριέται επιστημονικά, η αποδοτικότητα, η μεγιστοποίηση της οποίας επιτυγχάνεται, με επιστημονικά, επίσης, μέσα.

Το σώμα του σούπερ-πρωταθλητή, θεωρείται και αντιμετωπίζεται ως μηχανή και, τέλος , καταντά μια ανθρωπομηχανή, της οποίας η απόδοση, πάντα επιστημονικά μετρούμενη, πρέπει να φθάσει στο μέγιστο των δυνατοτήτων της. Και να τις ξεπεράσει (έστω και «βαρώντας μπιέλα») .

Ο σούπερ-πρωταθλητής αναγκάζεται, βιάζοντας τους φυσιολογικούς ρυθμούς του ανθρώπινου σώματος, με την εντατική εξειδικευμένη, μηχανοποιημένη, προπόνηση, να ξεπερνάει συνεχώς τον εαυτό του, μα και τους άλλους.

Δεν ανταγωνίζεται μόνο τον εαυτόν του, ο σούπερ-πρωταθλητής, αλλά και τους άλλους ανταγωνιστές του, που «θα σε φάνε αν δεν τους φας».

Κυρίως όμως ανταγωνίζεται το χρονόμετρο, τον πήχη, το σκάμμα. Το ρεκόρ.

Τρέχα γρηγορότερα από τον χρόνο.

Πήδα ψηλότερα από το ύψος.

Πήδα μακρύτερα από το μήκος, (του ανταγωνιστή σου, το δικό σου, του παγκόσμιου ρεκόρ)!

Σμήνος ειδικών (προπονητές, αθλίατροι, βιολόγοι, διαιτολόγοι, φαρμακολόγοι, φυσιολόγοι, φυσικοθεραπευτές, ψυχολόγοι νευρολόγοι).

Ποικιλία εταιριών αθλητικών ειδών, οι οποίες παράγουν αεροδυναμικά, υδροδυναμικά, βιοδυναμικά προϊόντα, που επιτρέπουν καλύτερη απόδοση του σούπερ-πρωταθλητή, στον αέρα, το νερό, στο έδαφος.

Πολυμορφία αλληλοδιαπλεκομένων συμφερόντων, χτίζουν τον σούπερ-πρωταθλητή.

Διαμορφώνουν το σώμα και το πνεύμα του, σε μηχανικό σύστημα μέγιστης απόδοσης, λες και η εντελέχεια (τελικός σκοπός) του σώματος, συνίσταται στο σπάσιμο του ρεκόρ, με τη συμβολή ενός πνεύματος, αποκλειστικά, προσηλωμένου σ’ αυτόν τον στόχο.

Σε λίγο καιρό θα μας επισκεφθεί και η γενετική μετάλλαξη των αθλητών (θα έχουν ουρές ψαριού και οπλές στα πόδια) για την ανάγκη των ρεκόρ.

Αλήθεια τα παπούτσια με spikes γιατί επιτρέπονται? είναι φυσιολογικό να έχει πρόσφυση γατόπαρδου το ανθρώπινο σώμα στο ταρτάν. Οι αρχαίοι αγωνίζονταν ολόγυμνοι για αποφυγή τέτοιων φαινομένων λες και δεν μπορούσαν να βάλουν στα σανδάλια τους ήλους για τέλεια πρόσφυση.

Το, «νους υγιής εν σώματι υγιεί» πάει περίπατο.

Και ο νους και το σώμα «καίγονται» στην υπερπροσπάθεια της επίτευξης του παράλογου στόχου: σπάσιμο του ρεκόρ.

Και επειδή, ούτε το ανθρώπινο πνεύμα, ούτε το ανθρώπινο σώμα, με όση επιμονή, υπομονή, θέληση κι αν διαθέτουν, μπορούν να ξεπεράσουν τα φυσιολογικά τους όρια, η βιομηχανία του κερδώου σούπερ-πρωταθλητισμού και των ρεκόρ επιστρατεύει την χημεία.

Δηλαδή, την ντόπα.

Ανδρογόνα (στερινοειδή αναβολικά, αλλέως), αυξητική ορμόνη, κορτικοστερινοειδή (κορτιζόνη), ερυθροποιητίνη, παλιότερα μορφίνη, κοκαΐνη (ιδίως στις ΗΠΑ), εφεδρίνη, αμφεταμίνες, είναι στην ημερήσια διάταξη των εργαστηρίων της βιομηχανίας παραγωγής σούπερ-πρωταθλητών. Με όλες τις γνωστές καταστρεπτικές συνέπειες για την υγεία των χρηστών τους. Ενδεικτικά:

Για τους θανάτους 18 Βέλγων και Ολλανδών ποδηλατιστών από το 1987-1990 ενοχοποιήθηκε η ερυθροποιητίνη. Η Μπρίγκιτ Ντρέσελ, γερμανίδα πρωταθλήτρια του επτάθλου, πέθανε, το 1987, από κατάχρηση αναβολικών και οπιούχων.

Η δημοσιοποίηση αυτών των περιστατικών, και άλλων πολλών και, η ολοένα και συχνότερα αποκαλυπτόμενη, χρήση χημικών ουσιών, στον σούπερ-πρωταθλητισμό, οδήγησε στη δημιουργία μηχανισμών ελέγχου.

Τεράστια σκάνδαλα αποκαλύφθηκαν. Παράγκες και παραγκούχοι του πρωταθλητισμού και του αθλητισμού γενικότερα, έγιναν προσπάθειες να ξηλωθούν.

Αθλητές αποκλείστηκαν από τους αγώνες. Μετάλλια αφαιρέθηκαν. (Θυμίζω, την σούπερ-πρωταθλήτρια, τη φτερωτή δρομέα, Μάριον Τζόουνς, των πέντε μεταλλίων, που της αφαιρέθηκαν, όταν η ίδια παραδέχθηκε ότι ήταν ντοπαρισμένη. Τον δικό μας φτερωτό Αίολο και άλλες και άλλους).

Γιατί τη ντόπα πολλοί εμίσησαν. Τα ρεκόρ ουδείς. Και τέτοια ρεκόρ, χωρίς ντοπα, δεν γίνονται.

Το αθλητικό πνεύμα, παρέδωσε το πνεύμα, στο κύκλωμα των παντοίων συμφερόντων και στο εμπορευματικό κέρδος, που ζωοποιούν τον σύγχρονο σούπερ-πρωταθλητή και ταυτόχρονα τρέφονται από τις σάρκες του.

Οι αθλητές έγιναν ζωντανές διαφημίσεις των χορηγών τους και ανθρωπομηχανές παραγωγής ρεκόρ, που υποχρεούνται να τα σπάζουν, ες αεί, και με κερδοφόρο τρόπο.

Δεν αρκεί η νίκη, ούτε μια καλή επίδοση.

Ο αγώνας δεν γίνεται για τον κότινο της δόξης, αλλά για το σπάσιμο του ρεκόρ, με την υπέρβαση του ανθρώπινου και με τη βοήθεια της χημικής ουσίας, που θα φέρει αίγλη, φήμη και κυρίως χρήμα. Το χρυσό μετάλλιο λαμπυρίζει εκθαμβωτικά στα στήθη των σούπερ-πρωταθλητών.

Αλλά τα μαλάματα με τα οποία στολίσανε το αρχαίο πνεύμα το αθάνατο, έγιναν θανατηφόρο σαράκι, που έφαγε το καθαρό πρόσωπο τους αθλητικού ιδεώδους της ευγενούς άμιλλας.

Η δόξα της Ολυμπίας και η ευγενής άμιλλα, κατήντησε ανταγωνισμός εταιριών, κρατών, πολιτικών, λαών, πάνω στα σακατεμένα σώματα (μελλοντικά πτώματα) νέων ανθρώπων, που έγιναν αντικειμένα εκμετάλευσης μέσα στα Ολυμπιακά στάδια, υπό τις ζητωκραυγές ενός πλήθους, μυριάδων ανθρώπων, απανταχού της γης, που βλέπει τα παιδιά του να καταρρακώνονται σωματικά και ηθικά και ζητωκραυγάζει αλλόφρον.

Πίσω από τη λάμψη του χρυσού, δεν έβλεπε ο λαός τίποτα.

Αργότερα, οι μαντατοφόροι της Γουάντα ήρθαν, βρωμισμένοι κι αυτοί, λαχανιασμένοι, αρθρώνοντας ακαταλαβίστικα ονόματα, που μας τα εξηγούσαν οι παντός είδους αρμόδιοι στο γυαλί, και μεις νοιώθαμε πως μας ειρωνεύονται, πως μας λένε ψέματα, ότι τώρα τάχα είδαν, όλοι, το φως το αληθινόν, μέσα στις σακατεμένες αρθρώσεις των παιδιών μας, μέσα στις λεηλατημένες σάρκες τους και τα σάπια τους σπλάχνα.

Δειλοί, θανατεροί «αθάνατοι», για να παίξετε τα ολυμπιακά παιχνίδια σας, πήρατε τα παιδιά μας και τα κομματιάζετε.

Δειλοί.

Ο ήλιος αυτός, ο γαλήνιος ήλιος της ολυμπιακής φλόγας, ήταν δικός μας.

Τον μοιραστήκαμε, χύσαμε το φως του στον κόσμο (ή μας το άρπαξαν;) και σεις το κάνατε χρυσάφι και εμπόρευμα, παιανίζοντας πάντα, υποκριτές και φαρισαίοι, όμοιοι με τάφους ασβεστωμένους, που μέσα τους φιδοσέρνονται βρώμικα σκουλήκια κι ανθρώπινα σερπετά, τον ύμνο του καλού! Του ωραίου! Του αληθινού!

Δειλοί.

Έμποροι της ανθρώπινης σάρκας και της ελπίδας και της χαράς, που ψευδώνυμα βαφτίζετε τους ολυμπιακούς αγώνες. Ολυμπιακά παιχνίδια (olympic games).

Ανελλήνιστοι, που αγνοείται την ψυχαγωγική αγνότητα και αγιότητα του παιχνιδιού, της παιδιάς (ομαδικό παιχνίδι), που έχει όμοια ρίζα με το παιδί.

Ολυμπιακά παιχνίδια. Ποια παιδιά; Ποια παιχνίδια;

Παίδεμα και πόνος και ευτελισμός ψυχών και σωμάτων, για να φτιάξουν τον υπεράνθρωπο πρωταθλητή, χρυσοφόρο κότα για όλους τους πονηρούς, «αθάνατους» και μη, του κόσμου.

Ντροπή σας.

Μα τι ντροπή να αισθανθείτε, οι αναίσχυντοι κερδόφρονες.

ΥΓ..... Πόσοι από εσάς τους αθάνατους πιστεύεται ότι οι Τζαμαϊκανοί άνδρες και γυναίκες στα 100 μ. είναι καθαροί, απλά τα μηχανήματά σας δεν ανιχνεύουν ακόμα το σκονάκι του κλεψίματος.