Ο γιατρός που ΠΟΤΕ δεν θα γιατρέψει τον πόνο του

Οι φωτογραφίες του παλαιστίνιου γιατρού που θρηνούσε σε «ζωντανή» μετάδοση για το θάνατο των τριών κοριτσιών του από ισραηλινό βομβαρδισμό έκαναν το γύρο του κόσμου. Η δύναμη των εικόνων είναι συντριπτική. Και η εικόνα του ισραηλινού δημοσιογράφου Σλόμι Ελντάρ να ακούει άναυδος τον δρα Αμπού ελ-Εϊς να κλαίει για τον χαμό των κοριτσιών του στον μεγαλύτερο προσφυγικό καταυλισμό της Γάζας θα μείνει για καιρό χαραγμένη στη μνήμη των Ισραηλινών. Ο παλαιστίνιος γιατρός είναι φίλος του. Κι αυτές τις ημέρες φροντίζει τον αδελφό του και την ανιψιά του, που τραυματίστηκαν στον ίδιο βομβαρδισμό. Παράλληλα, ετοιμάζει μια έρευνα για τις επιπτώσεις του πολέμου στους κατοίκους της Γάζας και της Σντερότ, της ισραηλινής πόλης που αποτελεί τον κύριο στόχο της Χαμάς.

Μιλώντας στον απεσταλμένο της «Figaro», ο Αμπού ελ-Εϊς διηγείται για μια ακόμη φορά τη σκηνή που σημάδεψε τη ζωή του. «Βρισκόμουν στο καθιστικό, κι όταν έπεσαν οι οβίδες έτρεξα στο υπνοδωμάτιο. Η μια μου κόρη μου δεν είχε πια κεφάλι. Λίγο νωρίτερα είχα διαβεβαιώσει τα παιδιά μου ότι θα φρόντιζα για την ασφάλειά τους». Η αφήγηση είναι σπαρακτική, αλλά ο γιατρός τονίζει πως τίποτα δεν θα αλλάξει τις πεποιθήσεις του. «Κοιτάζω πάντα προς το μέλλον. Με αυτό το πνεύμα θα μεγαλώσω τα παιδιά που μου απέμειναν. Η αντίδραση των ισραηλινών φίλων μου ενισχύει την πεποίθησή μου πως υπάρχει ελπίδα».

Οι ισραηλινοί φίλοι είναι πράγματι εκεί. Ξεχωρίζει ο Σλόμι Ελντάρ, που έχει γράψει ένα βιβλίο για τη Χαμάς. Δεν απαντά σε ερωτήσεις, δεν θέλει να ανακατέψει την πραγματική ζωή με το θέαμα της ενημέρωσης. Εκεί είναι κι ένας άνθρωπος που δεν θα περίμενε κανείς να δει, ένας ραβίνος ονόματι Γιτζάκ Γελίν. «Από πολιτική άποψη, ανήκω στη Δεξιά. Εγώ έμαθα στον Εζεντίν τι είναι ο ιουδαϊσμός. Και η γυναίκα μου τού έμαθε εβραϊκά».

Ο δρ. Αμπού ελ-Εϊς αρνείται να καταγγείλει τη Χαμάς, «που ανέλαβε την εξουσία ύστερα από εκλογές». Ανήκει όμως στους ανθρώπους που προσπαθούν να καταλάβουν τον άλλο. Αυτός είναι ο λόγος που παρακολούθησε τις διαλέξεις της συζύγου του ραβίνου σε μια σχολή για τους νέους Εβραίους μετανάστες.

Η περιέργεια οδήγησε τον παλαιστίνιο γυναικολόγο και στη Βοστώνη, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Εκεί δίδασκε ο ραβίνος, που είναι αμερικανικής καταγωγής. Από τότε δεν χωρίστηκαν ποτέ. Τον Νοέμβριο του 1995, το βράδυ του ενταφιασμού του Γιτζάκ Ράμπιν, οι δύο φίλοι πήγαν να αποτίσουν φόρο τιμής στον Εργατικό πρωθυπουργό που δολοφονήθηκε από έναν Εβραίο εξτρεμιστή. Ο ραβίνος, φίλος του Αριέλ Σαρόν, μαζί με τον Εζεντίν, παλαιστίνιο πρόσφυγα. «Στις δύο το πρωί», θυμάται ο ραβίνος, «πήγαμε στον τάφο του πρωθυπουργού. Προσευχηθήκαμε όλη τη νύχτα. Εκείνος στα αραβικά, εγώ στα εβραϊκά».

Για τον Γιτζάκ Γελίν, αυτό που έγινε στη Γάζα «είναι μια κοσμική τραγωδία. Φαίνεται πως σ' αυτή τη σύγκρουση οι καλοί είναι καταδικασμένοι να υποφέρουν. Ο Εζεντίν είναι ένας από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου».

Ανάμεσα στους ανθρώπους που επισκέπτονται τον Εζεντίν για να του εκφράσουν τη λύπη τους είναι και ο δρ. Ραφί Βαλντέν. Γαμπρός του προέδρου Σιμόν Πέρες, είναι ένας από τους ιδρυτές των Γιατρών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, μιας Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης που κάθε εβδομάδα περιθάλπει δωρεάν Παλαιστίνιους στη Δυτική Όχθη. Δεν μπορεί να μεταβεί στη Γάζα, γιατί η κυβέρνηση θέλει να αποφύγει την απαγωγή Εβραίων γιατρών. Η οργάνωση στέλνει έτσι ισραηλινούς γιατρούς αραβικής καταγωγής, που θεωρούνται λιγότερο εκτεθειμένοι σε κίνδυνο.

Ο δρ. Βαλντέν μιλά κι αυτός με τα καλύτερα λόγια για τον παλαιστίνιο συνάδελφό του. Αλλά για τον πόλεμο είναι προσεκτικός, όπως και το μεγάλο μέρος της ισραηλινής Αριστεράς. «Είμαι θιασώτης της ειρήνης, αλλά γνωρίζω πως στους πολέμους η απώλεια αμάχων είναι κάτι αναπόφευκτο».

Le Figaro