Ο φόβος της Χιροσίμα που ακόμα ζει

Στις 6 Αυγούστου 1945 ένα αμερικανικό βομβαρδιστικό τύπου Β-29 με την επιγραφή «Ενόλα Γκέι» έριξε πάνω από την ιαπωνική πόλη Χιροσίμα μία ατομική βόμβα, σκοτώνοντας 140.000 ανθρώπους.
Η φρίκη επαναλήφθηκε λίγες ημέρες αργότερα, όταν ένα άλλο Β-29 ισοπέδωσε την πόλη Ναγκασάκι με μία ακόμη ατομική βόμβα θανατώνοντας 73.800 ανθρώπους. Η ανθρωπότητα γνώρισε τότε για πρώτη φορά τον πυρηνικό όλεθρο που ήλθε χρονικά να γίνει ο επίλογος στην 6ετή ανθρωποσφαγή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

είχε την ατυχία να επιζήσει

Η πυρηνική απειλή υφίσταται όμως ακόμη και σήμερα που δεν υπάρχει κάποια Ιαπωνία η οποία αρνείται να παραδοθεί. Υφίσταται έστω και αν έχει αλλάξει μορφή σε σχέση με το 1945 και έχει έκτοτε γιγαντωθεί λόγω της διασποράς των πυρηνικών όπλων σε πολλές χώρες με αστάθεια και εσωτερικές απειλές (π.χ. Πακιστάν) ή τεταμένες σχέσεις με τα γειτονικά κράτη (π.χ. Ινδία). Στη σημερινή εποχή δεν έχει πια σημασία ότι η τεράστια αποτρεπτική ισχύς των πυρηνικών όπλων συνετέλεσε ώστε ο Ψυχρός Πόλεμος να μην εξελιχθεί στον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αντίθετα, τα πυρηνικά όπλα έχουν μεταβληθεί σε γενεσιουργό αιτία περιφερειακών εντάσεων, είτε από όσους τα κατέχουν (π.χ. Βόρεια Κορέα) είτε από όσους επιθυμούν να τα αποκτήσουν (π.χ. Ιράν).
Το πιο ανησυχητικό στοιχείο όμως είναι ότι η διεθνής κοινότητα ως σύνολο έχει αποτύχει να προχωρήσει στον πυρηνικό αφοπλισμό ή τουλάχιστον να εμποδίσει τη διασπορά των πυρηνικών όπλων. Η Συμφωνία για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Οπλων (ΝΡΤ), την οποία έχουν συνυπογράψει από το 1968 189 χώρες, εκ των οποίων πέντε (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία και Κίνα) είναι επίσημα πυρηνικές δυνάμεις και μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, έχει μείνει ουσιαστικά στα χαρτιά, αφού η Ινδία, το Ισραήλ, το Πακιστάν και η Βόρεια Κορέα κατόρθωσαν να αναπτύξουν πυρηνικά όπλα.

Μοναδική ελπιδοφόρα εξέλιξη ήταν η κίνηση της Βόρειας Κορέας να εγκαταλείψει το πυρηνικό πρόγραμμά της. Ουσιαστικά, στη σημερινή εποχή ο κίνδυνος του πυρηνικού ολέθρου είναι υπαρκτός όσο ποτέ, όσο και αν το Χόλιγουντ δεν παράγει σχετικές ταινίες όπως κατά τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80.

Το οξύμωρο είναι ότι ενώ η πυρηνική απειλή αυξάνεται λόγω της διάδοσης των πυρηνικών όπλων, η ανθρωπότητα στρέφεται όλο και περισσότερο στην πυρηνική ενέργεια ως λύση στην ενεργειακή κρίση που έχει ενσκήψει. Η ανθρωπότητα δείχνει να ξέχασε όχι μόνο τις φρικιαστικές εικόνες από ταινίες όπως η «Επόμενη Ημέρα», αλλά και υπαρκτές καταστροφές: το δυστύχημα στον αμερικανικό πυρηνικό αντιδραστήρα του Θρι Μάιλ Αϊλαντ το 1979 και την έκρηξη στο σοβιετικό πυρηνικό αντιδραστήρα του Τσέρνομπιλ το 1986.

Ετσι, οι ΗΠΑ και η Ρωσία υπέγραψαν στις αρχές Μαΐου συμφωνία πυρηνικής συνεργασίας και η Μόσχα σχεδιάζει να δημιουργήσει ένα διεθνές κέντρο αποθήκευσης ή ανακύκλωσης ράβδων πυρηνικών καυσίμων -μία παγκόσμια «χωματερή» πυρηνικών αποβλήτων- ενώ η Ε.Ε. μεθοδεύει την αύξηση της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας στην Ευρώπη...