Βόμβες στα σχέδια της Ινδίας για την Βομβάη

H Βομβάη γνώριζε τα τελευταία χρόνια σημαντική οικονομική άνθηση, με τον τομέα των ακινήτων να αναπτύσσεται ταχύτατα προσελκύοντας διεθνείς επενδυτές. Η τεράστια αυτή πόλη της Ινδίας είχε μάλιστα φιλοδοξίες να εξελιχθεί σε διεθνές χρηματοοικονομικό κέντρο, ανταγωνιστικό στο Χονγκ Κονγκ και τη Σιγκαπούρη.

Οι πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις της Τεάτρης, κοντά στο χρηματιστήριο και στα πιο ακριβά ξενοδοχεία της πόλης, πιθανότατα θα βάλουν φρένο στα σχέδια αυτά.

Οι επιθέσεις πλήττουν σοβαρά την εικόνα της Βομβάης και ολόκληρης της Ινδίας, καθώς δίνουν την εικόνα μίας χώρας εκτός ελέγχου. Το πρώτο οικονομικό πλήγμα θα έρθει πιθανότατα στη μορφή της κάμψης του τουρισμού, αλλά το μεγαλύτερο ίσως να είναι η απομάκρυνση των επενδυτών.

Τα τελευταία δύο χρόνια οι επιχειρήσεις της Wall Street είχαν πιστέψει στις προοπτικές του Μουμπάι και θέλησαν να ενισχύσουν την παρουσία τους στην πόλη αυτή, που διαθέτει ισχυρό ανθρώπινο κεφάλαιο, αλλά και έναν διεθνώς αναγνωρισμένο τομέα υπηρεσιών τεχνολογίας της πληροφορίας. Η Morgan Stanley δαπάνησε 425 εκατ. δολάρια για να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο της JM Financial, κοινοπραξίας που είχε ιδρύσει με ινδική εταιρεία.

Οι Goldman Sachs και Merrill Lynch επίσης προώθησαν δικές τους ανεξάρτητες δραστηριότητες. Η πιστωτική κρίση ωστόσο τις ανάγκασε να προβούν σε περικοπές του δυναμικού τους στην Ινδία.

Ισχυρό πλήγμα δέχθηκε και ο τομέας των ακινήτων με τις τιμές των ακινήτων στη Βομβάη τον Οκτώβριο να είναι μειωμένες κατά 20% σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2007. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις και το κλίμα αστάθειας, που δημιουργείται, έρχονται να επιδεινώσουν περαιτέρω την κατάσταση.

ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

Ο φαύλος κύκλος της οικονομικής κρίσης (μισθοί - κατανάλωση)

Tα τελευταία δέκα χρόνια η εξέλιξη των μισθών δεν ήταν ανάλογη των ρυθμών ανάπτυξης. Το αντίθετο συνέβη. Το ποσοστό των μισθών επί του ΑΕΠ μειώθηκε, ενώ παράλληλα αυξήθηκε το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων. Σύμφωνα με την παγκόσμια έκθεση της ILO, η ψαλίδα των μισθών άνοιξε περισσότερο τα τελευταία χρόνια στα δύο τρίτα των χωρών που εξετάστηκαν. Η Γερμανία και Οι Ηνωμένες Πολιτείες ανήκουν στις χώρες εκείνες που διευρύνθηκε το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Αντίθετα, Γαλλία και Ισπανία κατάφεραν τα τελευταία χρόνια να μειώσουν τις διαφορές μεταξύ υψηλών και χαμηλών εισοδημάτων.

Kαι τώρα με την οικονομική κρίση τι γίνεται; Η εμπειρία των τελευταίων ετών καταδεικνύει ότι οι μισθοί των εργαζομένων πλήττονται περισσότερο σε σύγκριση με το ΑΕΠ από τις οικονομικές κρίσεις. Eτσι μια υποχώρηση του ΑΕΠ κατά μία ποσοστιαία μονάδα ισοδυναμεί με την μείωση των μισθών κατά 1,5%. Εάν η αντιστοιχία αυτή επιβεβαιωθεί και στην παρούσα κατάσταση, θα έχουμε σαφή επιδείνωση της κρίσης, εκτιμά η Μανουέλα Τομέι, οικονομολόγος της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO) και διευκρινίζει: «Εάν οι εργαζόμενοι έχουν στη διάθεσή τους λιγότερα χρήματα προκειμένου να αγοράσουν αγαθά ή υπηρεσίες τότε η κατανάλωση θα σημειώσει υποχώρηση. Και η μείωση της κατανάλωσης θα οξύνει ακόμη περισσότερο την κρίση και θα καθυστερήσει την πορεία προς την ανάκαμψη. Δεν απορρίπτουμε σε καμία περίπτωση την αναγκαιότητα επενδύσεων για την έξοδο από την κρίση. Αλλά νομίζουμε ότι η εισοδηματική πολιτική διαδραματίζει μεγαλύτερο ρόλο στην επιτυχή διαχείριση της κρίσης».

DEUTSCHE WELLE

Η φούσκα της ιδιοκατοίκησης ανά τον κόσμο

Ένα αυτοκίνητο και ένα σπίτι. Αυτό ονειρεύονται οι χιλιάδες μετανάστες που φτάνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και σε χώρες με κουλτούρα της ιδιοκτησίας όπως είναι η Ισπανία. Και δεν είναι μόνο αυτοί. Το ίδιο όνειρο έχουν πολίτες με χαμηλά εισοδήματα, που τα τελευταία χρόνια εκπλήρωσαν το όνειρο της ιδιοκτησίας, χάρη στους χαλαρούς όρους με τους οποίους πήραν δάνεια. Το νοίκι πέρασε σε δεύτερη μοίρα, μόνο για ανθρώπους που ήθελαν μια προσωρινή κατοικία, όπως είναι οι νέοι, οι πρόσφατα διαζευγμένοι και οι «φρέσκοι» μετανάστες.

Αλλά αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Οι πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ισπανίας, της Ιρλανδίας ή της Βρετανίας ξυπνούν απότομα από το όνειρο της αγοράς ενός σπιτιού. «Το όνειρο ήταν στην πραγματικότητα εφιάλτης», λέει ο Ουίλιαμ Γκούτζμαν, διευθυντής του Διεθνούς Κέντρου Δημοσιονομίας του Γέιλ. Η κουλτούρα της ιδιοκτησίας είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Ισπανία (με ποσοστό 82% επί του συνόλου), στην Ιρλανδία (79%) και στην Ελλάδα (74%), ενώ το αντίθετο συμβαίνει στη Γαλλία (56%), τη Γερμανία (51%) και την Ολλανδία (54%). Όσο για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Μπους έθεσε εξαρχής ως πρώτη προτεραιότητα την επίτευξη μιας «κοινωνίας των ιδιοκτητών».

Αλλά η «κοινωνία των ιδιοκτητών» αποδείχθηκε φιάσκο. Στις αρχές του 2007, το 69,1% των Αμερικανών ζούσαν σε ιδιόκτητο σπίτι. Σήμερα, το ποσοστό αυτό έχει μειωθεί σε 67,8% και η πτώση αυτή είναι η μεγαλύτερη της τελευταίας εικοσαετίας.

Αυτοί που αγόρασαν περισσότερα σπίτια τα τελευταία χρόνια ήταν οι μειονότητες, και κυρίως οι Ισπανόφωνοι και οι Ασιάτες. Οι μισοί από αυτούς είχαν πέρυσι δικό τους σπίτι, αλλά με την κρίση των ενυπόθηκων δανείων υψηλού ρίσκου (subprimes) πολλοί πρέπει τώρα να τα εγκαταλείψουν. Αυτό εξηγεί την τεράστια αύξηση των ενοικίων. Το κέντρο μελετών του Χάρβαρντ είχε προβλέψει ότι από το 2005 ως το 2015 θα υπήρχαν 1,8 εκατομμύρια επιπλέον ενοικιαζόμενα σπίτια, αλλά ο αριθμός τους έχει υπερβεί ήδη το 1,5 εκατομμύριο. «Σε όλες τις πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών παρατηρείται μια δραματική πτώση των τιμών, από 10% ως 20%», λέει ο Γκούτζμαν. «Καλιφόρνια, Φλόριντα, Τέξας, Νέα Υόρκη. Η κατοικία δεν αποτελεί πλέον την καλύτερη επένδυση».

Η κρίση αυτού του κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου ξεκίνησε στις ΗΠΑ, αλλά «κτύπησε» και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, κυρίως στην Ισπανία, την Ιρλανδία και τη Βρετανία. Η πτώση των τιμών κατά 15% επιτρέπει μόνο σε 600.000 άτομα να αγοράσουν σπίτι. Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι η ζήτηση ενοικιαζόμενων αυξήθηκε κατά 50% μέσα σε ένα μόνο χρόνο. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, 1,6 εκατομμύρια Βρετανοί ηλικίας 18 ως 40 ετών καταφεύγουν στο νοίκι.

Όπως λέει ο βρετανός οικονομολόγος Σάιμον Ρούμπινσον, «οι τράπεζες δεν έφτασαν να δώσουν δάνεια με εξόφληση σε 50 χρόνια, όπως έγινε στην Ισπανία, αλλά οι όροι ήταν κι εδώ πολύ χαλαροί», τονίζει. «Όχι μόνο μείωσαν τα επιτόκια, αλλά χρηματοδοτούσαν το 100% της αξίας του ακινήτου, που τώρα μειώνεται. Όλα αυτά οδήγησαν σε μια ανατροπή. Οι τράπεζες δεν θέλουν να παίρνουν ρίσκα».

Το νοίκι αρχίζει πλέον να αποτελεί τη λύση και στην Ισπανία. Οι αγοραπωλησίες μειώθηκαν κατά 50% μέσα σε ένα χρόνο και ο αριθμός των κατοικιών που δεν μπορούν να πουληθούν έφτασε τις 675.000. Σε αυτές πρέπει να προστεθούν οι κατοικίες που αγοράστηκαν για να πουληθούν σε μια δεύτερη φάση. Υπολογίζεται ότι στην Ισπανία υπάρχουν σήμερα 1 με 1,5 εκατομμύριο κενά διαμερίσματα. Και πολλοί είναι εκείνοι που μετάνιωσαν που αγόρασαν. Η Έλενα Ράμος, για παράδειγμα, διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε πλέον να πληρώνει τη μηνιαία δόση των 1.147 ευρώ για το διαμέρισμα που αγόρασε πέρυσι στη Βαρκελώνη αντί 240.000 ευρώ. Έχει έναν ακαθάριστο μισθό 900 ευρώ το μήνα, μια σύνταξη 200 ευρώ από τον πρώην άνδρα της και δύο παιδιά να μεγαλώσει. Όταν η τράπεζα της πρότεινε να ακυρωθεί το δάνειο και να μείνει σε σπίτι με νοίκι 550 ευρώ, δέχθηκε αμέσως.

EL PAIS (Ισπανίας)

Διάσωση Citigroup

Το 1997 όταν ο τότε διευθύνων σύμβουλος της Citigroup Σάντι Γουέιλ, συμφώνησε στην ανταλλαγή μετοχών αξίας 70 δισ. δολαρίων με την Travelers ενημέρωσε επί του θέματος τον υπουργό Οικονομικών, Ρόμπερτ Ρούμπιν, ο οποίος γύρισε και τον ρώτησε: «Μήπως αγοράζετε την κυβέρνηση;», αναφερόμενος χαρακτηριστικά στο μέγεθος της Citigroup.

Ένδεκα χρόνια αργότερα, οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Η Citigroup έλαβε χθες ένα άκρως γενναιόδωρο πακέτο διάσωσης: 20 δισ. δολάρια σε κεφάλαιο πέραν των 25 δισ. δολαρίων που έχει ήδη υποσχεθεί να διαθέσει το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών, μαζί με εγγυήσεις της Φέντεραλ Ριζέρβ για ριψοκίνδυνο ενεργητικό αξίας 306 δισ. δολαρίων για μία δεκαετία.

Το μάνατζμεντ και το διοικητικό συμβούλιο της Citigroup θα παραμείνουν στις θέσεις τους και η τράπεζα δεν πρόκειται να προβεί σε σημαντικές αλλαγές ως αντάλλαγμα για το κυβερνητικό πακέτο διάσωσης.

Πρόκειται για το είδος της -χωρίς δεσμεύσεις- οικονομικής στήριξης που όλα τα στελέχη της Wall Street θα επιθυμούσαν. Αθετεί επίσης κάποιες από τις κατευθυντήριες γραμμές που έχει θέσει η κυβέρνηση για τέτοιου είδους παρεμβάσεις, παρά το γεγονός ότι η Citigroup ανέλαβε περισσότερο κίνδυνο σε νομισματικούς όρους απ' ό,τι η Lehman Brothers και η Bear Stearns από κοινού. Βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά που η αμερικανική κυβέρνηση παρενέβη ή εκλήθη να παρέμβει για την αντιμετώπιση προβλημάτων της Citigroup.

Η επιτυχία της τράπεζας για την εξασφάλιση κυβερνητικής βοήθειας οφείλεται τόσο στον Ρούμπιν, υπουργού Οικονομικών επί κυβερνήσεως Κλίντον και στον παρασκηνιακό μεσάζοντα της Citigroup Νίκολας Κάλιο που ασκούσε επιρροή στους Ρεπουμπλικάνους. Η ύπαρξη της Citigroup στη σημερινή μορφή της έχει να κάνει με τις προσπάθειες του Ρούμπιν ο οποίος αποφάσισε να καταργήσει το Νόμο Glass-Steagall, κίνηση που άνοιξε το δρόμο στη Citigroup να εξελιχθεί σε τεράστιο χρηματοοικονομικό όμιλο που όχι μόνο μπορούσε να δανείζει χρήματα σε καταναλωτές και χρηματοοικονομικούς ομίλους αλλά και να δημιουργεί περίπλοκα χρηματοοικονομικά προϊόντα, όπως ακριβώς και οι επενδυτικές τράπεζες.

Τεχνικά, η Citigroup αγόρασε τον ασφαλιστικό όμιλο Travelers προτού ακόμη της το επιτρέψει ο Νόμος αφού η συγχώνευση έγινε το 1997 και ο Νόμος Glass-Steagall, που απαγόρευε τέτοιου είδους συγχωνεύσεις έπαψε να ισχύει δύο έτη αργότερα. Το γεγονός και μόνο ότι επετράπη στη Citigroup να προχωρήσει στη συμφωνία αποτελεί απτή απόδειξη της τεράστιας επιρροής της στην Ουάσιγκτον.

από την ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

Η εξέλιξη των blog

Προτού καν ενηλικιωθεί η εγχώρια μπλογκόσφαιρα, το ’ριξε στην εσωστρέφεια… Μια πρόσφατη έρευνα για την πολιτική κουλτούρα των Ελλήνων μπλόγκερ (περιοδικό Monthly Review και VPRC) και κάποιες μετρήσεις των δημοφιλέστερων μπλογκ–στόχων κρατούν αναμμένες τις συζητήσεις. Οι οποίες συζητήσεις, οντολογικές, φαινομενολογικές, επιστημολογικές, ψυχαναλυτικές, ουδέποτε έπαψαν, από το καλοκαίρι του 2007.

Ουσιαστικά, λίγο πριν από το καλοκαίρι του ’07 τα μπλογκ ανακαλύφθηκαν από τα παραδοσιακά μίντια κι άρχισε το hype: η υπερεπένδυση, η υπερερμηνεία, η υπερκατανάλωση. Δικτυακά αναλφάβητοι και τεχνοσπασίκλες μίγδην διείδαν στα μπλογκ έναν μιντιακό Μεσσία, που έδινε φωνή τους πολίτες, μετασχημάτιζε τη δύσθυμη δημοκρατία, αναδιένειμε ισχύ. Μπλόγκερ έσπευσαν στα μικρόφωνα και στις κάμερες, έγιναν κόλουμνιστ, σπίκερ, ευθυμογράφοι, διδάσκοντες σε σχολές, σύμβουλοι σε κόμματα. Εμφανίστηκε νέο επάγγελμα: μπλόγκερ.

Ενάμιση χρόνο μετά τις βουβές διαδηλώσεις, τα μπλογκ στοχάζονται τους εαυτούς τους. Κάποιοι μυκτηρίζουν τον λαϊκισμό, την ανωνυμογραφία και τον υποκειμενισμό· κάποιοι άλλοι λοιδορούν τις μετρήσεις και τις μεθοδολογίες· άλλοι συνεχίζουν να μπλογκάρουν σαν να μην τρέχει τίποτε… Ωστόσο, κάτι έχει αλλάξει πράγματι.

Κατ’ αρχάς έχει αυξηθεί ο αριθμός των μπλογκ, έχουν αυξηθεί οι αναγνώστες, έχει αυξηθεί η εμβέλεια, έχει σωρευτεί άφθονο περιεχόμενο και σωρεύεται καθημερινά. Κι έχουν διαμορφωθεί φυσιογνωμίες, στυλ, είδη. Σύμφωνα με τις μετρήσεις επισκέψεων, τα πιο πολυσύχναστα μπλογκ είναι τα δημοσιογραφικού ή παραδημοσιογραφικού περιεχομένου, τα οποία συγκροτούνται με πλήθος αναδημοσιεύσεων από τον Τύπο, με την προσθήκη παραπολιτικών, κουτσομπολιών, μικρολιβέλων – στη πλειονότητά τους ανωνυμογραφήματα.

Η μέθοδος μετρήσεως αμφισβητείται, αλλά γεγονός παραμένει ότι στο τρέχον Top 50 των ελληνόφωνων μπλογκ λίγα είναι τα λεγόμενα ποιοτικά, όσα θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τις δάφνες του Νέου Μέσου, της Νέας Δημοσιογραφίας, της Δημοσιογραφίας των Πολιτών κ.ο.κ. Γεγονός είναι επίσης ότι τη δυναμική του νέου μέσου έσπευσαν πολύ γρήγορα να εκμεταλλευτούν δημοσιογράφοι των «παλαιών μέσων», χαμηλού δυναμικού και αισθητικής, πολιτικοί ξύλινης γλώσσας, πικραμένοι και φανατικοί – το εν γένει οικοσύστημα της εγχώριας δημοκρατίας. Αλλά είπαμε: Το νέο μέσο είναι δημοκρατικό.

Η κατάληψη της μπλογκόσφαιρας από αδαείς ως προς τη γλώσσα του μέσου και την αισθητική του, και από λαϊκιστικό–εντυπωσιοθηρικό περιεχόμενο, δίνει τον τόνο – αν όχι τον κυρίαρχο, πάντως ισχυρό. Εφόσον συνεχιστεί αυτή η τάση, με σαφείς εμπορικές βλέψεις, ο χαρακτήρας της ελληνομπλογκόσφαιρας θα αλλάξει ριζικά: Θα μοιάσει με τα φθίνοντα σήμερα λαϊκά κανάλια και ταμπλόιντ. Μιλάμε πάντα για τα πιο πολυσύχναστα μπλογκ.

Στην άλλη όχθη, πιθανόν να παραμείνουν ολίγοι, εκλεκτοί, μα οπισθοφύλακες, με λίγες επισκέψεις, οι πρωτοπόροι, όσοι έχτισαν την κρίσιμη μάζα της μπλογκόσφαιρας, συνεισφέροντας ουσιώδες περιεχόμενο, φρέσκια γλώσσα, σύγχρονες φόρμες, προσωπικά στυλ. Αυτή η γενιά των πρωτοπόρων ίσως βγάλει (έχει αρχίσει ήδη…) και τα πρώτα επαγγελματικά στελέχη για τα δικτυακά μέσα δεύτερης και τρίτης γενιάς.

Η εσωστρεφής, μάλλον η αναστοχαστική, διάθεση αφορά ακριβώς αυτούς τους πιο «προχωρημένους» μπλόγκερ, όσους η έρευνα Monthly Review/VPRC βρίσκει τώρα σε δεσπόζουσα θέση: Ανώτερης εκπαίδευσης, με υψηλή εξοικείωση στο δίκτυο και στα νέα μέσα, αριστεροί και σκεπτικιστές, αναγνώστες εφημερίδων. Αυτοί οι σοφιστικέ μπλόγκερ συγκροτούν ήδη μια κοινότητα γραφιάδων και αναγνωστών, αλληλοανθολογούνται, «μπαζάρουν», δηλαδή προτείνουν και προβάλλουν τα πιο προκλητικά κείμενα εγχώριας και διεθνούς παραγωγής, συχνά προσφέρουν συναρπαστικούς σχολιασμούς στα μπλογκ ή στα ανθολόγια (λ.χ. στο buzz.reality-tape.com).

Τα μέλη τούτης της ελίτ, δημιουργοί και αναγνώστες, ιδρυτές και λειτουργοί της φαντασιακής μπλογκοκοινότητας, πιθανότατα θα είναι οι πρώτοι που θα εγκαταλείψουν το μαζικό τετριμμένο μπλόγκινγκ, για να μεταπηδήσουν στο Επόμενο Μέσο, στο Web 3.0, στο Web ν+1. Μάλλον, το Επόμενο Μέσο θα το υλοποιήσει και στελεχώσει η γενιά των τωρινών εφήβων, ψηφιακή – δικτυακή από τα γεννοφάσκια, που ελάχιστα ενδιαφέρεται για το παρόν μπλόγκινγκ και συγκινείται περισσότερο με τα δικτυακά RPG, με τη φαντασία σε πρώτο ρόλο.

Εως ότου δούμε όμως το Επόμενο Μέσο τα μπλογκ θα παρέχουν δυνατότητες και δυναμικό για ανανέωση: Της έκφρασης, της πρόζας, της επικοινωνίας, της κυκλοφορίας ιδεών.

(Άρθρο του Νίκου Ξυδάκη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Ηλεκτρονική πρόσβαση σε πρωτότυπα ιστορικά έργα

Η «Θεία Κωμωδία» του Δάντη, η 9η Συμφωνία του Μπετόβεν, «Το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι» του Βερμέερ, η Magna Carta, φωτογραφίες από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, απέχουν μόλις ένα κλικ από τις οθόνες των υπολογιστών, μετά τη λειτουργία της ηλεκτρονικής βιβλιοθήκης με έργα της ευρωπαϊκής κληρονομιάς σε ψηφιακή μορφή.

Η Europeana ( www.europeana.eu ) προσφέρει πρόσβαση σε πολλές γλώσσες σε 2 εκατομμύρια βιβλία σε ψηφιακή μορφή και άλλα έργα πολιτιστικής και ιστορικής αξίας, τα οποία υπάρχουν σε περισσότερα από 1.000 ιδρύματα στις 27 χώρες μέλη της Ε.Ε.

"Η Europeana προσφέρει ένα ταξίδι στο χρόνο, πέραν των συνόρων και σε νέες ιδέες για το τι είναι ο πολιτισμός μας. Επιπλέον συνδέει τους ανθρώπους με την ιστορία τους και, μέσω διαδραστικών σελίδων και εργαλείων, και μεταξύ τους", σημειώνει η Επίτροπος που είναι αρμόδια για την Κοινωνία της Πληροφορίας Βίβιαν Ρέντινγκ.

Από περισσότερα από 10 εκατομμύρια κλικ την ώρα κατακλύστηκε η Europeana, που έως το 2010 εμπλουτίζεται με 10 εκατομμύρια έργα.

Reuters

Άσκοπα μας πάει στη Χάγη η FYROM

«Είναι από άσκοπη έως αντιπαραγωγική αυτή η ενέργεια. Και συνιστά βεβαίως μια εσφαλμένη τακτική έναντι της Ελλάδας. Και αυτό για τρεις λόγους: πρώτον, είναι αμφίβολο εάν το Διεθνές Δικαστήριο κάνει δεκτή την προσφυγή, και αυτό γιατί το δικαστήριο είναι διστακτικό όταν πρόκειται για διμερή ζητήματα που αφορούν στην ερμηνεία διμερών συμφωνιών.

Δεύτερο, ακόμη και εάν η Χάγη κάνει δεκτή την προσφυγή, η ελληνική πλευρά θα φέρει τα δικά της επιχειρήματα. Οπως διαφαίνεται από τις πρώτες αντιδράσεις, η Ελλάδα θα υποστηρίξει ότι πρώτη η FYROM παραβίασε συγκεκριμένους όρους της συμφωνίας και νομίζω ότι θα είναι δύσκολο για το Διεθνές Δικαστήριο να εκδώσει μια σαφή απόφαση.

Και τρίτο, ακόμη και εάν αρχίσει η διαδικασία αυτή θα απαιτηθούν χρόνια -νομίζω τουλάχιστον τρία- μέχρι να βγει η απόφαση. Πρόκειται για σφάλμα τακτικής», τονίζει ο γερμανός αναλυτής της Tageszeitung και της Le Monde Diplomatique, Νιλς Καντρίτσκε, σχολιάζοντας στη Deutsche Welle την προσφυγή της κυβέρνησης Γκρουέφσκι στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Ο Καντρίτσκε χαρακτηρίζει ολέθρια τη γραμμή του πρωθυπουργού Γκρουέφσκι, δεν κατανοεί γιατί τα Σκόπια επιμένουν στη χρήση συμβόλων από την αρχαία Μακεδονία (στη φωτογραφία κυβερνητικό κτήριο στα Σκόπια με αγάλματα αρχαίου κλέους), και εκτιμά ότι «η στάση των ΗΠΑ στο ζήτημα του ονόματος δεν θα προσεγγίσει σημαντικά τη θέση της Ελλάδας. Η νέα αμερικανική κυβέρνηση θα ασκεί παρασκηνιακά λιγότερες πιέσεις, σε σύγκριση με την κυβέρνηση Μπους».

Deutsche Welle

Με κάτι ναύτες .... Σομαλούς πειρατές.....

Η κατάληψη ενός σαουδαραβικού σούπερ-τάνκερ, με φορτίο πετρελαίου αξίας 100 εκατομμυρίων δολαρίων, αποτελεί το αποκορύφωμα της πειρατικής δραστηριότητας των Σομαλών.

Η κατάρρευση της σομαλικής κυβέρνησης το 1991 άνοιξε το κουτί της Πανδώρας, και αλιευτικά πλοία από όλο τον κόσμο πλημμύρισαν την περιοχή με αποκλειστικό στόχο την λεηλασία του θαλάσσιου πλούτου της χώρας.

Aρχικά οι πολίτες χρησιμοποιούσαν τα πλοία τους για να προστατεύσουν τα νερά τους από παράνομα πλοία, που είχαν φτάσει να αποκομίζουν έως 90 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο, κυρίως από την αλίευση τόνου.

Με το πέρασμα των χρόνων, η ημιαυτόνομη επαρχία της Πούντλαντ, έγινε ένα από τα βασικά ορμητήρια των πειρατών.

Σε κάθε επίθεση χρησιμοποιούνται συνήθως τρία ταχύπλοα, τα οποία μεταφέρουν έξι με δέκα βαριά οπλισμένους άντρες.

Μεταχειρίζονται καλά τους αιχμαλώτους, προσδοκώντας σε λύτρα, τουλάχιστον 10.000 δολ. Τα μεγαλύτερα πλοία αποδίδουν κατά μέσο όρο περίπου 2 εκατομμύρια δολάρια, ενώ σύμφωνα με τον βρετανικό οίκο Chatham το ύψος του ποσού που οι πειρατές είχαν υφαρπάξει μέχρι τον Οκτώβριο κυμαίνεται μεταξύ 18 έως 30 εκατομμυρίων δολαρίων.

Τα χρήματα ίσως να επενδύονται στη διακίνηση του "κχατ", φυτού από το οποίο παράγεται ένα μαλακό ναρκωτικό, με επίδραση παρόμοια με της αμφεταμίνης.

Οι κάτοικοι της Πούντλαντ λένε ότι οι περισσότεροι πειρατές είναι γνωστοί σχεδόν σε όλους, καθώς οι πιο πλούσιοι από αυτούς έχουν χτίσει παραθαλάσσια μέγαρα, οδηγούν υπερπολυτελή αυτοκίνητα και παντρεύονται περισσότερες γυναίκες.

ΥΓ Το πολεμικό μας πλοίο "Θεμιστοκλής" πήγε στα νερά του κόλπου του Άντεν για περιπολίες, όμως δεν μπόρεσε να αποτρέψει το ρεσάλτο σε ένα ελληνικό φορτηγό πλοίο.

ΑΠΕ-ΜΠΕ, Reuters

GM δεν σημαίνει πλέον General Motors

«Κάποτε από τα αρχικά GM καταλάβαινες Genaral Motors, τώρα καταλαβαίνεις Great Misery, μεγάλη μιζέρια» κυκλοφορεί ως αστείο στις ΗΠΑ, αλλά τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Η εταιρεία προειδοποιεί πως αν μέχρι το τέλος του χρόνου δεν έρθει οικονομική βοήθεια από την Ουάσινγκτον, θα καταρρεύσει. Μέχρι και δυο εκατομμύρια θέσεις εργασίας κινδυνεύουν. Και σε δύσκολη θέση δεν βρίσκεται μόνο η Genaral Motors αλλά και η Chrysler και η Ford.

Ο Ομπάμα βλέπει με καλό μάτι την τοποθέτηση ενός επιτετραμμένου για την αυτοκινητοβιομηχανία καθώς και ένα πακέτο σωτηρίας πολλών εκατομμυρίων, το οποίο όμως σε αντάλλαγμα θα εγγυάται τις θέσεις εργασίας.

Θα αντέξει η GM έως ότου αναλάβει τα καθήκοντά του ο Ομπάμα στις 20 Ιανουαρίου; Ο οικονομικός αναλυτής Αλεξ Τέιλορ είναι αισιόδοξος: «Το Κογκρέσο και ο Ομπάμα θα ασκήσουν τόσο μεγάλη πίεση στην κυβέρνηση Μπους που τελικά μάλλον θα κυλήσουν καλά τα πράγματα για την Genaral Motors», που ζητά και από άλλες κυβερνήσεις, όπως η γερμανική, εγγυήσεις για τα δάνεια των θυγατρικών της, έτσι ώστε να αποφευχθεί ένα πιθανό «πάγωμα» των πιστώσεων.

Το διευθυντικό στέλεχος της Deutsche Bank Νόρμπερτ Βάλτερ συνιστά πάντως προσοχή: «Θα πρέπει να είναι κανείς ιδιαίτερα προσεκτικός, ώστε μια κρατική βοήθεια με χρήματα των φορολογουμένων να μην διατεθούν σε χρεοκοπημένες εταιρείες, με αποτέλεσμα να μην διατηρηθούν ούτε οι θέσεις εργασίας στην OPEL, ούτε να βοηθήσουμε τους ευρωπαίους καταναλωτές».

Deutsche Welle

Το επόμενο Bretton Woods (άρθρο Νομπελίστα Οικονομίας)

Ο κόσμος διολισθαίνει σε μία διεθνή οικονομική επιβράδυνση, πιθανότατα τη βαθύτερη από τη Μεγάλη Ύφεση. Η κρίση αυτή φέρει τη σήμανση «made in America» από πολλές απόψεις. Η Αμερική εξήγαγε τις «τοξικές» υποθήκες στον υπόλοιπο κόσμο στη μορφή εξασφαλισμένων με ενεργητικό τίτλων. Η Αμερική εξήγαγε την απορρυθμιστική φιλοσοφία της ελεύθερης αγοράς, η οποία- όπως πλέον παραδέχεται και ο αρχιερεύς της, Άλαν Γκρίνσπαν- ήταν εσφαλμένη.

Η Αμερική εξήγαγε την κουλτούρα της εταιρικής ανευθυνότητας, τις μη διαφανείς οψιόν μετοχών, που ενθαρρύνουν τη στρεβλή λογιστική, η οποία και έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο σε αυτή την κρίση, όπως και παλαιότερα στα σκάνδαλα των Enron και Worldcom. Και, τέλος, η Αμερική εξήγαγε την οικονομική επιβράδυνση.

Η κυβέρνηση Μπους κατέληξε τελικά να κάνει αυτό, που πρότειναν οι οικονομολόγοι εδώ και καιρό- να τροφοδοτήσει με κεφάλαια τις τράπεζες. Λένε όμως ότι ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες και ο υπουργός Οικονομίας, Χένρι Πόλσον, μάλλον βάλθηκε να το επιβεβαιώσει. Βρήκε όπως φαίνεται έναν τρόπο να ενισχύσει την κεφαλαιακή βάση των τραπεζών, κατά τρόπο, που δεν τις καθιστά πιο πρόθυμες να δανείσουν.

Και μάλιστα το έκανε με όρους πολύ χειρότερους για το κράτος, από εκείνους, που πέτυχε ο Βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν (για να μην αναφέρουμε τους όρους, που πέτυχε ο Γουόρεν Μπάφετ για να τοποθετήσει πολύ λιγότερα κεφάλαια σε μία από τις πιο υγιείς επενδυτικές τράπεζες της Αμερικής, την Goldman Sachs. Οι τιμές των μετοχών αποκαλύπτουν ότι οι επενδυτές πιστεύουν πως εξασφάλισαν μία πραγματικά καλή συμφωνία.

Ένας λόγος να ανησυχούμε πολύ για την κακή αυτή συμφωνία είναι ότι οι Αμερικανοί φορολογούμενοι βαρύνονται με το διογκούμενο εθνικό χρέος. Ακόμη και πριν τη χρηματοπιστωτική κρίση, το αμερικανικό εθνικό χρέος αναμενόταν να αυξηθεί από τα 5,7 τρισ. δολ. το 2001 σε περισσότερα από 9 τρισ. δολάρια φέτος.

Το έλλειμμα φέτος θα προσεγγίσει το μισό τρισεκατομμύριο δολάρια. Την επόμενη χρονιά θα είναι ακόμη μεγαλύτερο, καθώς θα βαθαίνει η οικονομική κρίση. Η Αμερική έχει ανάγκη από ένα πακέτο «τόνωσης» της ανάπτυξης. Αλλά οι υπέρμαχοι του δημοσιονομικού συντηρητισμού στη Wall Street (ναι, οι ίδιοι άνθρωποι, που ευθύνονται για την κρίση) θα ζητούν τώρα μείωση του ελλείμματος. (θυμίζοντας τον Άντριου Μέλον την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης).

Τώρα η κρίση έχει επεκταθεί, κυρίως στις αναδυόμενες αγορές και σε μικρότερο βαθμό στις αναπτυσσόμενες χώρες. Είναι εντυπωσιακό ότι, η Αμερική, με όλα της τα προβλήματα, εξακολουθεί να θεωρείται το πιο ασφαλές καταφύγιο για να τοποθετήσει κάποιος τα χρήματά του.

Μάλλον δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός, καθώς παρά τα όσα αναφέραμε η εγγύηση της αμερικανικής κυβέρνησης έχει μεγαλύτερη αξιοπιστία από την εγγύηση της όποιας χώρας του τρίτου κόσμου.

Καθώς η Αμερική απορροφά τις αποταμιεύσεις ολόκληρου του κόσμου για να αντιμετωπίσει τα δικά της προβλήματα και η ανταμοιβή κινδύνου (risk premium) έχει εκτιναχθεί στα ύψη, καθώς το παγκόσμιο προϊόν, εμπόριο και οι τιμές των εμπορευμάτων μειώνονται, οι αναπτυσσόμενες χώρες τα εμπόδια για τις αναπτυσσόμενες χώρες πληθαίνουν. Ορισμένες- αυτές με τα τεράστια εμπορικά ελλείμματα πριν ακόμη ξεσπάσει η κρίση, με τα διογκούμενα χρέη, και με τους στενούς εμπορικούς δεσμούς με τις ΗΠΑ- πιθανότατα θα είναι σε πιο δεινή θέση από τις άλλες.

Από την άλλη όσες χώρες δεν προέβησαν σε πλήρη απελευθέρωση των αγορών κεφαλαίου και χρηματοπιστωτικών αγορών, όπως η Κίνα, θα χαίρονται, που δεν ακολούθησαν τις παροτρύνσεις του Πόλσον και του αμερικανικού υπουργείου Οικονομίας.

Πολλές χώρες ήδη στρέφονται στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για βοήθεια. Υπάρχει ανησυχία ότι το ΔΝΤ σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις, θα επιστρέψει στις παλιές αποτυχημένες συνταγές: περιοριστική δημοσιονομική και νομισματική πολιτική, που θα πετύχει μόνο να οξύνει τις παγκόσμιες ανισότητες.

Την ώρα που οι ανεπτυγμένες χώρες θα εφαρμόζουν πολιτικές σταθεροποίησης, οι αναπτυσσόμενες θα δεσμεύονται σε αποσταθεροποιητικές πολιτικές, χάνοντας έτσι το κεφάλαιο, την περίοδο που το χρειάζονται περισσότερο.

Πριν από δέκα χρόνια, κατά τη χρηματοπιστωτική κρίση της Ασίας, είχαν γίνει πολλές συζητήσεις για την ανάγκη μεταρρύθμισης της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής αρχιτεκτονικής. Πολύ λίγα, όπως είναι σήμερα προφανές, έγιναν. Τότε πολλοί πίστευαν ότι οι μεγαλεπίβολοι στόχοι συνιστούσαν εσκεμμένη προσπάθεια να καθυστερήσει η πραγματική μεταρρύθμιση: όσοι είχαν πετύχει υπό το παλαιό σύστημα, ήξεραν ότι η κρίση θα παρέλθει, και μαζί με αυτά και τα αιτήματα για μεταρρύθμιση. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο.

Ίσως έχει φτάσει η κατάλληλη στιγμή για ένα νέο Μπρέτον Γουντς. Οι παλαιοί οργανισμοί έχουν αναγνωρίσει την ανάγκη μεταρρύθμισης, αλλά διακρίνονται από ακινησία. Δεν έκαναν τίποτα για να αποτρέψουν τη σημερινή κρίση. Και υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες ως προς την ικανότητά τους να απαντήσουν στην κρίση, τώρα που ξέσπασε.

Χρειάστηκε να περάσουν 15 χρόνια και ένας παγκόσμιος πόλεμος ώστε η διεθνής κοινότητα να ενώσει τις δυνάμεις της και να αντιμετωπίσει τις αδυναμίες του χρηματοοικονομικού συστήματος, που συνέβαλε στη Μεγάλη Ύφεση. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα καθυστερήσουμε τόσο πολύ αυτή τη φορά: δεδομένης της παγκόσμιας αλληλεξάρτησης, το κόστος θα είναι υπερβολικά υψηλό.

Αλλά, ενώ οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία είχαν την κυριαρχία στο παλιό Μπρέτον Γουντς, το σημερινό παγκόσμιο τοπίο είναι αισθητά διαφορετικά. Ομοίως οι παλαιοί θεσμοί του Μπρέτον Γουντς είχαν δημιουργηθεί βάσει μία σειράς οικονομικών δογμάτων, που σήμερα έχουν αποτύχει όχι μόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά και στην καρδιά του καπιταλισμού.

Η επικείμενη παγκόσμια σύνοδος πρέπει να αντιμετωπίσει τις νέες αυτές πραγματικότητες, εάν θέλει να εργαστεί αποτελεσματικά στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός πιο σταθερού και δίκαιου παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματος.

ΤΖΟΖΕΦ ΣΤΙΓΚΛΙΤΖ*

*Ο κ. Τζόζεφ Στίγκλιτζ είναι καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Tιμήθηκε με το Νόμπελ Οικονομίας το 2001.

Plastic "american dream"

Μετά την κατάρρευση της αγοράς ακινήτων στις ΗΠΑ, έτοιμη να σκάσει και η φούσκα των πιστωτικών καρτών. Tα χρέη των Αμερικανών προς τις τράπεζες από το πλαστικό χρήμα κυμαίνονται στο ένα τρισεκατομμύριο δολάρια.

Οικονομολόγοι κάνουν λόγο για μία νέα γενιά που την αποκαλούν «οι σχεδόν χρεοκοπημένοι».

«Πίστευα ότι θα χάναμε το σπίτι μας», λέει η Φελίς Χόφμαν, που έχει γλιτώσει ήδη τρεις φορές τον πλειστηριασμό του σπιτιού της. Τα χρέη της από τις πιστωτικές κάρτες ξεπερνούν τα 50.000 δολάρια, ενώ από το στεγαστικό δάνειο τα 350.000 δολάρια. Με το ειδικό πρόγραμμα του Ρόμπερτ Μάνινγκ, η τράπεζα είναι διατεθειμένη να τις χαρίσει τα υπόλοιπα χρέη από την πιστωτική, όταν η Φελίς αποπληρώσει το 37% των υποχρεώσεών της, δηλαδή 18.500 δολάρια. Οσον αφορά το στεγαστικό δάνειο: η δόση μειώθηκε περίπου στο μισό, από 3.000 στα 1.700 δολάρια. Αυτή είναι και η βασική αρχή του προγράμματος Μάνινγκ: η «συμβιβαστική διάθεση εκ μέρους των τραπεζών», όπως λέει ο οικονομολόγος, που το πρόγραμμά του εφαρμόζεται σε αρκετές αμερικανικές πολιτείες. Βασική αρχή οι ευνοϊκοί όροι για την αποπληρωμή. Βάσει του εισοδήματος και των πάγιων εξόδων υπολογίζεται η δόση που μπορεί να πληρώνει ο ενδιαφερόμενος. Στόχος να αποφευχθεί η ιδιωτική πτώχευση και να αποπληρωθεί τουλάχιστον ένα μέρος του δανείου προς την τράπεζα.

(Deutsche Welle)

Η Συμφωνία στο μυθικό Bretton Woods υπό .... αναθεώρηση και αίρεση

Τον Ιούλιο του 1944 εκπρόσωποι 44 χωρών συγκεντρώθηκαν στο Μπρέτον Γουντς. Συνολικά 168 συμμετέχοντες και μόλις μία συμμετέχουσα συμμετείχαν στην κορυφαία αυτή στιγμή για την παγκόσμια οικονομία.

Επανασχεδίασαν τη νομισματική τάξη πραγμάτων, δημιούργησαν την πρώτη πολυεθνική τράπεζα για τη μεταπολεμική ανοικοδόμηση και ανάπτυξη των κρατών, αναδιοργάνωσαν το διεθνές χρηματοοικονομικό σύστημα. Το Μπρέτον Γουντς έχει λάβει μυθικές διαστάσεις, λόγω της σημερινής πιστωτικής φούσκας και της ανάγκης πολυμερούς συνεργασίας.

Το ερχόμενο Σάββατο οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων του G20 θα επιχειρήσουν να βάλουν τις βάσεις για την αναμόρφωση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, προκειμένου να αποφευχθούν στο μέλλον εκπλήξεις, σαν και αυτή που βιώνουμε αυτές τις ημέρες. Ο πρόεδρος της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, «θέλει να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού», κάτι στο οποίο φέρεται να διαφωνεί η Ουάσινγκτον.

Στην ουσία πρόκειται για το ενδεχόμενο μιας παγκόσμιας μετατόπισης ισχύος.

«Τα πράγματα δεν θα αλλάξουν από τη μια ημέρα στην άλλη. Χρειάστηκαν δυο χρόνια για τη συμφωνία του Μπρέτον Γουντς. Πολλοί μιλούν για ένα δεύτερο Μπρέτον Γουντς. Αυτό ακούγεται καλά, όμως δεν πρόκειται να υπάρξει μια δεύτερη διεθνής συμφωνία», τονίζει ο γενικός διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου,Ντομινίκ Στρος-Καν σε συνέντευξή του στους Financial Times.

«Η παγκόσμια οικονομική διάσκεψη δεν μοιάζει καθόλου με το Μπρέτον Γουντς. Αντίθετα: η διάσκεψη στην Ουάσιγκτον των G20 συγκλήθηκε βεβιασμένα, χωρίς σαφή ημερήσια διάταξη, χωρίς ενιαίες αναλύσεις για την κρίση και επιπλέον με τις ΗΠΑ σε μεταβατική φάση, ανάμεσα σε δύο προέδρους» υπογραμμίζει η γαλλική εφημερίδα Le Monde:

«Τι μπορούμε υπ' αυτές τις συνθήκες να προσδοκούμε; Ασφαλώς όχι πολλά για το άμεσο, δηλαδή για την ύφεση... Η συζήτηση για τις άμεσες οικονομικές προτεραιότητες θα πρέπει μάλλον να αναμένεται στις αρχές του 2009».

Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι δεν θα πρέπει η διεθνής κοινότητα να επιδιώξει μία νέα συμφωνία, όσο κι οι χρηματιστηριακές αγορές αντιμετωπίζουν με καχυποψία την επικείμενη σύνοδο.

Ο David Resler, επικεφαλής οικονομολόγος της Nomura Securities λέει σχετικά: «Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι συνιστά αναγκαία κίνηση η σύγκληση μιας τέτοιας συνόδου. Και αυτό γιατί δημιουργεί ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Δεν πρόκειται να δούμε σημαντικά αποτελέσματα».

Αλλά και οι αναδυόμενες χώρες, για τις οποίες ο καπιταλισμός συνιστά ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία τους, δεν ενθουσιάζονται καθόλου στην ιδέα μιας διεθνούς οικονομίας υπό κηδεμονία. Φοβούνται πως η ρύθμιση θα επηρεάσει αρνητικά την ανάπτυξή τους.

από το εξώφυλλο των πλαστών ΝΥ Times που κυκλοφόρησε και έλεγε ότι σταματάει ο πόλεμος στο ΙΡΑΚ και στα εσώφυλλα ότι παραπέμπεται ο Μπους στο Διεθνές Δικαστήριο

(Ναυτεμπορική)

Ευριπίδης ....επίκαιρος όσο ποτέ

Οι Γερμανοί ανακαλύπτουν εκ νέου τον Ευριπίδη, τον ποιητή της κρίσης, και όχι μόνο στις θεατρικές σκηνές. Ο ιστορικός εκδοτικός οίκος de Greuter ξεκίνησε μια σειρά με εκδόσεις δίγλωσσες, στα αρχαία ελληνικά και τα γερμανικά, με μακρά εισαγωγή και πλούσιο σχολιασμό. Οι δύο πρώτοι τόμοι, Ευριπίδης: η Άλκηστις και η Εκάβη. Εικόνες μιας κοινωνίας που ωριμάζει μέσα από τις κρίσεις, εικόνες ηρώων που προχωρούν μέσα από συμπληγάδες.

Ο Martin Hose στο βιβλίο «Ευριπίδης. Ο ποιητής των παθών» εξιστορεί πως η θεατρική γραφή πειραματιζόταν και άλλαζε, καθώς προχωρούσε και ο Πελοποννησιακός πόλεμος και άλλαζαν τα δεδομένα και διαφοροποιούνταν τα παθήματα της πόλης και των ανθρώπων.

οι 1680 απολυμένοι της Nissan στην Ισπανία δεν διαφέρουν από τους δικούς μας του Λαναρά

Δεν είναι όλα αυτά χιλιογραμμένα; Τι προσφέρει η αναψηλάφηση; Μια νέα αναμέτρηση με το γνωστό, η τραγωδία ως σπουδή των αντιφάσεων της ζωής που μας αφορά άμεσα, απαντά η εφημερίδα Berliner Zeitung «Ολες αυτές οι μελέτες ισοδυναμούν με μια νέα καταγραφή, με μια νέα καταμέτρηση του γνωστού. Και δικαιολογημένα, γιατί το γνωστό δεν έχει γνωσθεί ποτέ πλήρως, αν δεν έχει κατανοηθεί μέσα στις αντιφάσεις του. Ζούμε σε ένα παρόν που με την τρέχουσα διεθνή χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση μαθαίνει ότι τα παραμύθια, που διηγείται στον εαυτό του ο καπιταλισμός, και η ιεραποστολική πίστη στην προοδευτικότητα των δυτικών κοινωνιών, όλα αυτά είναι μονόφθαλμα. Αυτό το σήμερα στρέφεται έχοντας αυτή την επίγνωση στην κεντρική ρίζα της καταγωγής του, την αρχαία Ελλάδα. Ξανακοιτάει πίσω του και το εξαγόμενο; - Είμαστε γέννημα-θρέμμα αντιφάσεων».

H Ευρώπη κάνει ορθοπεταλιές

Δημοτικά ποδήλατα !!!! ..... για το κυκλοφοριακό

Τα προγράμματα δανεισμού ποδηλάτων έχουν εξαπλωθεί σε δεκάδες ευρωπαϊκές πόλεις, σε βαθμό που κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί και σε μέρη όπου η ποδηλασία ήταν κάθε άλλο παρά δημοφιλής.

Στα προγράμματα δανεισμού δεν συμπεριλαμβάνεται μόνο το πρόγραμμα Vélib' του Παρισιού με τα 20.000 ποδήλατα, αλλά και άλλα δημοφιλή προγράμματα χιλιάδων ποδηλάτων σε πόλεις όπως η Βαρκελώνη και η Λιόν. Αντίστοιχα προγράμματα εφαρμόζονται επίσης στην Παμπλόνα της Ισπανίας, στη Ρεν της Γαλλίας και στο Ντύσελντορφ της Γερμανίας. Ακόμη και στη Ρώμη, όπου τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια δυσκολεύουν το πετάλι, ξεκίνησε πρόσφατα ένα μικρό δοκιμαστικό πρόγραμμα, το Roma-n-Bici, που αναμένεται να επεκταθεί σύντομα.

Η επιτυχία των καινούργιων αυτών προγραμμάτων οφείλεται εν μέρει και στην τεχνολογία. Με τη βοήθεια έξυπνων ηλεκτρονικών καρτών, οι ποδηλάτες μπορούν να παραλάβουν και να παραδώσουν το ποδήλατο σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα σε εκατοντάδες σημεία, με το τίμημα της ενοικίασης να χρεώνεται απευθείας στον τραπεζικό τους λογαριασμό. Στη Γερμανία και την Αυστρία τα μέλη λαμβάνουν στο κινητό τους τηλέφωνο έναν κωδικό με τον οποίο ξεκλειδώνουν τα ποδήλατα.

Το αντίστοιχο πρόγραμμα που επεκτείνεται στη Βαρκελώνη είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα των λεγόμενων «προγραμμάτων τρίτης γενιάς» που βασίζονται κατά κύριο λόγο στην τεχνολογία. Οι πελάτες αγοράζουν μια ετήσια συνδρομή έναντι περίπου 24 ευρώ και προμηθεύονται μια έξυπνη κάρτα με την οποία παραλαμβάνουν το ποδήλατο από έναν αυτοματοποιημένο χώρο αποθήκευσης. Το πρώτο 30λεπτο είναι δωρεάν ενώ στη συνέχεια χρεώνονται 30 λεπτά ανά μισάωρο. Τα ποδήλατα πρέπει να επιστραφούν εντός δύο ωρών, διαφορετικά απενεργοποιείται η έξυπνη κάρτα τους, ωστόσο, μπορούν να επιστρέψουν το ποδήλατο σε οποιαδήποτε σταθμό του δικτύου.

Αξιωματούχοι από τη Λιόν, της πρώτης πόλης που εφάρμοσε μαζικό πρόγραμμα δανεισμού ποδηλάτων υψηλής τεχνολογίας, εκτιμούν ότι το πρόγραμμα έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα κατά 8.000 τόνους μετά την εφαρμογή του το 2005. Πάνω απ’ όλα, όμως, έχει αλλάξει ριζικά η φυσιογνωμία της πόλης.

Εξώθηση στα όρια του ενστίκτου αυτοσυντήρησης

Ύστερα από δύο εβδομάδες περιπλάνησης στη θάλασσα, χωρίς φαγητό και νερό οι επιζήσαντες λαθρομετανάστες ενός μικρού, ξύλινου πλοιαρίου, πήραν τη δύσκολη απόφαση να φάνε ένα συνεπιβάτη τους, που μόλις είχε πεθάνει από την πείνα και την εξαθλίωση.

Ο Γκριγκόριο Μαρία Μαριζάν και τέσσερις ακόμα, ήταν οι μόνοι που επέζησαν, σε σύνολο 33 ανθρώπων, οι οποίοι πλήρωσαν 1.800 δολάρια έκαστος, για να ταξιδέψουν από τον Άγιο Δομίνικο έως το Πουέρτο Ρίκο, σε αναζήτηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης.

Τα ταξίδι τους όμως, που ξεκίνησε στις 17 Οκτωβρίου, μετατράπηκε σε εφιάλτη, όταν ξαφνικά σταμάτησαν να λειτουργούν και οι δύο μηχανές του σκάφους. Επιπλέον, χωρίς κανείς να ξέρει πώς, εξαφανίστηκε ο καπετάνιος. Έτσι, 33 άνθρωποι έμειναν στο έλεος του Θεού, χαμένοι στο «πουθενά».

Αρχικά, προσπάθησαν να επιβιώσουν, πίνοντας θαλασσινό και βρόχινο νερό. Πεινασμένοι και πλήρως αφυδατωμένοι, πέθαινε ο ένας μετά τον άλλο. Όσοι έμεναν «πίσω», περίμεναν 15 με 20 λεπτά, μέχρι να τους πετάξουν στη θάλασσα.

Μέχρι που το ένστικτο της επιβίωσης, δεν τους άφησε άλλη επιλογή από το να φάνε ένα συνάνθρωπό τους. «Κόψαμε μέρος από το πόδι και το στήθος του», παραδέχεται ο Μαρία Μαριζάν στο Associated Press. «Κόβαμε μικρά κομμάτια και τα καταπίναμε σαν χάπια. Είχε τη γεύση βοδινού, σχεδόν την ίδια». Η ειρωνεία, ότι μία μέρα μετά, τους εντόπισε η αμερικανική ακτοφυλακή και τους έσωσε. Μαζί με τον Μαριζάν, ήταν ο αδερφός του, ένας πατέρας με το γιο του και μία γυναίκα, η οποία όμως εξέπνευσε στο νοσοκομείο.

Δεν είναι η πρώτη φορά, που άνθρωποι αναγκάστηκαν να γίνουν καννίβαλοι για να επιβιώσουν. Το 1972 οι επιζήσαντες ενός αεροπορικού δυστυχήματος στις Άνδεις, έφαγαν τους νεκρούς συνεπιβάτες τους. Η συγκλονιστική ιστορία έγινε ταινία το 1993 με τίτλο «Alive».

Ποια κράτη είναι πιο επικίνδυνα για φαλιμέντο?

Αυτός είναι ο πίνακας επικινδυνότητας χρεοκοπίας κρατών που συνέταξε στο πρόσφατο παρελθόν η Merrill Lynch (μετά τη χρεωκοπία της Ισλανδίας). Ο πίνακας συντάχθηκε με βάση την εξέταση των μεγαλύτερων παραγόντων κινδύνου που έχουν επιπτώσεις στις χώρες σήμερα: χρηματοδοτικό έλλειμμα τρέχοντος λογαριασμού, συναλλαγματικά αποθέματα /βραχυπρόθεσμο εξωτερικό χρέος αναλογία, αναλογία εξαγωγών /ΑΕΠ, ιδιωτική πίστωση/ΑΕΠ , ιδιωτική πιστωτική αύξηση, δάνεια/καταθέσεις. Και όπως μπορείτε να δείτε, τα αποτελέσματα φαίνονται να κάνουν τη Νιγηρία την ασφαλέστερη χώρα στον κόσμο, με την Κολομβία, την Αίγυπτο, και τη Ρωσία επίσης στη λίστα χαμηλού κινδύνου . Εν τω μεταξύ, η Ελβετία είναι η δεύτερος πιο επισφαλής χώρα στον κόσμο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να κινήσετε τα τραπεζικά σας προϊόντα προς τη Νιγηρία, φυσικά. Αλλά σημαίνει ότι το ελβετικό φράγκο και οι Ελβετικές τράπεζες δεν είναι πλέον τα πιο ασφαλή λιμάνια για αυτή την κρίση του 21ου αιώνα, σε αντίθεση με το ότι ήταν για τον μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα τα αποθησαυριστικά σημεία των εχόντων....... αυτά για αυτούς που σχεδιάζουν να πάρουν ή πήραν δάνεια με ρήτρα ελβετικού φράγκου....... ή έχουν τα λεφτά τους στη Ζυρίχη.
Ένα άλλο αξιοσημείωτο της λίστας είναι ότι η Ευρωζώνη είναι υψηλότερου κινδύνου από ΗΠΑ και Βρετανία ενώ Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία βρίσκονται ψηλότερα. Έκπληξη η Σουηδία που βρίσκετε τόσο ψηλά στην επικινδυνότητα, ενώ της Αυστραλίας τρίζει η καρέκλα, λέτε να έρθουν μετανάστες από την Αυστραλία στην Ελλάδα μας

ΟΜΠΑΜΑ ένας ασυνήθιστος πρόεδρος σε μια ασυνήθιστη εποχή

Πέρυσι τέτοια εποχή, υπολείπονταν 33 μονάδες της Χίλαρι Κλίντον και τα μέσα ενημέρωσης ήταν έτοιμα να ανακηρύξουν την τελευταία, υποψήφια των Δημοκρατικών για την προεδρία.

Επί ένα χρόνο υπόσχεται αλλαγή. Στην πραγματικότητα ενσαρκώνει την ελπίδα, γιατί με τα ασυνήθιστα, προσωπικά του βιώματα προσωποποιεί το αμερικανικό όνειρο.

«Η μητέρα μου γεννήθηκε στην καρδιά της Αμερικής. Ο πατέρας μου ήταν βοσκός στην Κένυα, ο παππούς μου μάγειρας και υπηρέτης των Βρετανών», που εξαφανίστηκε σε μια βρετανική εκδοχή του Γκουαντάναμο. Γύρω τους, 50.000 Κενυάτες σφαγιάζονταν από τους Βρετανούς στην προσπάθεια των τελευταίων να καταστείλουν την αντίσταση. Ο πατήρ του Ομπάμα διέφυγε όταν μέλη κάποιας αμερικανικής οργάνωσης πρόσεξαν ότι ήταν έξυπνος και τον βοήθησαν να κάνει αίτηση για σπουδές στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Όταν ο Ομπάμα ήταν δύο ετών, ο πατέρας τούς εγκατέλειψε. Η μια του γιαγιά είδε να καίνε το σπίτι της οι αποικιοκράτες. Η άλλη, που απεβίωσε την παραμονή των εκλογών, έτρεχε στις 6.30 κάθε πρωί για να προλάβει το λεωφορείο που θα την πήγαινε στη δουλειά της, μια τράπεζα της Χαβάης.

Ο Ομπάμα πήγε σχολείο (φωτογραφία) στη Τζακάρτα -η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε για σύντομο χρονικό διάστημα έναν Ινδονήσιο-, επέστρεψε στη Χονολουλού, σπούδασε στο Χάρβαρντ, εργάστηκε ως οργανωτής κοινότητας στο Σικάγο, νυμφεύτηκε τη Μισέλ, εξελέγη στη Γερουσία το 2004 και τέσσερα χρόνια μετά προσέφερε στους Αφροαμερικανούς την ευκαιρία να αποκτήσουν τον πρώτο μαύρο πρόεδρο και στους λευκούς τη δυνατότητα να ξεπεράσουν τις φυλετικές διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος.

Ποτέ άλλοτε στις ΗΠΑ δεν ήταν τόσο διαδεδομένη η άποψη ότι πρέπει η Αμερική να προχωρήσει σε εθνική συμφιλίωση, πριν να προβάλλει στον κόσμο το πρότυπό της.

Να συμφιλιωθεί με τον εαυτό της και μετά με τον κόσμο. Μια αλλαγή εποχής με πολιτισμικές και πολιτικές συνέπειες και πέραν των συνόρων των ΗΠΑ.

Αυτό που ξεκίνησε σαν ψίθυρος έγινε μια φωνή, μια ευφορία, μία «Ομπαμα-μάνια» και τον οδήγησε στην θέση του "πλανητάρχη". Κατάφερε στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας να αρθρώσει την ιδέα μιας καλύτερης Αμερικής.

Αυτό έχει εν μέρει σχέση και με την προσωπική ιστορία του Μπάρακ Ομπάμα. «Ναι, μπορούμε», «Το όνειρο», «Η αλλαγή που χρειαζόμαστε», «Είμαστε εκείνοι που όλοι περιμέναμε». Από τις 20 Ιανουαρίου 2009, το όραμα πρέπει να γίνει έργο ....... για μια Αμερική που πρέπει να μάθει να συζητάει με τους διεθνείς εταίρους της και να σέβετε περισσότερο το περιβάλλον.

ΜΠΑΡΑΚ ΟΜΠΑΜΑ .... σε δύσκολα προβλήματα για δυνατούς λύτες

Με ένα δημόσιο χρέος που υπερβαίνει τα 10 τρισ. δολ., με ένα εθνικό σύστημα υγείας στα πρόθυρα της κατάρρευσης και με το ποσοστό των ανέργων να αυξάνεται, οι Αμερικανοί αντικρίζουν το μέλλον με ανησυχία. Γι' αυτό και προσήλθαν μαζικά στις κάλπες καταρρίπτοντας ρεκόρ συμμετοχής. Η εκλογή είναι ιστορική. Σήμερα, είναι «μια άλλη ημέρα». Ο 44ος πρόεδρος των ΗΠΑ βρίσκεται αντιμέτωπος με την πιο δύσκολη αποστολή που είχε τα τελευταία 60 χρόνια πρόεδρος.
Οι Αμερικάνοι ψήφισαν σ'αυτές τις εκλογές έχοντας στο νου τους μόνο το πρόβλημα της οικονομίας τους (62%) ..... ενώ το ΙΡΑΚ και η τρομοκρατία υποβαθμίστηκαν πολύ και αποτελούν μόνο το 9% ...... έτσι εύκολα ξεχάστηκε η 11/9 .......

Όπως είπε ένας οξυδερκής παρατηρητής της αμερικανικής πραγματικότητας, «μια μεγάλη δημοκρατική επανάσταση λαμβάνει χώρα ανάμεσά μας. Αλλά η συμμετοχή δεν φτάνει. Πρέπει να διδαχθεί η δημοκρατία, πρέπει να καθαρθούν τα ήθη, πρέπει να προσαρμοστεί η διακυβέρνηση στις εποχές και στους τόπους, η τροποποίησή της ανάλογα με τις συνθήκες και τους ανθρώπους αποτελεί το πρώτο καθήκον που επιβάλλεται σ' εκείνους που διευθύνουν την κοινωνία».Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Αλέξις ντε Τοκβίλ, και τις παραπάνω παρατηρήσεις τις έγραψε το 1835.

Σενάρια του κυβερνητικού σχήματος του ΟΜΠΑΜΑ

Συζήτηση για το πώς θα στελεχωθεί η επόμενη κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών είναι ένα παλιό παιχνίδι στην Ουάσινγκτον. Και οι προβλέψεις σχεδόν πάντα διαψεύδονται. «Αυτοί που μιλούν δεν γνωρίζουν. Κι αυτοί που γνωρίζουν δεν μιλούν».

Καλώς ή κακώς, κανείς αναλυτής δεν ασχολείται με την κυβέρνηση που θα σχηματίσει ο Μακέιν στην περίπτωση που νικήσει. Ο ίδιος ο Ομπάμα, που οι πιθανότητες νίκης του ανέρχονται τώρα σε 89,2% σύμφωνα με το Intrade (την ιστοσελίδα των στοιχημάτων), αποφεύγει οποιαδήποτε συζήτηση για τα στελέχη με τα οποία θα συνεργαστεί. Οι σύμβουλοί του όμως, που μόνο για την εξωτερική πολιτική φτάνουν τους 300, έχουν επιτρέψει να κυκλοφορήσουν ορισμένα σενάρια.

Με επικεφαλής τον Τζον Ποντέστα, πρώην προσωπάρχη του Λευκού Οίκου επί Κλίντον, η ομάδα του υποψηφίου των Δημοκρατικών εργάζεται από τον περασμένο Αύγουστο για τη συγκρότηση διαφόρων εναλλακτικών σχημάτων.

Αλλά η χρηματοπιστωτική κρίση ανέτρεψε όλα τα δεδομένα. Υψιστη προτεραιότητα του Ομπάμα, εφόσον κερδίσει τις αυριανές εκλογές, είναι τώρα να λάβει μέτρα για την ανόρθωση της οικονομίας. Κατά συνέπεια, τα περισσότερα σενάρια που κυκλοφορούν αφορούν το όνομα του επόμενου υπουργού Οικονομικών. Μεταξύ των ονομάτων που αναφέρονται περισσότερο είναι ο Λόρενς Σάμερς, τελευταίος υπουργός Οικονομικών του Κλίντον, ο Τίμοθι Γκάιτνερ, διοικητής της Fed της Νέας Υόρκης, και ο Πολ Βόλκερ, πρώην διοικητής της Fed και από τους βασικούς συμβούλους του Ομπάμα.

Ο Βόλκερ είναι 80 ετών και, αν επιλεγεί, θα παραμείνει μόνο όσο διαρκεί η κρίση. Στην περίπτωση αυτή, θα έχει ένα νέο αναπληρωτή, όπως είναι ο 47χρονος Γκάιτνερ.

«Το πλεονέκτημα της επιλογής του Βόλκερ είναι ότι έπαιξε ενεργό ρόλο στην προηγούμενη ύφεση που έπληξε την Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του '80», λέει ένας σύμβουλος του Ομπάμα. «Η παρουσία του θα καθησυχάσει τις αγορές».

Ο Ομπάμα έχει δεσμευτεί ότι θα χρησιμοποιήσει τουλάχιστον ένα Ρεπουμπλικανό σε κάποιο ανώτατο αξίωμα για να αποδείξει ότι η κυβέρνησή του δεν θα είναι μονοκομματική. Ο Ρεπουμπλικανός αυτός θα είναι πιθανότατα ο σημερινός υπουργός Αμύνης Μπομπ Γκέιτς, που η μετριοπάθεια και ο επαγγελματισμός του συνόδευσαν μια θητεία ριζικά διαφορετική από εκείνη του Ντόναλντ Ράμσφελντ.

Ο ίδιος ο Γκέιτς, πάντως, εμφανίζεται απρόθυμος να παραμείνει στην Ουάσινγκτον. Άλλοι Ρεπουμπλικανοί που θα μπορούσαν να υπηρετήσουν σε μια κυβέρνηση Ομπάμα είναι ο γερουσιαστής της Νεμπράσκα Τσακ Χέιγκελ, που υπήρξε αντίθετος στον πόλεμο του Ιράκ, και ο γερουσιαστής της Ιντιάνα Ρίτσαρντ Λούγκαρ. Για τον τελευταίο κυκλοφορεί το σενάριο ότι μπορεί να αναλάβει το υπουργείο Εξωτερικών, αλλά η ηλικία του (76) ίσως να αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα.

Αλλοι υποψήφιοι για το State Department είναι ο Τζον Κέρι, που έχασε το 2004 από τον Μπους, και ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, πρώην πρεσβευτής του Κλίντον στα Ηνωμένα Εθνη, ο Στρόουμπ Τάλμποτ, πρώην αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, και Τζον Χάμρι, πρώην αναπληρωτής υπουργός Αμύνης.

Ο θεωρούμενος ως φαβορί για τη θέση του συμβούλου εθνικής ασφαλείας είναι ο Τζιμ Στάινμπεργκ, που υπηρέτησε στην κυβέρνηση Κλίντον, με αναπληρώτριά του τη Σούζαν Ράις.

Και η Χίλαρι; Θα μπορούσε να τής ανατεθεί το καθήκον της προώθησης στη Γερουσία των μεταρρυθμίσεων στον τομέα της υγείας.

Και ο Κόλιν Πάουελ, που ανακοίνωσε την υποστήριξή του προς τον Ομπάμα;

«Το κατά πόσον ο Πάουελ θα αναλάβει ένα επίσημο αξίωμα πρέπει να το συζητήσουμε», τόνισε ο Ομπάμα.

Οσο για τον προσωπάρχη του Λευκού Οίκου, ο πιθανότερος είναι ο Τομ Ντάσλι, πρώην επικεφαλής των Δημοκρατικών στη Γερουσία.

Η Ανατολική Ευρώπη σε κρίση ..... που την στέλνει στην αγκαλιά της Δύσης.

Οι συνέπειες έχουν αρχίσει να γίνονται όλο και πιο εμφανείς στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Χώρες όπως η Ουκρανία ή η Σερβία θα χρειαστεί ίσως να αλλάξουν εκ θεμελίων τη δομή του οικονομικού τους συστήματος.

Θύματα της οικονομικής κρίσης δεν είναι μόνο τράπεζες αλλά και ολόκληρα κράτη. Το μάλλον αντιπαθές στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, ΔΝΤ τις τελευταίες ημέρες γίνεται όλο και πιο περιζήτητο.

Κράτη κάθονται στη σειρά περιμένοντας πακέτα σωτηρίας. Η Ουκρανία θα πάρει ένα πακέτο 13 δισ. ευρώ, η Ουγγαρία 25,1 δισ. δολ. -η μεγαλύτερη αρωγή που έχει λάβει ποτέ αναδυόμενη οικονομία από τότε που άρχισε η κρίση- αλλά ακόμα και η Λευκορωσία δεν διστάζει να ζητήσει βοήθεια.

«Όπως οι περισσότερες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης έτσι και η Λευκορωσία επένδυσε πολλά χρήματα στο εξωτερικό για να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη της. Η Λευκορωσία κατέγραψε πολύ γρήγορους ρυθμούς ανάπτυξης. Πολλά προγράμματα στο εσωτερικό μπόρεσαν να χρηματοδοτηθούν μέσω πιστώσεων, τα χρήματα όμως, προέρχονταν από επενδύσεις στο εξωτερικό», εξηγεί ο οικονομολόγος Βασίλι Αστρόφ.

Ο ειδικός στην οικονομία των χωρών της νοτιοανατολικής Ευρώπης, Βλαντιμίρ Γκλιγκόροφ, μιλάει για τις συνέπειες αυτής της κρίσης: «Θα τα καταφέρουν καλύτερα οι χώρες οι οποίες έχουν ένα ευέλικτο συναλλαγματικό σύστημα και ένα ευρύ φάσμα εξαγωγών. Η ανάπτυξη των εξαγωγών είναι πάρα πολύ σημαντική. Αυτές οι χώρες οφείλουν την ανάπτυξή τους στις πιστώσεις της Δύσης ή στις επενδύσεις στη Δύση, στην οποία καταλήγουν και οι εξαγωγές τους. Εάν πάψει να λειτουργεί το σύστημα στη Δύση τότε θα έχουν προβλήματα.»

Αυτό σημαίνει, πως αν μειωθεί το ενδιαφέρον της Δύσης για εισαγωγές θα καταρρεύσουν οι εξαγωγές τους και η αποδυνάμωση των νομισμάτων τους θα είναι η συνέπεια. Θα πρέπει να επέμβει στη συνέχεια το κράτος για να αποφευχθεί η δραματική αύξηση του πληθωρισμού. Αν συμβεί όμως αυτό, θα παρεμποδιστεί η οικονομική ανάπτυξη. Ένας φαύλος κύκλος. Εάν δεν καταστεί δυνατόν να διατηρηθεί η σταθερότητα του νομίσματος, τότε θα μπορούσε να επιταχυνθεί η ύφεση.

Για τον Βλαντιμίρ Γκλιγκόροφ, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: «Τα περισσότερα προβλήματα θα τα αποκτήσουν οι χώρες που προσπαθούν να κρατήσουν ένα σκληρό νόμισμα και που πρακτικά επιδοτούν τον τομέα της παροχής υπηρεσιών. Αν όμως η πίεση και το έλλειμμα στον τομέα του εξωτερικού εμπορίου είναι μεγάλο, τότε οι περισσότερες βαλκανικές χώρες θα πρέπει να υποτιμήσουν τα νομίσματα τους διαφορετικά δεν θα μπορούν έτσι απλά να πάρουν πιστώσεις.»

Για τους ειδικούς η λύση βρίσκεται στη Δύση. Μια ισχυρή οικονομικά Δύση θα βοηθήσει και τις χώρες των Βαλκανίων.

( Deutsche Welle )