Πολίτες με "ταυτότητα"

H περίφημη παγκοσμιοποίηση, το παγκόσμιο χωριό, στο οποίο ήλπιζαν αφελείς και μη, οι «χρήσιμοι ανόητοι» του Λένιν, αποδεικνύεται μία απόπειρα ισοπέδωσης των παγκόσμιων, παραδεδεγμένων αξιών. Τα πολλά χωριά - κράτη - έθνη δεν θα έχουν τους δικούς τους προέδρους και ηγεσίες, αλλά θα κατευθύνονται φαινομενικά από ένα, ουσιαστικά από μία αόρατη ομάδα, που ελέγχοντας την οικονομία, έχοντας το χρήμα, θα ελέγχει τις χώρες και τις ψυχές μας. Κι αν υπάρχουν χωριά - κράτη - έθνη, ανθεκτικά ισχυρά, που μπορεί να μας δημιουργήσουν προβλήματα, τότε θα τα διαμελίζουμε, θα δημιουργούμε πριγκιπάτα, εύκολα ελεγχόμενα. Κι όσο περισσότερο αποδομείται η ψυχή μιας κοινωνίας, μιας χώρας, που αποτελεί τη μεγάλη οικογένεια, όσο πιο πολύ σπάει ο συνδετικός κρίκος και μάλιστα σε πολλά κομμάτια, τόσο πιο ευάλωτος είναι ο λαός και εύκολη η επιβολή των όποιων λύσεων.

Όταν η παιδεία υποβαθμίζεται και έχει αρχίσει να διαστρεβλώνει το νόημα των αγώνων για τις έννοιες δημοκρατία, ελευθερία, πατρίδα, ανθρώπινα δικαιώματα, τότε όλο και περισσότερο ολισθαίνουμε και αποδεχόμαστε να ζούμε με τις ψευδαισθήσεις και σ’ αυτές τις έννοιες. Έννοιες που μηχανικά τις προβάλλουμε, χωρίς να κατανοούμε τη σημασία τους, το αληθινό περιεχόμενό τους, ταυτισμένο με την πρόοδο και την εξέλιξη, την ανθρώπινη αναγέννηση. Δεν είναι όμως εύκολο, σήμερα, να πείσεις για την αξία των εννοιών αυτών και τις θυσίες που χρειάζονται.

Η συνεχής απαξίωση των όσων μας συνδέουν, ο χλευασμός των αξιών αυτών, στις οποίες βασίσθηκε η χώρα μας σε δύσκολες στιγμές και μεγαλούργησε, η απαξίωση των θεσμών, σε μεγάλο βαθμό από τους ίδιους που τάχθηκαν να τους υπηρετούν, οι κομματικοί στρατοί, που σκόπιμα η πελατειακή σχέση που διατρέχει τον δημόσιο βίο τούς κρατά με την τάση να τους επεκτείνει, οδηγεί σε αδιέξοδα τα νέα ιδίως παιδιά και σε αναξιοπιστία το όλο σύστημα. Η πελατειακή σχέση οδηγεί σε εκτραχηλισμό της κοινωνικής ζωής, σε αποθράσυνση τακτικών και ατάκτων ομάδων, που παρανομούν με την κρατική ανοχή. Λίγοι, όμως, ενοχλούνται απ’ αυτό και όλος ο αγώνας έγκειται στο να ενταχθούν όλο και πιο πολλοί, ως μόνη ελπίδα τακτοποίησης στο Δημόσιο. Καθιστάμενοι έτσι όμηροι.

Αυτή είναι λίγο πολύ η πραγματικότητα σήμερα, όπως εμφανίζεται. Υγιείς δυνάμεις υπάρχουν, μη έχοντας όμως δυνατότητα προβολής από τα ΜΜΕ, συνασπίζονται, οργανώνονται και μυούνται σε μία άλλη λογική. Στη λογική της επανασύνδεσης, της αλληλοϋποστήριξης στην υπεράσπιση της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της στήριξης των θεσμών, της πατρίδας. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, αυτή η λέξη ήταν ξεχασμένη και σπάνια αναφερόταν.

Ακουγόταν όμως συχνά από πατριδοκάπηλους και θιασώτες του πολιτικαντισμού, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωσή της εννοιολογικά και ουσιαστικά, και περαιτέρω συνέπεια την αποδόμησή της. Οσο πιο πολύ όμως αποδομείται η λαϊκή ψυχή, τόσο πιο εύκολα προχωρούν οι σχεδιασμοί. Και όποιος υποτιμά τους σχεδιασμούς αυτούς, υποτιμά την ιστορία, υποτιμά τον ίδιο, ως προσωπικότητα. Γιατί χωρίς ουσιαστική δημοκρατία και ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει ελεύθερη και δημοκρατική χώρα.

Άρθρο του κ. Δημήτρη Χ. Παξινού , προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών